* Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)
Εκκλήσεις κάνουν τώρα για τον περιορισμό της χρήσης των τζακιών, για επιβαρημένη ατμόσφαιρα στην Αττική και άλλες περιοχές της χώρας και απροσδιόριστες συνέπειες για την υγεία των κατοίκων τους. Εκκλήσεις που έρχονται σε μια εποχή όπου το πετρέλαιο είναι απαγορευτικό για τα νοικοκυριά και η τιμή του ρεύματος βρίσκεται στα ύψη, καθιστώντας απαγορευτικά και τα κλιματιστικά. Τις εκκλήσεις δεν ακολουθούν βέβαια λύσεις ανάγκης για τα νοικοκυριά και η παραμικρή υπαναχώρηση από το κράτος. Έχουν φτάσει την κατάσταση σε τέτοιο σημείο όπου ο καθένας καίει ό,τι μπορεί για να ζεσταθεί, γυρίζοντας δεκαετίες πίσω εις ό,τι αφορά τον τρόπο και μέσα διαβίωσης. Και ενώ το κράτος συνεχίζει να αδιαφορεί προκλητικά, οι ειδικοί του προειδοποιούν για ρυπογόνα θερμαντικά μέσα και μεγάλο κίνδυνο από τις αναθυμιάσεις των τζακιών. Κανένας όμως δεν ρωτά τους πολίτες με ποιο τρόπο θα περάσουν τον χειμώνα. Ούτε και ενδιαφέρονται για το πώς ανταποκρίνονται στην κρίση τα μικρομεσαία νοικοκυριά, που ουσιαστικά εξαιρούνται από τα όποια κοινωνικά τιμολόγια. Γιατί δεν είναι μόνο οι πολλοί φτωχοί που είναι αυτονόητο – ακόμη και για λόγους επικοινωνιακούς - πως πρέπει να προστατευθούν από το κράτος. Η κρίση έχει χτυπήσει για τα καλά τη μέση ελληνική οικογένεια και σχεδόν μία στις δύο αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Το κράτος όμως σιωπά, όπως προανέφερα, προκλητικά και σε τούτες τις ώρες μόνο εκκλήσεις εν είδει απειλής κάνει. Ανάβει κάποιος το τζάκι, κινδυνεύει από την αιθαλομίχλη. Ανοίγει το καλοριφέρ περισσότερο από μία ώρα, πληρώνει απίστευτα ποσά. Ψάχνει στο air-condition τη λύση, η ΔΕΗ παραφυλά. Πού είναι λοιπόν η κοινωνική πολιτική; Πού είναι οι λύσεις για άρση του αδιεξόδου; Ουσιαστικά πουθενά. Από το ένα αδιέξοδο στο άλλο και από τη μία δυσκολία στην άλλη. Οι πολίτες σε κάθε περίπτωση βρίσκονται στο κέντρο της οικονομικής δίνης. Έχοντας απέναντί τους ένα κράτος – φόβητρο που ανά πάσα στιγμή κραδαίνει το πελέκι της τιμωρίας, μια κυβέρνηση που νίπτει τας χείρας της κάθε φορά που δημιουργείται πρόβλημα, και τον κρατικό μηχανισμό σε ακινησία λόγω των οικονομικών εξόδων, ουσιαστικά βρίσκονται εκτεθειμένοι και αβοήθητοι. Ένα κράτος που μπροστά στην κατάσταση αυτή δεν παρεμβαίνει με τα αρμόδια υπουργεία να ρίξει τις τιμές, γιατί ουσιαστικά δεν το θέλει. Έτσι, πολύ απλά κωφεύει και περιορίζεται στις εκκλήσεις και συστάσεις προς τους καταναλωτές. Αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα, χειμώνας ‘13-14, στην εποχή της απόλυτης στέρησης από κάθε βασική ανάγκη. Μιλάμε πια για μια απίστευτη κατάσταση και ένα κράτος που αδιαφορεί επιδεικτικά, διαφημίζοντας μόνο το δωρεάν ρεύμα στα πολύ φτωχά νοικοκυριά. Η φτώχεια όμως και η εξαθλίωση δεν περιορίζονται μόνο στη θέρμανση. Οι ειδήμονες, βλέπετε, έχουν φροντίσει να ξεπεράσει τα όρια η ανεργία και να καταβαραθρωθεί το οικονομικό επίπεδο των νοικοκυριών. Η φτώχεια αυξήθηκε από 20,1% το 2008 σε 35,8% το 2011 και σε άγνωστο ποσοστό το 2013. Το διαθέσιμο μηνιαίο ισοδύναμο εισόδημα των ατόμων που βρίσκονται στο μέσο της εισοδηματικής κατανομής έπεσε από 915 σε 793 ευρώ, μια σημαντική συρρίκνωση στα εισοδήματα των μεσαίων στρωμάτων στη χώρα.Ο δείκτης υλικής αποστέρησης, δηλαδή το ποσοστό των νοικοκυριών που αδυνατούν να καλύψουν τουλάχιστον 3 από τις 9 βασικές ανάγκες, ανήλθε στο 33,7% το 2012 σε σχέση με το 21,8% το 2008. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα θλιβερά στατιστικά στοιχεία που περιγράφουν την κατάσταση που βρίσκονται οι οικογένειες στην Ελλάδα. Και καταμεσής του χειμώνα έρχονται κάποιοι να μιλήσουν για νέα στέρηση αυτή τη φορά για το καλό της υγείας μας. Μα αυτή έχει προ πολλού πληγεί ανεπανόρθωτα και το γνωρίζουν πολύ καλά. Ας κρυώσουμε λοιπόν, δεν τρέχει και κάτι… Ας επιλέξουμε να ζήσουμε σε τριτοκοσμικές συνθήκες όταν κάποιοι λίγοι απολαμβάνουν την καταστροφή της χώρας από τις ασφαλείς θερμενόμενες κατοικίες τους. Ας μην ανοίξετε λοιπόν τα κλιματιστικά γιατί θα τρέξετε για διακανονισμούς. Ας μην βάλετε πετρέλαιο, γιατί οι τιμές είναι απλησίαστες. Ας μην κάψετε ξύλα γιατί κινδυνεύει η υγεία σας. Στο τέλος πολύ απλά θα σας πουν να μην υπάρχετε γιατί δεν αξίζει τον κόπο. Το μήνυμα έχει ληφθεί από καιρό. Στο χέρι των πολιτών είναι να διεκδικήσουν το δικαίωμα επιβίωσης σε έναν κόσμο -εφιάλτη για τους πολλούς και παράδεισο για τους λίγους. Σε έναν κόσμο προβλέψιμο από τη γραφίδα των χαμένων συγγραφέων των προηγούμενων δεκαετιών. Έναν κόσμο βουτηγμένο πότε στη λάσπη του υπερκαταναλωτισμού και της τεχνητής ευημερίας και πότε στη στέρηση βασικών βιοτικών αναγκών, γιατί έτσι επιλέγουν οι εκάστοτε εξουσίες.
