Του Χρήστου Τσαντήλα
Η ΣΚΗΝΗ στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης, καταμεσής της αίθουσας αναμονής των επιβατών που έχει χωρητικότητα γηπέδου ποδοσφαίρου. Πενήντα, μπορεί και εκατό άνθρωποι, κυκλωμένοι από τέσσερα διάφανα τζάμια, όπως το περιτύλιγμα στις ανθοδέσμες και στα πασχαλιάτικα αυγά, σε ένα γυάλινο κλουβί, ούτε 20 τετραγωνικών μέτρων, απολαμβάνουν τη γευστική κατάχρηση του... τσιγάρου! Τριγύρω τους εκατοντάδες άνθρωποι. Όλων των χρωμάτων, όλων των χωρών. Καπνιστές ίσως κι αυτοί, περιμένουν να φύγει το στριμωξίδι, να μπουν, να πάρουν σειρά για να φουμάρουν. Και κάθε που ανοίγει η πόρτα, ένα σύννεφο κατάλευκου καπνού, να βγαίνει μαζί με τους ...τσιγαροτσικνισμένους ταξιδιώτες.
ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ κλουβί των καπνιστών, που παρατηρούσαμε για ώρες, πότε από μέσα πότε απ έξω, τότε, κάποιοι συνάδελφοι, το θυμήθηκα έτσι ξαφνικά… Μου ταίριαζε πολύ με τη σημερινή Ελλάδα... Μια χώρα σε νάιλον. Ένας λαός σε ζελατίνα. Να τον βλέπουν οι απ’ έξω, ως να βρίσκεται σε… τιμωρία! Κλεισμένο σε ένα τεράστιο κλουβί. Με τις αμαρτίες του. Να βράζει στους... καπνούς του. Στις τύψεις. Στα προβλήματα. Σε ένα ομιχλώδες, σκούρο, σταχτί, δίχως οξυγόνο, αποπνικτικό περιβάλλον.
ΤΟΥΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΑΜΕ τότε, τους εξαρτημένους στον καπνό. Η εικόνα τους είχε πλάκα. Επιμένω στην περιγραφή. Ένα γυάλινο κλουβί τίγκα από κόσμο στο μέσον μιας πεντακάθαρης τεράστιας αίθουσας. Δυστυχώς σε τέτοια ασφυκτική κατάσταση βρίσκεται τρία χρόνια τώρα η χώρα μας. Δύσκολα αναπνέουν... αέρα ελπίδας οι πολίτες της. Και κάθε που ανοίγει η πόρτα, ο καπνός ολοένα και πιο πυκνός γίνεται. Λέγαμε τότε με τον φίλο μου τον Σταύρο, παρατηρώντας την κίνηση, ότι οι περισσότεροι στην τεράστια αίθουσα θα πρέπει να ήταν κι αυτοί καπνιστές. Άλλα δεν τολμούσαν να μπουν στο κλουβί, επειδή πιο πολύ δεν άντεχαν την απομόνωση και λιγότερο την... αντάρα των καπνών!
ΔΕΝ γνωρίζαμε τότε πως η χώρα θα βρεθεί σε τέτοιο χάλι. Να μας λυπούνται οι Ευρωπαίοι, λες και πολλοί απ’ αυτούς που είναι έξω απ’ το κλουβί, σε κάποια στιγμή δεν θα έρθει κι η σειρά τους. Τώρα είμαστε εμείς οι νεόπτωχοι. Σε λίγο θα απλώσει το πράγμα. Θα γίνει διευρωπαϊκό. Και μακάρι οι... «έσχατοι να έσονται πρώτοι». Μιλήσαμε τελευταία με τον συνάδελφο. Και μπορεί να συμφωνήσαμε ότι στην απύθμενη οικονομική κρίση που βρεθήκαμε ως χώρα, δύσκολα θα σηκώσουμε κεφάλι, όμως μπορούμε να περιμένουμε. Με τις ώρες, όπως τότε που κάναμε πλάκα, στην τεράστια αίθουσα αναμονής. Να περιμένουμε ν’ αδειάσει το γυάλινο κλουβί των καπνιστών. Να μπουν άλλοι τώρα μέσα. Με τη σειρά...
