Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Πιστεύω να θυμάσθε το καλοκαίρι του 2007, όπου εν μέσω πρωτοφανών καταστροφικών πυρκαγιών στον ν. Ηλείας με 42 νεκρούς, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές, προκειμένου να διορθωθεί, η δημοσιονομική πολιτική και η νέα Κυβέρνηση, που θα ερχόταν στην εξουσία, να διαμόρφωνε έναν σφικτό και σταθεροποιητικό προϋπολογισμό. Τις εκλογές έστω και οριακά τις κέρδισε ως γνωστόν, ο Κώστας Καραμανλής και όταν ο τότε υπουργός Οικονομικών Γεωργ. Αλογοσκούφης του εισηγήθηκε αυστηρά μέτρα λιτότητας, πήρε την απάντηση «Γιώργο, άστα για αργότερα».
Το καλοκαίρι του 2009, ο Κώστας Καραμανλής, πάλι πρωθυπουργός της δύσμοιρης αυτής της χώρας, κατανόησε επιτέλους πλήρως, την επερχόμενη οικονομική κατάρρευση και τη χρεοκοπία της και αισθανόμενος ότι, δεν είχε τις δυνάμεις και το κουράγιο να βγάλει τη χώρα από τα οικονομικά αδιέξοδα, που ο ίδιος και η Κυβέρνησή του, είχαν δημιουργήσει, την πενταετία 2004 – 2009 προτίμησε τη φυγή, με πρόωρες εκλογές της 4-10-2009, για να μείνει η καυτή πατάτα σε άλλα χέρια και συγκεκριμένα στου Γεωργ. Α. Παπανδρέου (ΓΑΠ).
Ο επερχόμενος στην πρωθυπουργία της Ελλάδος φρόντισε, πριν ακόμη εκλεγεί και αναλάβει, να ενημερωθεί για την οικονομική κατάσταση. Εκείνο το καλοκαίρι ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Προβόπουλος, παρουσίασε με τα πιο μελανά χρώματα, την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας, στον τότε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Ο ΓΑΠ όμως εκείνο, το οποίο πρωτίστως, τον ενδιέφερε τότε και αγωνιούσε, ήταν η κατάκτηση της εξουσίας και απέφυγε επιμελώς, να προετοιμάσει, τον ελληνικό λαό, για τις δύσκολες ημέρες, που έρχονταν. Απεναντίας όμως προεκλογικά υπόσχετο ότι, θα έδιδε αυξήσεις, πάνω από τον πληθωρισμό, ενώ ο αντίπαλος του, Κώστας Καραμανλής, μιλούσε για πάγωμα μισθών και συντάξεων και λήψη μέτρων λιτότητας. Μάλιστα με το ανεκδιήγητο και αμίμητο εκείνο «λεφτά υπάρχουν» καλλιέργησε, ψευδείς προσδοκίες και αυτοδεσμεύτηκε, σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, οι οποίες του στέρησαν τη δυνατότητα άμεσης επέμβασης και ταχείας αντιμετώπισης, της ευρισκόμενης ήδη εν εξελίξει, βαθιάς οικονομικής κρίσης και ύφεσης. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι μας και τις συνέπειες εκείνης της τόσο ανεύθυνης στάσης του, την πλήρωσε και την πληρώνει ακόμα, η πατρίδα μας και ο ελληνικός λαός, με 1.300.000 ανέργους και 2.500.000 συνάνθρωποί μας, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, που είναι ετήσιο εισόδημα κάτω των 6.000 ευρώ.
Σήμερα βλέπουμε ότι, ο εκκολαπτόμενος, ως πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, επιδεικνύει παρόμοια στάση, με του ΓΑΠ του 2009. Αγνοώντας και αυτός συνειδητά θα έλεγα, πλήρως την κατάσταση του οικονομικού προβλήματος της χώρας, τάζει και υπόσχεται, στους πάντες, στην κυριολεξία λαγούς με πετραχήλια και καλλιεργεί φρούδες ελπίδες, στους εργαζόμενους, του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, χωρίς να δεσμεύεται για τις πηγές εξεύρεσης, των αναγκαιούντων, προς τούτο πόρων, αλλά με γενικόλογα και ασάφειες ότι αυτοί θα προέλθουν από τη φορολόγηση του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας. Επαναλαμβάνει συνεπώς με τον δικό του τρόπο ότι «λεφτά υπάρχουν» και αυτοδεσμεύεται με υποσχέσεις, που ένα είναι σίγουρο και βέβαιον ότι με τις σημερινές συνθήκες, που επικρατούν στην οικονομία και με τη χώρα τελούσα, υπό ελεγχόμενη χρεοκοπία, δεν είναι ποτέ δυνατόν και σε καμία περίπτωση, να ικανοποιηθούν και να εκπληρωθούν, αυτές οι δεσμεύσεις του.
Είναι όμως απορίας άξιον ότι, ουδέποτε έχει αναφερθεί στην ανάγκη, πάταξης της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής, στον περιορισμό του σπάταλου Κράτους και του εκσυγχρονισμού της χώρας, με τη μετατροπή αυτής, σε Κράτος-Στρατηγείο, με μικρότερο και ευέλικτο Υπουργικό Συμβούλιο, δραστική μείωση του αριθμού των βουλευτών και την κατάργηση όλων των υπαρχόντων, άχρηστων οργανισμών του δημοσίου, αλλά απεναντίας, διακηρύσσει όταν, θα έλθει – αν έλθει ποτέ – στην εξουσία, τότε θα εφαρμόσει, μεθόδους και συστήματα στη διακυβέρνηση του τόπου, που όπου εφαρμόσθηκαν, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου παταγωδώς απέτυχαν.
«Λόγω ηλικίας ο κ. Τσίπρας, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι συμβολίζει μια ελπίδα. Έχει μια γοητεία, έναν αέρα, θα έλεγα ότι εκπέμπει και έναν τσαμπουκά. Αλλά θα πρέπει να απαντήσει επιτέλους, στην αυτονόητη ερώτηση, που έχουμε όλοι και αποτόλμησε να του κάνει δημοσίως ο Μανώλης Γλέζος. «Τα λεφτά, πού θα τα βρει για να κάνει όσα υπόσχεται; Δεν αντέχει η χώρα άλλον έναν λαϊκιστή». (Από τη συνέντευξή του στον Λευτέρη Παπαδόπουλο, στην Καθημερινή της 24-11-2013).
Δυστυχώς τα παθήματα, δεν γίνονται μαθήματα, στην ελληνική πολιτική. Ο κ. Τσίπρας έχει όλη την ευκαιρία και τον χρόνο, να ασχοληθεί συστηματικά και οργανωμένα, με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας, όπως οι περιστάσεις και οι συνθήκες το επιβάλλουν. Δυστυχώς δεν κινείται προς αυτήν, την κατεύθυνση. Έχει κυριευθεί και αυτός από τις σειρήνες της εξουσίας και μόνον με αυτές επικοινωνεί. Έτσι όμως κινδυνεύει, να έχει και αυτός την τύχη ή και χειρότερη ακόμη του ΓΑΠ και η χώρα την ατυχία, να βυθιστεί, σε σκοτεινό Μεσαίωνα, που δεν θα έχει ξαναζήσει ποτέ στη μεταπολεμική της, τουλάχιστον ιστορία περίοδο.
