Του Ανδρέα Γιουρμετάκη
ΤΙ θα ψήφιζα αλήθεια, αν ήμουν βουλευτής στις 14 Ιανουαρίου; Παπακωνσταντίνου μόνο ή και Βενιζέλο «πακέτο» στη δικαιοσύνη για τη «λίστα Λαγκάρντ»; Αναρωτήθηκα πολλές φορές αυτό το Σαββατοκύριακο… Δεν βρήκα μια απάντηση και προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση καθενός από τους βουλευτές που θα κληθούν με ένα «ναι» ή ένα «όχι» να απαντήσουν στο ερώτημα...
ΑΝ ήμουν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ θα είχα το πιο εύκολο έργο: θα στήριζα την πρόταση του κόμματός μου για παραπομπή και των δύο... Έτσι, αφενός θα κέρδιζα τις εντυπώσεις, ότι νοιάζομαι δηλαδή να λάμψει η αλήθεια χωρίς εκπτώσεις και θα παρέπεμπα την υπόθεση στη δικαιοσύνη που είναι η πλέον αρμόδια να αποφασίσει για το αν εκτός των πολιτικών ευθυνών (που αδιαμφισβήτητα υπάρχουν) υπάρχουν και ποινικές ευθύνες για τους δύο πρώην υπουργούς Οικονομικών... Αν η τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου στο «κάδρο» των υπευθύνων συντελούσε στο να πέσει η κυβέρνηση, διπλό το κέρδος: θα απάλλασσα τον τόπο μου από μια κυβέρνηση που θα πίστευα ότι κάνει κακό στον τόπο και θα πήγαινα στον... ράφτη να ετοιμάσω το κυβερνητικό μου κοστούμι... Οι δημοσκοπήσεις θα μου έδιναν αυτό το δικαίωμα και η λογική μου θα επέβαλλε «ή τώρα ή ποτέ»!...
ΑΝ ΗΜΟΥΝ βουλευτής της «Χρυσής Αυγής» θα ήμουν ο πιο άνετος της παρέας... Όχι απλώς Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλο θα έστελνα στη δικαιοσύνη, αλλά και όποιον άλλο εκπροσωπεί το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα... Άγχος για την πιθανότητα να πέσει η κυβέρνηση δεν θα είχα... Αφενός, γιατί δεν θα την εκτιμούσα έτσι κι αλλιώς, πιστεύοντας ότι είναι καταστροφική για τον τόπο, αφετέρου γιατί οι δημοσκοπήσεις θα με ενθάρρυναν όχι μόνο να μην αποφύγω τις εκλογές, αλλά να τις προκαλέσω κιόλας... Χώρια, που θα θεωρούσα ότι όσο πλησιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, τόσο τα ανακλαστικά του συντηρητικού ψηφοφόρου θα τον φέρνουν στην αγκαλιά της «Χρυσής Αυγής» εις αναζήτησιν του αντιπάλου δέους...
ΑΝ ΗΜΟΥΝ βουλευτής των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» ή του ΚΚΕ θα είχα, πέραν της επιθυμίας μου να λάμψει η αλήθεια χωρίς εκπτώσεις (άρα «και Βενιζέλος») να σταθμίσω κι άλλα πράγματα... Π.χ. την πιθανότητα να πέσει η κυβέρνηση και το momendum να μην ευνοεί το κόμμα μου κι εμένα...Να πάμε σε εκλογές δηλαδή και το κόμμα μου να μην μπει στη Βουλή ή να συγκεντρώσει ένα 3-4% κι εγώ να παρακολουθώ πλέον τις συνεδριάσεις της Ολομέλειας από το κανάλι της Βουλής...
ΑΝ ΗΜΟΥΝ ένας από τους πολλούς ανεξάρτητους βουλευτές αυτής της Βουλής, θα είχα πολλά να σκεφτώ: «Με συμφέρουν τώρα οι εκλογές;» θα αναρωτιόμουν αν ήμουν ο Λοβέρδος, ο Μαρκόπουλος, ο Νικολόπουλος, η Γκερέκου, ο Κασαπίδης, κ.λπ. Κι αυτό θα ήταν το βασικό μου κριτήριο... Δευτερευόντως, θα σκεφτόμουν αν πρέπει να παραπεμφθεί κι ο κ. Βενιζέλος, ακόμη κι αν ήθελα (έχοντας πολιτικές ή προσωπικές διαφορές μαζί του) να τον δω στο εδώλιο του κατηγορουμένου!... Αν πάλι ήμουν κάποιος από τους προαναφερθέντες και έψαχνα μια ευκαιρία για επανένταξη στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος από το οποίο για ποικίλους λόγους έφυγα, θα έβρισκα στην υπερψήφιση της πρότασης ΝΔ –ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ τη «γέφυρα» για να διεκδικήσω τη συνέχιση του πολιτικού μου βίου με καλύτερες προϋποθέσεις επιτυχίας και ουδόλως θα αναζητούσα απάντηση «επί της ουσίας». Αν ήμουν κάποιος που τα χνώτα του ταιριάζουν με του ΣΥΡΙΖΑ θα αναζητούσα στην πρότασή του για παραπομπή (και) του κ. Βενιζέλου τις «γέφυρες» για μια μελλοντική στέγαση μου στην κοινοβουλευτική του ομάδα... Είτε από τη ΔΗΜΑΡ (Βουδούρης, Μουτσινάς, Μιχελογιαννάκης) προερχόμουν, είτε από άλλο κόμμα...
ΤΕΛΟΣ, αν ήμουν βουλευτής της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή της ΔΗΜΑΡ θα είχα διαφορετικά κριτήρια: πρώτον να μην αποβεί η παραπομπή Βενιζέλου, αφορμή ώστε να πέσει η κυβέρνηση. Ακόμα κι αν πίστευα ότι ο Βενιζέλος πρέπει να παραπεμφθεί θα έβρισκα στη μακροημέρευση της κυβέρνησης τον μείζονα λόγο ώστε να μην ενδώσω στον πειρασμό της αναζήτησης των ευθυνών του πρώην υπουργού Οικονομικών. Αλλά και ταπεινά κίνητρα να είχα (να μην ήθελα π.χ. εκλογές για να μην διακινδυνεύσω την έδρα μου), πάλι θα αναζητούσα στην ανάγκη μακροημέρευσης της κυβέρνησης ένα άλλοθι για να μην ομολογήσω τη μικρότητά μου... Εκτός... Εκτός κι αν «μετρούσα τα κουκιά», πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία και διαπίστωνα ότι αντέχει η κυβέρνηση... Οπότε; Οπότε θα είχα και «τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη» με τους κατάλληλους επικοινωνιακούς χειρισμούς...
ΦΥΣΙΚΑ, όλα όσα υποθέτω ότι θα έκανα (και περιγράφω παραπάνω) δεν έχουν καμία αξία γιατί ως γνωστόν οι Έλληνες βουλευτές δεν μπαίνουν σε τέτοιους υπολογισμούς: ψηφίζουν κατά... συνείδησιν!
