Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Η άλλοτε πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης τα Βαλκάνια, εάν και με τις υπάρχουσες συνθήκες και λοιπές συμβάσεις, όλες οι συνοριακές μεταξύ των διαφορές και λοιπές επιμέρους ιδιαιτερότητες, όπως μειονοτικά ζητήματα και θρησκευτικές υποθέσεις, έχουν οριστικά ρυθμιστεί και θα έπρεπε η περιοχή αυτή, να είχε ηρεμήσει και να επικρατεί απόλυτη και σταθερή ειρήνη, εντούτοις όμως, υποβόσκει σχετική αστάθεια και διάφορες εθνικιστικές εξάρσεις και ο μεγαλοϊδεατισμός της Τουρκίας, να γίνει μεγάλη περιφερειακή υπερδύναμη, για να έχει σε όλους τους τομείς στη γειτονιά μας, το πάνω χέρι, δημιουργεί εκ των πραγμάτων σε εμάς, εύλογη ανησυχία και μας υποχρεώνει να είμαστε συνέχεια σε διαρκή επαγρύπνηση και σε κάποιου είδους ετοιμότητα.
Τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η χώρα μας, με την Τουρκία είναι πολλά και μακροχρόνια και όλα μπορούν να επιλυθούν σύντομα εάν η Τουρκία σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο, τη διεθνή νομιμότητα και δείξει προς τούτο καλή θέληση και την αναγκαία πολιτική βούληση, εντούτοις όμως, μόνιμα κωλυσιεργεί και προσπαθεί με την επίδειξη της στρατιωτικής ισχύος και μόνο να αποδεχθούμε ασμένως, τις λύσεις εκείνες, που εξυπηρετούν τις πάγιες θέσεις της, που είναι η συγκυριαρχία στο Αιγαίο και η δημιουργία ενός είδους τουρκικού προτεκτοράτου στη Δυτική Θράκη.
Στην Κύπρο κατέχει από τον Ιούλιο του 1974 στρατιωτικά το 37% του εδάφους της, δεν έχει κάνει κανένα απολύτως βήμα πίσω και εκείνο, που δέχεται ως λύση είναι η δημιουργία δύο ισοτίμων συνεταιρικών ανεξαρτήτων Κρατών, με χαλαρή συνομοσπονδία και η αναγνώριση συγχρόνως, με κάποιου είδους εκ μέρους της, ορισμένων εδαφικών παραχωρήσεων, όλων των τετελεσμένων γεγονότων. Δηλαδή «σφάξε με αγά μου να αγιάσω».
Με τη Βουλγαρία οι σχέσεις μας, συνεχώς βελτιώνονται και βρίσκονται σε ένα καλό σημείο. Εντούτοις όμως οι Βούλγαροι ζουν ακόμη με την ανάμνηση της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου του 1878, με την οποία ενσωματώθηκε τότε, σε αυτή η σημερινή Ελληνική Μακεδονία, θεωρούν τους Σκοπιανούς Βούλγαρους και επιδιώκουν μελλοντικά την προσάρτηση του ανατολικού τμήματος αυτών, για να μας προκύψει έτσι, στα βόρεια σύνορά μας, η Μεγάλη Βουλγαρία.
Το κράτος μόρφωμα των Σκοπίων είναι ένα μεγάλο αγκάθι στα βόρεια σύνορά μας και επειδή στερείται εθνικής ταυτότητας, προσπαθεί με κάθε τρόπο να σφετερισθεί έτσι, τη δική μας ιστορία και κληρονομιά και επιδιώκει ταυτόχρονα, να οικιοποιηθεί την όλη ιστορική τουλάχιστον Μακεδονία. Και εδώ δεν βλέπω σύντομα λύση, γιατί ο εθνικιστής «Μακεδονιστής», Πρωθυπουργός τους Γκρούεφσκι, παραμένει αδιάλλακτος και με τις πράξεις του και της ενέργειές του, πυροδοτεί την ένταση και απομακρύνει έτσι την όποια συμβιβαστική λύση διαχρονικά του προτείνουμε. Σταθερός και μοναδικός σύμμαχος του Κράτους αυτού, παραμένει η Τουρκία, η οποία συνεχώς το εξοπλίζει, ο δε υπουργός Εξωτερικών της, Νταβούτογλου όταν βρίσκεται στα Σκόπια δηλώνει ότι αισθάνεται αυτά ως δεύτερη Πατρίδα του.
Τα μυαλά των Αλβανών, πήραν αέρα, από τη στιγμή, που με την ανοχή και ενθάρρυνση των ΗΠΑ, τον Φεβρουάριο του 2008, το Κόσοβο ανακήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του, από τη Σερβία. Έκτοτε οι Αλβανοί ζουν, με την ιδέα της μεγάλης φυσικής Αλβανίας, ενσωματώνοντας μελλοντικά στον κορμό της, το Κόσοβο, το Δυτικό Τμήμα των Σκοπίων (Τέτοβο), διεκδικώντας θρασύτητα, ακόμα και δικά μας εδάφη, καθώς επίσης και της Σερβίας και του Μαυροβουνίου.
Το Κόσοβο το έχουν αναγνωρίσει μέχρι σήμερα 96 Κράτη και λόγω βέτο της Ρωσίας, δεν έχει ακόμα καταστεί μέλος του ΟΗΕ. Εμείς δεν το έχουμε ακόμα αναγνωρίσει. Διατηρούμε όμως Γραφείο Συνδέσμου με εμπορικό ακόλουθο και οι σχέσεις μας, είναι αρκετά καλές. Αυτό είναι ένα όπλο στα χέρια μας, που μπορούμε να το διαπραγματευτούμε, στη χάραξη των Θαλασσίων Ζωνών με την Αλβανία, όπου υπάρχει επ’ αυτών σχετική συμφωνία μαζί της, από το 2009, την οποία στη συνέχεια το Συνταγματικό της Δικαστήριο την ακύρωσε.
Σύντομα πρόκειται να αρχίσουν διαπραγματεύσεις, με την Αίγυπτο και με την Ιταλία για τη χάραξη των μεταξύ μας Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) και εφόσον αυτές όπως εκτιμάται ευοδωθούν και ξεπεραστεί η εκκρεμότητα, που υπάρχει από το 2009 με την Αλβανία και στη συνέχεια τα βρούμε με τη Λιβύη και τη Μάλτα, τότε η Τουρκία θα βρεθεί στην κυριολεξία με την πλάτη στον τοίχο και θα αναγκασθεί και αυτή αργά ή γρήγορα να σεβασθεί το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών το οποίο αρνείται πεισματικά όλα αυτά τα χρόνια, να το υπογράψει, γιατί απλούστατα καθόλου δεν την ευνοεί και επομένως δεν τη συμφέρει να το κάνει.
Παρά τα μεγάλα εσωτερικά προβλήματα, που αντιμετωπίζει η Τουρκία (Κουρδικό – Αλεβήδες – Ισλάμ – βαθύ Κράτος) και απ’ ό,τι φαίνεται η Αραβική άνοιξη γυρίζει Μπούμερανγκ γι’ αυτήν, εξακολουθεί να προβάλλει όμως και να συμπεριφέρεται, ως αναδυόμενη περιφερειακή οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη και θέλει όπως προαναφέρω, να έχει το πάνω χέρι στα δρώμενα στην περιοχή μας και μέχρι σήμερα, έχει κατορθώσει να έχει προσεταιρισθεί με το μέρος της καθ’ ολοκληρία τα Σκόπια και λιγότερο την Αλβανία.
Κάνω αυτήν την αναδρομή και τη συνοπτική ανάλυση, για να υπενθυμίσω απλά, ότι ζούμε σε μια ασταθή περιοχή, στη γειτονιά μας η Συρία φλέγεται και η Αίγυπτος διέρχεται μετά την ανατροπή του νομίμου προέδρου της Μόρσι μια βαθιά εσωτερική κρίση, με αιματηρή διαμάχη μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεών της και των Αδελφών Μουσουλμάνων, που κανένας ακόμα δεν γνωρίζει, πού οδηγείται η όλη αυτή έκρυθμη κατάσταση.
Η χώρα μας σήμερα βρίσκεται σε πλήρη οικονομική κατάρρευση και σε μια ελεγχόμενη από την Τρόικα χρεοκοπία. Τα Εθνικά μας θέματα Αιγαίο – Κυπριακό – Σκοπιανό ακόμη καλά κρατούν, λίγο πολύ όλοι γύρω μας, μας υπονομεύουν και καιροφυλακτούν να εκμεταλλευθούν, προς όφελός τους, τυχόν στραβοπάτημά μας και εμείς βρισκόμαστε μέσα στον γκρεμό και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για τα αυτονόητα. Πώς δηλαδή να ενισχύσουμε το εσωτερικό μας μέτωπο, ώστε να καταστεί αρραγές και ενωμένοι πλέον, να αντιμετωπίσουμε τους υπαρκτούς πλέον κινδύνους, που εγκυμονούν από παντού και ιδιαίτερα όμως από την Τουρκία.
Δεν κινδυνολογώ, απλούστατα αναλύω, καταγράφω και εκθέτω τα πράγματα ως έχουν, γιατί φοβάμαι ότι ως Λαός με προεξάρχουσα την πολιτική μας ηγεσία (Συμπολίτευση – Αντιπολίτευση) δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πλήρως, την κρισιμότητα της κατάστασης, που βρίσκεται η χώρα μας και αντί να δούμε όλοι μαζί (λαός και πολιτικά κόμματα), πώς θα βγει η χώρα μας από τα σημερινά συσσωρεμένα αδιέξοδα, ενώ συγχρόνως δε, καλλιεργείται από μεγάλη μερίδα πολιτικών και λαού ότι, για όλα φταίνε οι ξένοι (Τρόικα) και εάν φύγει αυτή η ξενόδουλη Κυβέρνηση, ως διά μαγείας η Πατρίδα μας, αν και παραμένει τα τελευταία πέντε χρόνια, σε άγρυπνο κώμα, θα επανήρχετο αμέσως, σε τροχιά ανάπτυξης και οικονομικής σταθερότητας.
Τέλος οι Κυβερνώντες, αλλά και τα λοιπά κόμματα της Βουλής, πρέπει να γνωρίζουν καλά ότι ένας από τους κυριότερους παράγοντες ισχύος και σταθερότητας της περιοχής εξακολουθούν να παραμένουν ακόμα οι Ένοπλες Δυνάμεις της Χώρας μας, στις οποίες θα πρέπει να προσδώσουν σε αυτές τον ρόλο, που τους ανήκει και όχι μιας οποιασδήποτε ΔΕΚΟ και νοών νοείτω.
