Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
...Διότι, άμα έχουμε «πρωτογενές πλεόνασμα» σου λέει θα μπορούμε να διαπραγματευτούμε πολιτικά. Και πότε θα συμβεί αυτό; «Όταν θα έχω το πρωτογενές πλεόνασμα στο ...μαντίλι», όπως είπε και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, στην τηλεοπτική του συνέντευξη τη Δευτέρα, επικαλούμενος σχετική έκφραση της πατρίδας του, της Μεσσηνίας. Όπως λέμε «μαντίλι Καλαματιανό φορείς στον άσπρο σου λαιμό». Και από ό,τι φαίνεται θα το έχουμε αυτό το περίφημο πλεόνασμα, γιατί πλέον την ύπαρξή του αναγνωρίζουν και οι της τρόικας. Και, όπως είναι γνωστό, στις μέρες μας είναι πολύ πιο σημαντικό να αναγνωρίζει η τρόικα ότι υπάρχει οτιδήποτε εν Ελλάδι, εκτός από το πλεόνασμα, παρά να χτυπιόμαστε εμείς εγχωρίως ότι το διαθέτουμε-και αυτό και άλλα πολλά-και ουδείς να μας δίνει σημασία.
Παρεμπιπτόντως, μιας και το ‘φερε η κουβέντα, αυτή η διαδικασία ελέγχου της τρόικας που ξεκίνησε από την ΕΕ, έχει πραγματικά το ενδιαφέρον της. Πρώτον γιατί κάποιοι κάθισαν και σκέφτηκαν (επιτέλους), ότι δεν μπορούν αυτοί οι κύριοι να κόβουν και να ράβουν όπως το επιθυμούν και να μην δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Αυτό βέβαια, δηλαδή το να υπάρχει έλεγχος των πεπραγμένων της τρόικας θα έπρεπε να έχει τεθεί σε ισχύ από την αρχή, αλλά από τη μία δεν υπήρχε πρότερη εμπειρία καθώς η τρόικα αποτελεί «γέννημα» της οικονομικής κρίσης στην ΕΕ και κυρίως στις χώρες του Νότου και, δεύτερον, πως ο ελεγχόμενος να είναι ταυτόχρονα και ...ελεγκτής των πράξεών του;! Διότι το παράδοξο εν προκειμένω είναι ότι τον έλεγχο ασκεί η ΕΕ η οποία μετέχει στην τρόικα, οπότε, πόσο αντικειμενικός μπορεί να είναι ο έλεγχος; Είναι ένα ερώτημα.
Σε κάθε περίπτωση, από τη σύστασή της μέχρι και τώρα η τρόικα έχει διαπράξει και συνεχίζει απτόητη να διαπράττει, πλήθος ανοσιουργημάτων στις χώρες της κρίσης, επιδεικνύοντας μία σκληρή και ανυποχώρητη τεχνοκρατική τακτική η οποία έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση τους πολίτες των χωρών που έχει θέσει υπό τον έλεγχό της. Δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει αυτός ο «έλεγχος» ο οποίος ξεκίνησε και πόσο θα ανταποκριθεί στην ουσία του πράγματος, ή απλά γίνεται «για τα μάτια». Δηλαδή, προκειμένου να υπάρξει μία «ηθική» ικανοποίηση των «θυμάτων» της-διότι δεν τίθεται θέμα για εντοπισμό ευθυνών άλλου τύπου που θα είχαν ενδεχομένως και νομικές προεκτάσεις ή θα μας γύριζαν κάνα...ευρώ πίσω. Το γεγονός όμως είναι ένα, είναι εξόφθαλμο και δεν χρειάζεται εκτενή έλεγχο για να εντοπιστεί ή να αποδειχτεί: ότι η τρόικα αν πρέπει να καταδικαστεί για κάτι, είναι η διάπραξη ανθρωπιστικού εγκλήματος. Διότι εξολοθρεύει συστηματικά τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς του νότου.
Αυτό έτσι παρεμπιπτόντως, επειδή τους έχουμε πάλι εδώ τους... τρεις Καμπαλέρος και η Κυβέρνηση για μία ακόμη φορά προσπαθεί να διαπραγματευτεί, προκειμένου να μην επιβληθούν και νέα οριζόντια μέτρα. Και «να τα βρει μαζί τους» για τον φόρο των ακινήτων, τον αριθμό των απολύσεων και τις αμυντικές βιομηχανίες προκειμένου τι; Να πάρουμε για μία ακόμη φορά τη «δόση μας» καθώς συνεχίζουμε να ζούμε στον αστερισμό της «εξάρτησης» όπως συμβαίνει όλα τα τελευταία χρόνια και όπως θα συνεχίσει να συμβαίνει, καταπώς δείχνουν τα πράγματα.
Παρότι αυτή τη φορά ο Σαμαράς φαίνεται να τα έχει «στυλώσει» τουλάχιστον ως προς τα οριζόντια μέτρα-με τον Βενιζέλο να συμφωνεί επίσης-η πρότερη κακή πείρα μας έχει διδάξει τα εξής ακόλουθα: σχεδόν κάθε φορά πριν έρθει η τρόικα αρχίζει η εγχώρια ηγεσία να στέλνει... μηνύματα προς τα έξω του τύπου «χτυπάω την πόρτα για να ακούσει το παράθυρο» και να... παλικαρίζει προκαταβολικώς θέτοντας όρια και κόκκινες γραμμές. Παίρνει η τρόικα τα «μηνύματα», τα γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της αλλά έτσι, για να μας τρίξει τα δόντια επίσης προκαταβολικώς, στέλνει και τα δικά της «μηνύματα» τα οποία συνήθως καταλήγουν στο ότι σκέφτονται να αναβάλουν την επίσκεψη και να μην έρθουν.
Τελικά έρχονται. Πάνε και έρχονται στα διάφορα υπουργεία, γίνονται διάφορες δηλώσεις, περνάει καμιά βδομάδα, φεύγουν, πιθανόν ξανάρχονται αν δεν έχουν ολοκληρώσει και στο τέλος...Και στο τέλος γίνεται αυτό που θέλουν αυτοί. Διότι, εξαρτημένοι άνθρωποι είμαστε, υποκύπτουμε στα... πάθη μας και στα λάθη μας επίσης, τα οποία άλλωστε και πληρώνουμε πολύ ακριβά.
Σε όλη αυτή την ιστορία, η οποία επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα, η αχτίδα φωτός, μπας και αλλάξουν τα πράγματα λέγεται «πρωτογενές πλεόνασμα».Το οποίο πια το ‘χουμε κάνει όλοι «καραμέλα», χωρίς να ξέρουμε και με λεπτομέρειες τι εννοεί ο ποιητής ακριβώς, αλλά μας φθάνει ότι, σύμφωνα με όσα τουλάχιστον μας λένε, αν έχουμε από αυτό θα μπορεί να υπάρξει διαπραγμάτευση για χαλάρωση των μέτρων και μέχρι που θα βγούμε μόνοι μας και στις αγορές, μετά από τόσα χρόνια.
Μέχρι πάντως να το αποκτήσουμε χειροπιαστά το «πρωτογενές πλεόνασμα» και να το βάλουμε σε «καλαματιανό μαντίλι», αυτό που εξακολουθούμε να έχουμε στα σίγουρα είναι «πρωτογενές έλλειμμα» εμπιστοσύνης στους εγχώριους πολιτικούς που μας έφεραν έως εδώ.
