Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)
Η παρατεταμένη κρίση στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και το Πολυτεχνείο με την συνέχιση των κινητοποιήσεων των διοικητικών υπαλλήλων, οι αλλεπάλληλες εκατέρωθεν προσφυγές στην Δικαιοσύνη και οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ του υπουργείου και των πρυτάνεων δεν είναι παρά το απαύγασμα μιας λανθασμένης πολιτικής που ασκήθηκε εδώ και χρόνια, βασισμένης στην λογική του διαίρει και βασίλευε. Σε μια εποχή που ο καθένας ψάχνει απεγνωσμένα να κρατηθεί με όποιον τρόπο μπορεί στην εργασία του, η κυβέρνηση συνεχίζει να ανακοινώνει πως οι στόχοι επιτυγχάνονται. Στην εν λόγω περίπτωση, παρά τις ρήσεις του Υπουργείου Παιδείας ότι οι υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι, δεν συμβαίνει παρά αυτό που ισχύει εδώ και χρόνια αφού οι προσλήψεις γίνονταν με αδιαφανή κριτήρια και χωρίς κανένα πρόγραμμα. Μπορεί λοιπόν το Υπουργείο να φωνάζει ότι πρέπει να μειωθούν οι υπάλληλοι, μπορεί οι απαιτήσεις της τρόικα να πρέπει να ικανοποιηθούν, οι πρυτάνεις όμως ισχυρίζονται πως δεν μπορεί να γίνει δουλειά με λιγότερους υπαλλήλους. Το γεγονός επίσης του με ποια λογική παύονται από την εργασία τους όλοι αυτοί οι υπάλληλοι που μέχρι τώρα κανείς δεν είχε κάνει λόγο για αυτό, το γεγονός ότι αφήνουν από την μια μέρα στην άλλη έναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων χωρίς δουλειά αλλά πάνω απ΄όλα ότι δεν προτείνουν ουσιαστικές λύσεις για το μέλλον τους, δυσχεραίνει τα πράγματα και οξύνει την κρίση. Γιατί λύση δεν είναι να εκτελούνται απλά οι εντολές της τρόικα και οι άνθρωποι να αντιμετωπίζονται σαν αριθμοί. Αυτό που συμβαίνει στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο δεν είναι παρά το προμήνυμα για το τι θα ακολουθήσει και αλλού. Θα τονίσω και πάλι: δεν ενδιαφέρει τόσο το τι έπρεπε να είχε γίνει και πόσοι χρειάζονταν να δουλεύουν, αλλά το πώς και με ποιο τρόπο διώχνονται από τις δουλειές τους στο όνομα του «νοικοκυρέματος της οικονομίας» κάμποσοι εργαζόμενοι. Η κυβέρνηση και συγκεκριμένα ο υπουργός Παιδείας σκέφτονται μόνο τους αριθμούς και ενίοτε μιλούν για υπεράριθμους εργαζόμενους. Που ήταν όμως άραγε όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν κανείς δεν αναφερόταν στο παραμικρό για το εν λόγω θέμα; Κατά αυτή την έννοια, αύριο θα χρειαστεί να διώξουν υπαλλήλους και από άλλες υπηρεσίες, προκαλώντας έμφραγμα στον κοινωνικό ιστό, την ίδια στιγμή που στις εκθέσεις του κρατικού προϋπολογισμού θα κάνουν λόγο για μείωση της ανεργίας, μία απίστευτη στατιστική παραπλάνηση. Πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα προς όλες τις πλευρές πως οι εργαζόμενοι στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα δεν είναι αριθμοί που αναλόγως την περίπτωση επαναξιολογούνται. Μιλάμε για ανθρώπους που δούλευαν εδώ και χρόνια προσφέροντας στο Πανεπιστήμιο και όχι, όπως λένε κάποιοι, για αργόμισθους και προνομιούχους. Το γεγονός ότι στις διάφορες υπηρεσίες υπήρχαν και κάποιοι που δεν πάταγαν καν στην δουλειά τους και εισέπρατταν το μισθό τους, δεν μειώνει την μεγάλη κοινωνική προσφορά των υπολοίπων εργαζομένων που δεν ακολουθούσαν αυτή την λογική. Ξύπνησε λοιπόν ένα πρωί η κυβέρνηση και έκρινε πως και εδώ πρέπει να μειωθούν οι σπατάλες. Αλήθεια, διερωτώμαι, το μαύρο χρήμα και την ασύδοτη σπατάλη την δημιούργησαν οι πανεπιστημιακοί υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι; Υποθέτουμε ότι και εκεί υπήρχε μαύρη τρύπα. Τα οικονομικά κενά καλύπτονται με την απόλυση κάποιων εκατοντάδων ανθρώπων, στο όνομα μιας γενικόλογης ανάταξης και ανάπτυξης; Και σε τελική ανάλυση, πως και με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί ο σκοπός της εξυγίανσης όταν το ζητούμενο δεν είναι να απολύονται άνθρωποι αλλά να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας που υπηρετούν την ανάπτυξη; Ποτέ σε καμία οικονομία δεν προέκυψε ευημερία από απολύσεις και περικοπές. Ούτε βέβαια από ρουσφετολογικούς αθρόους διορισμούς, που κάποιοι σήμερα κόπτονται να καταγγείλουν στο όνομα της υποτιθέμενης διαφάνειας. Το πρόβλημα, λέω, είναι αλλού και όχι σε κάποιο μικρό αριθμό ανθρώπων που τώρα προσπαθούν να θέσουν σε διαθεσιμότητα, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι δεσμεύσεις της τρόικα. Το πρόβλημα σε κάθε οικονομική κρίση δεν είναι μόνο τα όποια «δανεικά» αλλά η συσσώρευση πλούτου στα χέρια λίγων και η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος με την χορήγηση τεράστιων ποσών σε άγνωστους αποδέκτες, τα κρυφά κονδύλια, οι μίζες και τα σκοτεινά κανάλια παροχέτευσης ρευστού. Κρίση δημιουργείται από την ασύδοτη προσφορά ευνοϊκών οικονομικών όρων σε μεγαλοεπιχειρήσεις που λειτουργούν με ελάχιστο ανθρώπινο δυναμικό, μια τακτική που επιδιώκουν να εφαρμόσουν και στις διάφορες κρατικές υπηρεσίες που αποφασίζουν να παρέμβουν. Όμως οι πολιτικές αυτές είναι εκ των πραγμάτων αδιέξοδες. Δεν θα σωθεί η ελληνική οικονομία αν χάσουν την δουλειά τους μερικές εκατοντάδες ανθρώπων στο όνομα της όποιας φερεγγυότητας. Τουναντίον, η ισορροπία στα δημόσια Πανεπιστήμια θα διαταραχθεί προς όφελος άλλων. Όλοι γνωρίζουν πως με την υποβάθμιση των δημόσιων Πανεπιστημίων, έρχεται η ώρα των ιδιωτικών. Είναι αυτός ο στόχος; Υποθέσεις κάνουμε. Είναι και αυτό όμως μέρος του παιχνιδιού, καθώς η θυσία των υπαλλήλων είναι συμβολική και χαρακτηριστική του εκπαιδευτικού μέλλοντος, μακριά από τους αριθμούς της τρόικα. Κοινώς άλλα λένε, άλλα εννοούν και άλλα πράττουν στην κυβέρνηση.
