Του Χρήστου Τσαντήλα
ΜΠΟΡΕΙ να προκάλεσε εντύπωση σε όλους η υπόθεση με τα όπλα του φυγόδικου εφοπλιστή Αν. Πάλλη, τον φίλο μου τον Διαμαντή όμως τον... έβγαλε από τα ρούχα! Θυμήθηκα τότε την ιστορία που μου είχε διηγηθεί, όταν πληροφορήθηκε κι αυτός από φίλο του κυνηγό, που κάθε τόσο δηλώνει τον οπλισμό του στις αστυνομικές αρχές, πληρώνοντας αδρά και το σχετικό χαράτσι, ότι τα αεροβόλα όπλα, αυτά που χρησιμοποιούσαμε μικροί σημαδεύοντας... γκαζοτενεκέδες για σκοποβολή, χαρακτηρίζονται... πολεμικά όπλα (!) και ως εκ τούτου απαιτείται άδεια! Επειδή, λέει, αυτά τα παιδικά «παιχνίδια» (σαφώς άκρως επικίνδυνα να βγάλουν κανένα μάτι...), στην κάννη τους διαθέτουν ραβδώσεις, γι’ αυτό χαρακτηρίζονται πολεμικά! Το τύλιξε λοιπόν ο Διαμαντής σε μια σακούλα και το εξαφάνισε αφού πρώτα το κατέστρεψε...
ΑΠΟ τότε πέρασαν χρόνια, ώσπου προχθές που τον βρήκα, το θυμήθηκε: «Καλά, εγώ τότε με ένα αεροβόλο, που είχα από παιδί, αισθανόμουνα ως ο Μπιν Λάντεν! Ετούτος εδώ ο άνθρωπος, τόσες χιλιάδες όπλα πώς κατάφερνε να τα φέρνει; Δεκάδες κοντέινερ, οπλοπολυβόλα, μυδραλιοβόλα, ρουκέτες, πιστόλια, καλάσνικοφ, πώς τα έβαζε στη χώρα ο μπαγάσας;». Και επειδή ο φίλος μου ο Διαμαντής δεν ικανοποιήθηκε με την απάντησή μου «εσύ όμως δεν είσαι εφοπλιστής», έκανε μια χειρονομία αγανακτισμένος και απομακρύνθηκε ζορισμένος...
ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι, ουδείς επιστήμονας μπορεί να αναλύσει επαρκώς αυτόν τον γενικό παραλογισμό που επικρατεί στη δύσμοιρη (ελέω πολιτικών), Ελλάδα. Και ενώ σκεφτόμουν ότι, ίσως, αν ο φυγόδικος εφοπλιστής είχε και ένα αεροβόλο δίχως άδεια, τότε μπορεί και να τον έπιαναν (!) πέφτει πάνω μου άλλος φίλος, που διετέλεσε και δήμαρχος της εποχής του Ραγκούση, για να πει αυτό που πλέον όλοι γνωρίζουμε και δεν μοιάζει να παραξενεύει:
«Όλα γίνονται στο πόδι. Τότε που ήμουν κι εγώ στα πράγματα, μαζεύτηκαν σε ένα γραφείο οι «απαραίτητοι» και «προβλεπόμενοι» από τον θεσμό, και μοίρασαν τους δήμους σ’ ολόκληρη τη χώρα, όπως την τράπουλα οι χαρτοπαίχτες. «Εγώ λέω να γίνουν πέντε δήμοι» έλεγε ένας, άλλος έλεγε για τρεις, άλλος για τέσσερις, «εγκρίνεται» έλεγε ο πρόεδρος και περνούσαν σε άλλο νομό. Έτσι ή κάπως έτσι, έγινε και ο σχεδιασμός του Καλλικράτη!
ΚΑΙ επειδή δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω τον παλιό δήμαρχο, του είπα απλώς «ότι κάπως έτσι έγινε και ο Καποδίστριας», χωρίς να του υπενθυμίσω ότι και τότε στο πόδι έγιναν όλα, με αναφορά παραδείγματος τη... Γιαννουλοφαλάνη!
ΟΜΩΣ, επειδή στο δρόμο πάντα συναντώ... ειδήσεις, ο τρίτος που βρήκα, εφοριακός αυτός, από τους «γνήσιους ιδεολόγους σοσιαλιστές» ήταν «κολλημένος» αλλού: «Γιατί δεν γράφετε εσείς οι δημοσιογράφοι, την αλήθεια», «τι εννοείς» του κάνω και ρίχνει τον καημό του: «Να γράψετε για τα ολυμπιακά έργα, για τα ακίνητα που ερήμωσαν, πέφτουν πάνε χαμένα τόσα λεφτά, ο λαός τώρα τα πληρώνει, μπήκε κανένας φυλακή απ’ αυτούς που ευθύνονται;»...
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ στη χώρα του παραλογισμού; Αποκλείεται. Είμαστε σε έναν «κοινωνικό παράδεισο» όπου έχουμε την τύχη να μαθαίνουμε και να διδασκόμαστε μέσα από χειροπιαστές εμπειρίες. Μόνο που κάθε φορά θα πρέπει να βλέπουμε πώς θα ήταν τα σωστά πράγματα, μέσα από τα ερείπια που προηγουμένως δημιουργούμε...
