Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΟ 1981, λίγο πριν το ΠΑΣΟΚ ανέλθει στην εξουσία, ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας εξεδήλωνε είτε προβληματισμό, είτε φοβία για το πώς θα εξελισσόταν η ζωή του, από τη στιγμή που (για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας) θ’ αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, μια σοσιαλιστική κυβέρνηση... Οι μύθοι που κυριαρχούσαν πολλοί: «θα μας πάρουν τα αυτοκίνητα και τα σπίτια», άκουγες από τα στόματα φοβισμένων δεξιών, που έβλεπαν την Ελλάδα να γίνεται κράτος του «υπαρκτού σοσιαλισμού»... «Θα μας βγάλουν από το ΝΑΤΟ», «θα κρατικοποιήσουν τις επιχειρήσεις»... Και πάει λέγοντας...
ΕΝΑ άρθρο του Γιώργου Βέλτσου στην «Αυγή», λίγες μέρες μετά την ιστορική νίκη της «18ης του Οκτώβρη», ήρθε να διασκεδάσει τους φόβους και τους προβληματισμούς όσων έβλεπαν τη σοσιαλιστική διακυβέρνηση της χώρας, ως εφιάλτη... Ο γνωστός καθηγητής, αφού επισήμανε, αν θυμάμαι καλά, ότι και οι σοσιαλιστές του Ανδρέα Παπανδρέου εκπροσωπούσαν τον ίδιο τρόπο ζωής με όσους τους «έτρεμαν», τολμούσε την πρόβλεψη ότι, αργά ή γρήγορα, οι νέοι υπουργοί θα άφηναν στην άκρη τα ζιβάγκο με τα οποία είχαν κερδίσει την ψήφο του λαού, θα φορούσαν κοστούμια και θα γέμιζαν τις σελίδες του Τύπου με φωτογραφίες από τις κοσμικές τους εμφανίσεις, όπου θα προσέρχονταν «με τα σοκολατάκια από την Godiva του Κολωνακίου, ανά χείρας»...
ΔΕΝ διαψεύστηκε ο Γιώργος Βέλτσος... .Η εμπειρία όλων μας από τη «σοσιαλιστική» διακυβέρνηση της χώρας τριάντα χρόνια μετά, αποδεικνύει ότι συχνά ο φόβος για τις «αλλαγές» που επιφυλάσσει η ζωή, είναι πολύ μεγαλύτερος από τις ίδιες τις «αλλαγές». Και καθώς, βρισκόμαστε τώρα και πάλι σε φάση «μετάβασης», φρονώ ότι και ο φόβος για την «ανατροπή» που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ (και όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, είναι πολύ πιθανόν να συμβεί) θ’ αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερος από την ίδια την «ανατροπή»!...
ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ κανείς, από την άνεση με την οποία ο κ. Τσίπρας κινείται εδώ και λίγο καιρό σε χώρους που γι’ αυτόν και τους συντρόφους του ήταν, μέχρι πριν λίγο, «εστίες μόλυνσης»: Ινστιτούτο Λεβί, Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο, Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αμερικανικά Πανεπιστήμια... Το αντιλαμβάνεται κανείς και από τις ιδιαίτερες επαφές του, που αίφνης ήρθαν στη δημοσιότητα, με προσωπικότητες όπως ο σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης, ο υιός Γκαλμπρέιθ και τα διάφορα στελέχη think tanks αμερικανικών οίκων, με βεβαρημένο παρελθόν (Morgan Stanley κ.λ.π)... Το αντιλαμβάνεται επίσης από την μετριοπάθεια με την οποία αντιμετωπίζονται ξαφνικά από τον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιώργος Παπανδρέου και τα άλλοτε «εξαπτέρυγά» του: «δεν είχε άδικο ο Γ. Παπανδρέου για το «λεφτά υπάρχουν» είπε πρόσφατα ο κ. Δραγασάκης, ενώ δισέλιδο, με «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα της «Αυγής», δημοσιεύεται το άρθρο της Θεοδώρας Τζάκρη!... Από την ποικιλία επίσης, των διεθνών επαφών του κ. Τσίπρα (με Σόιμπλε πέρυσι, Αμερικανούς αξιωματούχους στη συνέχεια, Άσμουσεν και Όλι Ρεν προσφάτως) και τη σαφή τοποθέτησή του υπέρ του ευρώ, παρά την αντίθετη γνώμη του κ. Λαφαζάνη και του μειοψηφικού ρεύματος του ΣΥΡΙΖΑ... Τέλος, το αντιλαμβάνεται κανείς από κάποιες μικρές λεπτομέρειες τόσο συμβολικού χαρακτήρα, όσο και τα «σοκολατάκια από την Godiva» στο ιστορικό άρθρο του Βέλτσου: από τη σταθερή σε παρουσίες ας πούμε, διαφήμιση της Eurobank στην ηλεκτρονική έκδοση της «Αυγής», ως τη σχεδόν μόνιμη παρουσία της διαφήμισης του «ιδιωτικού» πλέον ΟΠΑΠ, στην εφημερίδα του κόμματος, που έχει δεσμευθεί ότι θα ακυρώσει την πώλησή του στον νέο ιδιοκτήτη Δημ. Μελισσανίδη (αξίζει να αναζητήσει κανείς στο blog του «πιτσιρίκου», τον καβγά που ξέσπασε για το γεγονός και τις απειλές εναντίον του «μπλόγκερ», για τα συμπεράσματα που βγάζει από τη διαφημιστική «συνεργασία» «Αυγής»- Μελισσανίδη)...
ΟΛ’ ΑΥΤΑ και πολλά ακόμη, συνηγορούν υπέρ της άποψης, ότι, όσο περισσότερο πλησιάζει προς την εξουσία ένα κόμμα, τόσο πιο πολύ αρχίζει να «βάζει νερό στο κρασί του» (αλλά και «πόσο νερό στο κρασί τους» βάζουν οι άλλοι, όπως π.χ. η Eurobank, ο ΟΠΑΠ, οι βιομήχανοι, ενόψει του ενδεχομένου να το βρουν μπροστά τους)!... Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για ένα κόμμα που για να κυβερνήσει, θα χρειαστεί αρχικά να υπερβεί κατά πολύ τα ποσοστά του και αφ’ ετέρου, ν’ αναζητήσει συμμάχους μεταξύ κομμάτων και κοινωνικών στρωμάτων με τα οποία βρίσκεται συνήθως σε αντιδικία και δη σε υψηλούς τόνους...
ΣΕ ΑΠΛΑ ελληνικά, όλα αυτά σημαίνουν ότι η προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα, μπορεί να μην είναι αρκούντος ευδιάκριτη στη ρητορική των στελεχών του, πλην όμως συντελείται με ταχύτατους ρυθμούς σε πρακτικό επίπεδο... Κι είναι λογικό να συντελείται, γιατί δεν είναι δυνατόν να κυβερνήσει κόμμα με διακηρύξεις του τύπου «θα καταργήσουμε τα ΜΑΤ όταν έρθουμε στην εξουσία», ή «θα σκίσουμε το μνημόνιο»... Προεκλογικά άλλωστε, έχουμε ακούσει απίθανα πράγματα, όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, από κάθε διεκδικητή της εξουσίας... Μετεκλογικά συνήθως, «βλέπουμε το φως το αληθινό»!...
