Του Χρήστου Τσαντήλα
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ που αντίκρισα τις προάλλες σε κεντρικό δρόμο της Λάρισας, όπου τα γραφεία μεγάλου κόμματος, με γύρισε στο παρελθόν. Είχαν κλείσει το πεζοδρόμιο (φυλάσσοντας κάποιον «επίσημο») καμιά δεκαριά αστυνομικοί με αλεξίσφαιρα γιλέκα. Θυμήθηκα τα «δοξασμένα» χρόνια του γιορτασμού του Κιλελέρ. Τότε που γέμιζαν τα ξενοδοχεία της Λάρισας από υπουργούς και οι δρόμοι από μερσεντές και αστυνομικούς. Τότε που μιλούσαν οι πολιτικοί με τους πολίτες στον δρόμο και τους κτυπούσαν φιλικά την πλάτη. Αλλά ήταν και μια εποχή, που ζητωκραύγαζαν χιλιάδες πολίτες, στη θέα των ιστορικών προσωπικοτήτων, που έφταναν στον χώρο του Κιλελέρ. Του Ανδρέα, του Μένιου, του Γιώργου, του Κώστα, του Άκη...
ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι τα ανθρώπινα δράματα της γειτονιάς, δεν μπορούν να τα δουν πλέον οι υπουργοί. Πώς να τα δουν όμως, αφού δεν περπατούν πλέον ανάμεσα στον κόσμο. Πόσο καιρό έχουμε να δούμε υπουργούς στη Λάρισα; Θυμάμαι τη δεκαετία του ’90 και παλαιότερα ακόμα περισσότερο, που σχεδόν δύο τρεις φορές την εβδομάδα (ενίοτε και πιο πολλές), έκαναν «παρέλαση» οι υπουργοί και οι γραμματείς, όχι μόνο στις πόλεις αλλά και στα χωριά. Και δεν μιλώ για τους ντόπιους, όπου και η εκλογική τους βάση. Ύστερα απαξιώθηκε από τους ξένους η Ελλάδα, απαξιώθηκε και η επαρχία από τους δικούς μας. Με τη σειρά πάνε αυτά. Ασφαλώς και ο Στουρνάρας θα ξέρει καλύτερα την κατάσταση από εμάς. Ασφαλώς και έχει όλα τα στοιχεία και τις βοήθειες των υπηρεσιών στα χέρια του. Έχει τόσους συμβούλους και παρασυμβούλους να τον ενημερώνουν. Αυτός γνωρίζει τα θέματα της αρμοδιότητάς του, απέξω κι ανακατωτά.
ΕΜΕΙΣ όμως, γνωρίσουμε κάτι που αγνοεί ο υπουργός... Τον μεσήλικα οικογενειάρχη, στην απέναντι οικοδομή, που φέτος ακόμα δεν άναψε το καλοριφέρ, επειδή δεν έχει χρήματα να αγοράσει πετρέλαιο. Την αδελφή του, που πηγαίνει στα συσσίτια της Μητρόπολης και στις πόρτες των ναών, να γεμίσει το στομάχι και να βρει ένα σακουλάκι με φάρμακα! Μια κυρία λίγο πιο κάτω, η οποία προσπαθεί να βοηθήσει τα εγγόνια που της άφησε ο γιος της, ο οποίος έφυγε μαζί με τη νύφη της, να δουλέψουν στα ξένα. Γνωρίζουμε τον γείτονά της, ο οποίος πήρε τον απόθαρρο του στην πόλη και εδώ και ένα χρόνο τώρα, έπιασε το χωριό. Εγκαταστάθηκε εκεί στο μισογκρεμισμένο πατρικό με μια παλιά μαντεμένια σόμπα αγκαλιά, χωρίς πετρέλαιο να καίει ξύλα και σκουπίδια! Βλέπω το παιδί της καθαρίστριας που γυρνά... σβούρα όλη τη Λάρισα πάνω σε μηχανάκι μεταφέροντας φαγητό των 3 – 5 ευρώ για μεροκάματο ούτε 10 ευρώ την ημέρα! Κουκουλωμένος τώρα το χειμώνα, να επιστρέφει μεσάνυκτα, ξεπαγιασμένο παιδί, μπορεί και απλήρωτο για μήνες...
ΑΛΛΑ πού να δει αυτά ο Στουρνάρας. Πού να δει και τον πρώην στρατηγό που του κουτσούρεψαν τη σύνταξη τόσο όσο και την περηφάνια του, την οποία πάντα κουβαλούσε στον δρόμο περπατώντας καμαρωτός καμαρωτός... Πού να δει τον συνταξιούχο λυκειάρχη που «έκοψε» το καφενείο για να του φτάνουν να μοιράζει τη σύνταξη, για τις ανάγκες των παιδιών του. Αυτά τα δυσάρεστα μου βγαίνουν, κάθε που βλέπω εικόνες σαν κι αυτή της προγενέστερης (της κρίσης) Ελλάδας, εικόνες που μελαγχολούν...
