Του Χρήστου Τσαντήλα
ΑΠΟ ΤΟΤΕ που ξέσπασε η κρίση μέχρι σήμερα, στην καταμέτρηση των δεινών που υπέστη ο πληθυσμός, ιδιαίτερα δε τα χαμηλά και μεσαία στρώματα, δεν προσμετρήθηκαν κάποιες (απαρατήρητες ίσως, αλλά πολύ σημαντικές) παράπλευρες απώλειες. Απώλειες που έχουν να κάνουν με τη διάβρωση του κοινωνικού ιστού και την προσβολή του οφειλόμενου σεβασμού απέναντι στην ανθρώπινη υπόσταση και την αξιοπρέπεια.
ΠΛΕΙΣΤΕΣ όσες περιπτώσεις, γνωστές σε όλους, πασίγνωστες και στις υπηρεσίες, αποκρύπτονται καλυπτόμενες κάτω από «πέπλο ομηρίας» εργατικών εγκληματικών συμπεριφορών, τρανταχτές αποδείξεις ότι η κρίση έσπασε τον κρίκο σύνδεσης που υπήρχε μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Η καταστροφική χιονοστιβάδα που έφερε ο οικονομικός τυφώνας, παρέσυρε κάθε εργασιακή σχέση και σκέπασε τις όποιες «συμφωνίες τιμής» στο τραπέζι της εργασιακής νομοθεσίας.
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ διάστημα έπεσαν στην αντίληψή μου τουλάχιστον τρεις εξόφθαλμες περιπτώσεις εργαζομένων να υπομένουν καρτερικά την αμοιβή από την εργασία τους εδω και...έξι ολόκληρους μήνες! Και μάλιστα σε επιχειρήσεις που διαθέτουν προσωπικό (ακόμα και) άνω των 500 ατόμων!
ΤΗΝ κατάσταση αυτή της μη εφαρμογής των εργατικών κανόνων (τύποις και ηθικής) και της διαρραγής των σχέσεων στο εργασιακό περιβάλλον, δεν τη δημιούργησε αποκλειστικά και μόνο η κρίση. Βοήθησε τα μέγιστα και η λανθασμένη πολιτική όλων των κυβερνήσεων που εξαπέλυσε (στοχευμένα και μόνο) σαφάρι ... είσπραξης φόρων! Επιχειρήσεις ζωντανές, που απασχολούσαν ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού της χώρας, δεν βοηθήθηκαν καν, εργοστάσια έκλεισαν και χιλιάδες άνθρωποι έμειναν στον δρόμο. Άλλα εργοστάσια αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στο εξωτερικό. Άλλα πάλι, περιμένουν ύστερα από τυπικές παραβάσεις, με σβηστές τις μηχανές την αδειοδότηση για να ξανακαπνίσουν τα φουγάρα τους και οι εργαζόμενοι να επιστρέψουν στις δουλειές τους...
ΣΤΗΝ περίοδο της οικονομικής καταστροφής (με πρωτοφανές μέγεθος και σε παγκόσμιο επίπεδο), που διανύει η χώρα, όπου μέσα σε μόλις τρία περίπου χρόνια, ανετράπη ολοκληρωτικά η ζωή των Ελλήνων, εξέλιπαν δυστυχώς και οι αξίες. Με κυριότερη αυτή της «αμοιβαίας εκτίμησης και σεβασμού των εργασιακών σχέσεων» στους χώρους εργασίας (όπου υπήρχαν), αλλά και η προστασία των εργαζομένων. Οι επιχειρήσεις αμύνονται «υπέρ ... πάτρης» δίνοντας τον «νυν υπέρ πάντων αγώνα» για να επιβιώσουν. «Κανόνια» σκάνε καθημερινά, (τα «πωλείται» και «ενοικιάζεται» πολλαπλασιάστηκαν στη Λάρισα) και χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται στον δρόμο, ανεβάζοντας το ποσοστό ανεργίας στην πόλη στο 60%! Οι αγαθές σχέσεις με τους εργαζόμενους εξέλιπαν αφού προέχει πλέον ο αγώνας επιβίωσης που είναι ιερό δικαίωμα όλων.
ΜΕΣΑ σ’ αυτό το μουντό σκηνικό, δύσκολα καθαρίζει το μυαλό όσων λαμβάνουν αποφάσεις, να σκεφτούν απλά πράγματα, όπως ότι «φόρους δεν μπορείς να ζητάς από εκείνους που δεν έχουν δουλειά» και ότι «για να τους δώσεις δουλειά πρέπει να σταματήσεις την εξόντωση εκείνων που δίνουν τις δουλειές». Κάπως έτσι νέκρωσε ένας από τους κυριότερους εργασιακούς χώρους που έδινε ψωμί σε εκατομμύρια Ελλήνων. Η οικοδομή. Κάπως έτσι νεκρώνει μέρα με τη μέρα η Ελλάδα...
