Της Μαρίας Μίχου
michou@eleftheria.gr
Του στραβού το δίκιο
Μαθητευόμενοι σεφ απ' όλο τον κόσμο δέχονται να εργαστούν, χωρίς μισθό, σε κορυφαίο στον κόσμο δανέζικο εστιατόριο, συχνά επί 15 ώρες την ημέρα, με την ελπίδα ότι η εμπειρία αυτή θα δώσει ώθηση στην καριέρα τους. Μάλιστα, οι εργαζόμενοι που δεν πληρώνονται για τη δουλειά τους αποτελούν το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού του εστιατορίου.
Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης είναι πολύ σκληρός – και αυτό το γνωρίζουν καλύτερα από όλους οι άνεργοι νέοι μας. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, ποιος έχει το άδικο; Το εστιατόριο που έχει αυτούς τους εξωφρενικούς όρους ή όσοι τους δέχονται;
Κάντο όπως στην Καμπότζη και λύθηκε το πρόβλημα του συστήματος παροχής υπηρεσιών υγείας. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα νήπιο με «μαγικές θεραπευτικές ιδιότητες». Μια οικογένεια είχε τη φαεινή ιδέα να υποστηρίξει ότι το δύο χρόνων αγοράκι τους θεράπευσε τον παππού του. Από τότε, το μικρό χωριό όπου μένει το αγοράκι δέχεται εκατοντάδες επισκέπτες κάθε μέρα που περιμένουν την «ευλογία» του μικρού, με «ταρίφα» 1 δολάριο. Το παιδί τα ‘παιξε με τόσο κόσμο και μαζί με τη μητέρα του κρύβονται, σε άλλο σπίτι. Όσοι από τους ασθενείς που έχουν κατασκηνώσει στο χωριό δεν καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι το νήπιο, αγοράζουν «μαγικά φύλλα» που τα έχει «ευλογήσει» ο μικρός.
Επίσης, πριν βγεις να μιλήσεις για τις τόσες πολλές άδειες για αναπηρικά αμαξίδια, έχεις φροντίσει για φορο-ελαφρύνσεις και φορο-απαλλαγές για την αγορά διαμορφωμένων οχημάτων για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα πολύ πριν μετρήσεις το έλλειμμά σου…
Το λέω και το ξαναλέω. Ο Λάκης Γαβαλάς έχει πει ατάκα ισάξια με το «Μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Ο Λάκης Γαβαλάς υποστήριζε ότι δεν είναι «φοροφυγάς», αλλά «φορο-οφειλέτης». Τώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών βρίσκονται πολύ κοντά –ή και έχουν περάσει- το «κατώφλι» που διάβηκε ο Γαβαλάς, μπορώ άνετα να υποστηρίξω ότι έχει δίκιο.
Εάν οι φόροι που καλούμαι να πληρώσω (ΕΕΤΗΔΕ, συν τεκμήρια, συν ΕΝΑΚ) είναι μεγαλύτεροι από την πραγματική εμπορική αξία του ακινήτου που κατέχω –και έχω χάσει και το εισόδημά μου, θα βρεθώ να χρωστάω φόρους, τους οποίους για κάποιο μυστήριο λόγο στο Υπουργείο Οικονομικών πιστεύουν ότι μπορώ να πληρώσω. Αν δεν μπορώ, θα οφείλω φόρους, άρα θα είμαι φορο-οφειλέτης, άρα ο Γαβαλάς έχει δίκιο. Και να προσθέσω και τη φοβερή δεύτερη ατάκα του σχεδιαστή-φοροοφειλέτη «ήμουν το βελούδο που το χρησιμοποίησαν σαν τσόχα». Εσύ και πολλοί άλλοι, Λάκη μου...
