Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
«Ο φόβος είναι άγνοια», είπε ο Γιώργος, Έλληνας φοιτητής της ιατρικής από τη Γεωργία. Τον συναντήσαμε χθες στο καφέ Όρμπι, ο φίλος μου Γιάννης κι εγώ. Νιώσαμε κι οι δυο θαυμασμό για την μόρφωσή του και για την εσωτερική του καλλιέργεια.
Ο Γιώργος, κατάγεται από Έλληνες γονείς της Γεωργίας. Σου κάνει εντύπωση η ευγένειά του και η μόρφωσή του. Τιμήθηκε με δυο πρώτα βραβεία της Ακαδημίας Επιστημών της Γεωργίας. Είναι ο νεώτερος βραβευμένος στην ιστορία του Ιδρύματος. Σε ηλικία μόλις δέκα τεσσάρων ετών, πήρε το πρώτο βραβείο. Τώρα φοιτά στην Ιατρική Σχολή Λαρίσης και το όνειρό του είναι όταν τελειώσει τις σπουδές του στη σχολή να ασχοληθεί με την έρευνα στον τομέα της ιατρικής επιστήμης.
-Άλλαξα, είπε, τέσσερα εκπαιδευτικά συστήματα, το Σοβιετικό, το Ρωσικό, το Γεωργιανό και το Ελληνικό.
-Τι λέει η ιατρική επιστήμη για το φόβο; ρώτησα όπως κάνω κάθε φορά που συναντώ γιατρό, πρόθυμο να μου δώσει κάποια χρήσιμη συμβουλή. Ποτέ δεν έμαθα ποιες είναι οι αιτίες του φόβου και πώς θεραπεύονται. Με απασχολεί από παιδί, όταν άφησε τα ανεξίτηλα στίγματά του στην ψυχή μου.
-Ο φόβος είναι άγνοια, είπε .
-Τι είδους άγνοια είναι αυτή, που παραμένει μέχρι το τέλος αυτής της ζωής, και δεν ξέρουμε, αν δεν μας συνοδεύει και στην άλλη ζωή, όπως είναι πολύ πιθανόν, αν ο Αδέκαστος Κριτής δεν τάξει την ψυχή μας, ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται;
-Έχω την εντύπωση, είπε ο Γιώργος, ότι στη ζωή σου περίμενες και περιμένεις πολλά από τους άλλους. Η προσδοκία αυτή προκαλεί φόβο, είτε τα γεγονότα την διαψεύδουν είτε όχι.
Πράγματι ο Γιώργος έχει δίκιο. Από την προσωπική μου πείρα εκείνο που θυμάμαι από το φόβο της παιδικής και της νεανικής ηλικίας είναι ότι αυτό που φοβόμουν ήταν η αχρηστία, το να είμαι άχρηστος. Μέσα μου, χωρίς να το ξέρω, πίστευα ότι αν ήμουν άχρηστος, όπως με απειλούσε το γεγονός που με φόβιζε, δεν θα έκανε κανείς τίποτα για να με γλιτώσει
Για τον ίδιο λόγο αλλάζει το αίσθημα του φόβου κι άλλοτε μας αναγεννάει και μας ξανανιώνει, όταν ο φόβος είναι του Θεού κι άλλοτε μας φθείρει και μας αρρωσταίνει, όταν είναι φόβος του κόσμου τούτου, που μας μαθαίνει να είμαστε χρήσιμοι για να αξίζει να μας αγαπούν.
Η πίστη στο Θεό διώχνει το φόβο. Δεν χρειάζεται να είμαστε χρήσιμοι ,για να μας αγαπάει και να μας φυλάσσει από το κακό. Χαιρόμαστε όταν έχουμε φόβο Θεού, αντί να νιώθουμε το ενοχλητικό αίσθημα του φόβου .
Το ρήμα φοβούμαι στα αρχαία χρόνια είχε τη σημερινή σημασία, αλλά είχε και τη σημασία της φυγής. Φοβούμαι σήμαινε «τρέπομαι εις φυγήν» και φοβώ , «τρέπω εις φυγήν». Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν έφευγαν ποτέ από το πεδίο της μάχης. Έμεναν και υπερασπίζονταν τον τόπο τους.
Κάποιος απορούσε πού πηγαίνει όλος αυτός ο κόσμος. Έβλεπε την κίνηση στους δρόμους της Αθήνας, που δεν σταματούσε ποτέ, μέρα και νύχτα και δεν μπορούσε να καταλάβει πού πηγαίνει αυτός ο κόσμος που κινείται διαρκώς από τον ένα τόπο στον άλλον. Κάποτε ρώτησε έναν πνευματικό στο μοναστήρι. «Δεν ξέρω πού πηγαίνει αυτός ο κόσμος» του είπε ο πνευματικός, «αλλά ξέρω ότι είναι φοβισμένος».
