Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΥΠΑΡΧΕΙ μια παροιμία για τους ρομά...Χρονολογείται από την εποχή που ήμασταν απροκάλυπτα ρατσιστές και τους λέγαμε «γύφτους»: «έμαθαν ότι ... και πλάκωσαν κι οι γύφτοι»!... Τουτέστιν: έμαθαν οι ρομά πώς χορηγούνται τα επιδόματα στην Ελλάδα και αποφάσισαν να μην χάσουν την ευκαιρία... Έτσι, μετά τους νεκρούς που λαμβάνουν κανονικά τη σύνταξή τους... Μετά τους τυφλούς που οδηγούν αυτοκίνητο... Μετά τους ανάπηρους που παίζουν ποδόσφαιρό (σαν εκείνον τον αλήστου μνήμης τερματοφύλακα της Λαμίας)... Μετά τους κατάδικους που σκότωσαν τον δήμαρχο και μισθοδοτούνται από τον δήμο όντας στη φυλακή... Μετά τους αγρότες που δήλωναν ανύπαρκτες εκτάσεις και επιδοτούνταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση... Μετά τους εργαζόμενους στους Δήμους, που απεργούν χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για την «οικονομική τους αιμορραγία» και πληρώνονται κανονικά μετά το τέλος της απεργίας έχοντας εγγράψει ως άδεια (κατόπιν μάλιστα εορτής) τις ημέρες του απεργιακού αγώνα... Μετά τους πρόωρα συνταξιοδοτούμενους που αναγνωρίζουν «πλασματικά» χρόνια εργασίας (με την ευχή της πολιτείας βέβαια)... Μετά τους δημοσίους υπαλλήλους που δούλευαν σχεδόν μόνο «υπερωριακά» και «εκτός έδρας» και παράλληλα επιβραβεύονταν με επίδομα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία»... Μετά απ’ αυτά και τόσα άλλα ακόμη (ών ουκ έστιν αριθμός), γιατί να μη μηχανευθούν κι οι ρομά έναν τρόπο, ώστε να εισπράξουν κι αυτοί επίδομα;
ΑΚΟΥΓΑ τον αστυνομικό επιθεωρητή έκπληκτο στην τηλεόραση να διηγείται ιστορίες για αδέρφια δίδυμα, εκ των οποίων το ένα ήταν δέκα και το άλλο σαράντα ετών!... Να λέει, ότι το ζεύγος των ρομά που κατηγορείται για την «απαγωγή» της μικρής «Μαρίας» έχει δεκατέσσερα παιδιά, που πιθανότατα είναι ανύπαρκτα! Και, μετά την αφήγησή του, άκουγα τους σχολιαστές των «παραθύρων» να στηλιτεύουν την αδράνεια του ελληνικού κράτους... Και να διατυπώνουν εύλογα ερωτήματα: μα καλά κι η τοπική κοινωνία δεν έβλεπε;
ΑΣ ΜΗΝ τρέφουμε αυταπάτες... Πρόκειται για το ίδιο κράτος που έβλεπε τις προς επιδότησιν καλλιεργούμενες εκτάσεις στη Θεσσαλία, αθροιζόμενες να είναι πολλαπλάσιες της έκτασης της Ολλανδίας και δεν έκανε τίποτα... Και πρόκειται για τις ίδιες μικρές κοινωνίες που ανέχονταν τους μισούς κατοίκους τους (όπως συνέβη πράγματι σε ορισμένα νησιά) να δηλώνουν τυφλοί! Για την ίδια κοινωνία που γνώριζε ότι ο απεργός ήταν ταυτόχρονα και αδειούχος, για την ίδια μικρή κοινωνία που γνώριζε ότι ο τάδε υπάλληλος παρ’ ότι έχει να πατήσει μήνες στη δουλειά του εισπράττει υπερωρίες!...
ΑΥΤΗ είναι η Ελλάδα δυστυχώς... Μια χώρα στην οποία μια απλή, αγράμματη τσιγγάνα (όπως έγραψε χθες στην «Εστία» η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου) μπορεί να βγάλει δύο «γνήσιες» ταυτότητες με διαφορετικά ονόματα!... Να δηλώνει ότι γεννάει κάθε τρίμηνο και παράλληλα (παρ’ ότι γυναίκα) να παίρνει παραπεμπτικό για θεραπεία... προστάτη! Να γελοιοποιεί ένα κράτος που αρέσκεται να κολακεύεται ότι γέννησε τη δημοκρατία και ότι μετέχει του «ευρωπαϊκού γίγνεσθαι»... Ένα κράτος οι πολίτες του οποίου, εκθειάζουν από τη μια το γεγονός ότι «ο Ελληνας θα βρει την άκρη» ως ένδειξη του ελληνικού δαιμονίου και από την άλλη, «πέφτουν από τα σύννεφα» μόλις αποκαλύπτονται οι επιπτώσεις της δαιμόνιας συμπεριφοράς του... Ένα κράτος που αρνείται συστηματικά κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού («η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει») και λοιδορεί τους εκσυγχρονιστές με την ίδια ένταση που οι αναπτυγμένοι λαοί της Δύσης λοιδορούν τους σκοταδιστές...
ΟΤΑΝ, το 1980 ο μακαρίτης ο Καραμανλής μας έβαλε με το ζόρι στην τότε ΕΟΚ (ευελπιστώντας ότι θα απαλλαγούμε οριστικά από το σύνδρομο της τουρκοκρατίας και των Βαλκανίων και θα ασπαστούμε τα ευρωπαϊκά πρότυπα), ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε προφητικός ως προς την πορεία της χώρας:
«...και μια φωνή με προφορά
- ωχ αμάν αμάν –
απ’ των Σερρών την Πρώτη,
ρωτάει άμα συμφωνώ
- ωχ αμάν αμάν –
να γίνουμε Ευρώπη.
Μα κι αν ταΐζεις του
– απαντώ -
κακάο τη γελάδα
δεν θα ΄ναι πάλι πιθανόν
ν’ αρμέξεις σοκολάδα!...»
