Η οπισθέλκουσα δύναμη είναι μια από τις πολλές και πανέμορφες δυνάμεις που απασχολούν τους μηχανικούς. Είναι μια δύναμη τριβής που τείνει να συγκρατήσει ένα κινούμενο σώμα, σα να θέλει να το τραβήξει πίσω ή κάτω. Μέχρι εδώ η τεχνική εισαγωγή. Τα περισσότερα και άχαρα θα είναι για τον αναγνώστη (εκτός αν έχει προϊδεαστεί πολιτικά...), αλλά ξεφεύγουν πια και από τις δυνατότητες του γράφοντος. Με αριθμό μητρώου 12.115 στο Τεχνικό Επιμελητήριο οι νεότεροι έχουν πλέον τον λόγο...
Βέβαια, μ’ αυτήν την ευκαιρία, θα μπορούσαν να γραφούν κάποια πράγματα, πιο ενδιαφέροντα, για την αντρική οπισθέλκουσα... ματιά, αυτήν που παρακολουθεί τις κινήσεις μιας προπορευόμενης καλλίπυγης κοπελιάς... Μια άλλη φορά, ίσως. Αυτή, όσο ζούμε αντέχει... Σήμερα, η οπισθέλκουσα δύναμη, ας μας βοηθήσει, ας μας μεταφέρει σε πολιτική ματιά.
Η αίσθηση της σημερινής κρίσης οξύνεται καθημερινά. Σαν την έξαρση μιας εμπύρετης κατάστασης. Η ανασφάλεια μεγαλώνει, χωρίς να είναι ορατή στο προσεχές μέλλον μια ανάσχεση της πτώσης. Η φτωχοποίηση σαρώνει, εξουθενώνει. Η ανεργία βάζει στο περιθώριο όλο και ευρύτερα στρώματα συμπολιτών μας. Όχι μόνο στον τομέα της βιομηχανίας και του εμπορίου, αλλά και στον χώρο των υπηρεσιών και των ελεύθερων επαγγελμάτων, τα οποία προηγουμένως είχαν υψηλή κοινωνική επιφάνεια. Είναι, λοιπόν, και αναγκαία και ζωτική η αναζήτηση μιας κάποιας λύσης.
Συνακόλουθα, φαίνεται να ευσταθεί η εικόνα ότι είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε αλλαγή, για οτιδήποτε ριζοσπαστικό, πρωτοποριακό, ρηξικέλευθο, ακόμα και επαναστατικό, για κάθε τομή που θα έβγαζε τον τόπο από την κατάντια και την υπανάπτυξη. Όλα αυτά, όμως, με μια προϋπόθεση: να μη χαλάσει η «ζαχαρένια» μας. Αλλαγές; Ναι, αλλά για τους άλλους. Εμένα, μη μου χαλάσετε τη βολή μου! Με συγκρατεί η οπισθέλκουσά μου...
Λες και διεγείρεται αυτόματα, μια «οπισθέλκουσα» δύναμη άρνησης, μόλις θιγούν τα καθιερωμένα, ή αν ξεφύγουμε από την πεπατημένη, αν πειραχτούν τα ‘κεκτημένα’. Λες και η καχυποψία είναι στο πετσί μας για να ενεργοποιήσει την «οπισθέλκουσα». Λες και ο πολίτης, το αριστοτελικό «πολιτικό ον» απαρνείται και διαρρηγνύει τη συζυγία: τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις του. Όταν λείψει η δημοκρατική, η γόνιμη και παραγωγική καχυποψία, η εξατομικευμένη «οπισθέλκουσα» γίνεται συλλογική, φοβική αντίδραση και φοβισμένη συντήρηση.
Πριν από την κρίση επιχειρήθηκε μια ουσιαστική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού μας συστήματος (σχέδιο Τ.Γιαννίτση). Σε ένα σύστημα άδικο αφού ευνοούσε προκλητικά ασφαλισμένους του Δημοσίου, των ΔΕΚΟ και των ‘ευγενών’ Ασφαλιστικών Ταμείων. Ένα σύστημα διάσπαρτο από προκλητικές ευνοϊκές ρυθμίσεις, εξαιτίας των οποίων επιτείνονταν οι κοινωνικές ανισότητες, αντί να ευνοούνται οι κοινωνικές μεταβιβάσεις που μειώνουν τα ποσοστά της φτώχειας. Όπως προνοείται και γίνεται στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με αυξημένη κοινωνική πρόνοια.
Τινάχτηκε στον αέρα από αναξιόπιστους επαγγελματίες συνδικαλιστές και ανεπαρκείς-υστερόβουλους επαγγελματίες της πολιτικής. Αυτοί ενεργοποίησαν και συσπείρωσαν τις ιδιωτικές και συντεχνιακές «οπισθέλκουσες», την ιδιώτευση και τον φόβο μη θιγεί η «ζαχαρένια»... Με τα ισοπεδωτικά μέτρα των «Μνημονίων», τώρα, το σύστημα παραπαίει. Ζωή να έχουν, όμως, όσοι, χωρίς συναίσθηση του ρόλου τους συνεχίζουν άτολμα, ανεύθυνα και αναποτελεσματικά να λειτουργούν σα να ζουν σε άλλη χώρα, σε άλλη εποχή...(*)
Μετά το «Μνημόνιο» επιχειρήθηκε μια άλλη μεταρρύθμιση, στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, με τον «Νόμο Διαμαντοπούλου». Με μοναδική υπερψήφιση από τη Βουλή. Ξεκίνησε το ταξίδι του έχοντας στα πανιά του έναν ασυνήθιστα ούριο άνεμο συναίνεσης. Δημιουργώντας και ελπίδες ότι σιγά-σιγά θα μπει ένα τέλος στο ‘μπάχαλο’, ότι σιγά-σιγά, με αλλαγές δομών και χωροταξικών κατανομών θα μειωθεί και η καταστροφική κομματοκρατία. Ότι θα μειωθεί η συναλλαγή και ο νεποτισμός με συστήματα-επιτέλους-αξιολόγησης. Ότι θα υπάρξει εποπτικός έλεγχος και δημόσια λογοδοσία, αφού επί χρόνια ισχύει το θεσσαλικό: «Να λεφτά, νόμ’ τσιτσί»... Ότι θα μπει φρέσκος αέρας με κορυφαίους Έλληνες και ξένους στα Συμβούλια των Ιδρυμάτων. Ότι, με λίγα λόγια, θα δούμε καταπρόσωπο τη μεγάλη φενάκη που συντηρούμε ακόμα: όλα τα Ελληνόπουλα στην τριτοβάθμια. Υποβαθμίζοντας με διάχυτο αρχοντοχωριατισμό και λαϊκιστικό μεγαλοϊδεατισμό τη στιβαρή, μη πανεπιστημιακή, επαγγελματική εκπαίδευση. Ο «Νόμος Διαμαντοπούλου» υπονομεύτηκε από την αρχή, υπονομεύεται και μάλιστα από εκεί που δεν το περίμενε κανείς: από αυτοαποκαλούμενους «προοδευτικούς». Βολεμένους, συμπληρώνω. Καλυμμένους από τη συντεχνιακή «οπισθέλκουσά» τους.
Χτες, στην τηλεόραση, ένας αγαθιάρης καταληψίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, αυριανός άνεργος, υποψήφιος μετανάστης, δήλωσε: «Κρατώ την πόρτα του κλειστή, για να είναι ανοιχτό το μέλλον μου». Το μέλλον «του». Δεν κρύβεται η... «οπισθέλκουσα». Γιατί οι άλλες παπαρδέλες που ακούγονται για προστασία του «Δημόσιου Πανεπιστημίου», δεν πείθουν πρώτα τους γονείς που πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν... Συνταιριαστά, ένας πρύτανης με τις πράξεις του κατόρθωσε με επιτυχία, σίγουρα, ένα πράγμα: εξασφάλισε δημοσιότητα, για μήνες. Ηρωικά αγωνίστηκε και, χάρις σε μια... «οπισθέλκουσα» υποκρισίας, και εγωτισμού προβλήθηκε η ιδιόρρυθμη προσωπικότητά του...(**)
Εμείς, αμήχανοι, προετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε χιλιάδες γιατρών, μηχανικών, νομικών κλπ, που θα μεταναστεύσουν.
(*)-Ξένος δάκτυλος φταίει;
(**)-Κι εδώ κάποιος ξένος μας φταίει;
xatzis@hotmail.com
