Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Πραγματικά, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί το συγκεκριμένο θέμα προβάλλεται ως κάτι το μεμπτό, κάτι το κακό, κάτι το αρνητικό τέλος πάντων. Ενώ στην πραγματικότητα καταδεικνύει ότι και το ηθικό παραμένει ακμαιότατο και η ελληνική ευρηματικότητα κρίση δεν γνωρίζει και το ταλέντο επιβίωσης για τον Ελληνα είναι παντός καιρού και πάσης καταστάσεως. Δηλαδή, όλα αυτά αποπνέουν εν τέλει μία... υγεία, η οποία άλλωστε είναι συνώνυμη του ελληνικού δημοσίου, που γι’ αυτό πρόκοψε τόσα χρόνια.
Τι ήρθε στο φως; Ότι λέει στήθηκε μία απίστευτη κομπίνα από υπαλλήλους των ΔΕΚΟ στα Ταμεία, οι οποίοι άλλαζαν τη σειρά προτεραιότητας προκειμένου να μπορέσουν να λάβουν το εφάπαξ χωρίς τις μειώσεις που προβλέπει ο νόμος. Και ενώ κάποιοι, επωφελήθηκαν καθώς... έσπρωξαν την ουρά και βρέθηκαν μπροστά, κάποιοι άλλοι, που δεν ήταν τόσο «μάγκες» έχασαν και ως 35 χιλιάδες ευρώ, γιατί έχασαν τη σειρά τους, χωρίς να το πάρουν χαμπάρι, οπότε υπέστησαν τις μειώσεις που προβλέπει ο νόμος.
Το όλο κόλπο δε, βασιζόταν στις προσωρινές συνταξιοδοτικές αποφάσεις. Με τον τρόπο αυτό εξασφάλιζαν άλλη σειρά στην απονομή του εφάπαξ, κερδίζοντας προτεραιότητα.
Ήδη, βρίσκονται στο μικροσκόπιο 2.000 υποθέσεις υπαλλήλων που πήραν εφάπαξ από τη ΔΕΗ και άλλες ΔΕΚΟ από το 2010 και μετά και οι δικαιούχοι θα κληθούν να δώσουν εξηγήσεις.
Τώρα, εδώ που τα λέμε, είχαν και ένα δίκιο. Να δουλεύεις ένα σωρό χρόνια, να ξέρεις ότι θα πάρεις ένα «χ» ποσό ως εφάπαξ, στο οποίο έχεις υπολογίσει προκειμένου να καλύψεις διάφορες ανάγκες και να έρχεται αίφνης ο Τόμσεν και να σε αφήνει με το δάχτυλο στο στόμα. Να σου πετσοκόβει τον μισθό, το εφάπαξ και ό,τι άλλο τέλος πάντων φρονεί ότι περισσεύει. Το «αδύνατο» σημείο της υπόθεσης είναι ότι όσο «δίκιο» είχαν αυτοί που έσπρωξαν τη σειρά για να περάσουν μπροστά και να πάρουν ολόκληρο το εφάπαξ άλλο τόσο είχαν και οι άλλοι που όλη αυτή η ιστορία έγινε εις βάρος τους.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς όμως, και το συγκεκριμένο περιστατικό τι αποδεικνύει; Ότι του «Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν τον αντέχει» και δεν πάει να χτυπιούνται οι της τρόικας. Πάντα θα βρει τον τρόπο να κάνει το δικό του. Θα αυτοσχεδιάσει, θα εφεύρει, θα δημιουργήσει (διότι είμεθα και δημιουργικές φυσιογνωμίες τρομάρα μας) και εν τέλει, θα το βρει το παραθυράκι, την πορτούλα, την τρυπούλα για να την κάνει τη λαμογιά του όσο και να έχουν σφίξει τα πράγματα. Άρα τι διαπιστώνουμε για μια ακόμη φορά; Ότι παρ’ όλα όσα μας συμβαίνουν δεν έχουμε χάσει την... φόρμα μας! Άλλωστε αν είχαμε χάσει τη φόρμα μας, θα είχαμε χάσει και τη... πρωτιά στις πάσης φύσεως διεθνείς μετρήσεις σχετικά με τη διαφθορά και το «λάδωμα» την οποία με... σθένος και... ηρωισμό διατηρούμε! Διότι αν ένας λαός δεν μένει πιστός στα... ιδανικά του, πού οδεύει; Όχι, έτσι για να ξέρουμε και να ξέρουν και οι άλλοι. Να μην νομίζουν ότι μας έχουν «γονατίσει» επειδή μας έχουν βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Αντίσταση κάνουμε!... Παρότι μερικοί κακεντρεχείς, υποστηρίζουν ότι έχουμε ένα σωρό αγιάτρευτα κουσούρια.
Το ίδιο και με τη φοροδιαφυγή, η οποία δεν λέει να τιθασευτεί με τίποτα. Από δω το πάνε από κει το φέρνουν, μας έχουν ταράξει στις αλχημείες και στους χαριτωμένους αυτοσχεδιασμούς, έχουν κάνει από την αρχή της κρίσης τόσες αλλαγές πέριξ της φορολογίας όσες και οι ίδιοι δεν θυμούνται-και έπεται και συνέχεια-και πάλι, η φοροδιαφυγή ανθεί και λουλουδίζει. Που σημαίνει τι; Ότι πάντοτε εφευρίσκονται τρόποι
να φοροδιαφεύγουν κάποιοι. Και μάλιστα αυτοί οι «κάποιοι» είναι και αρκετοί. Τόσοι και σε τέτοιοι βαθμό, που λόγω του ότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η φοροδιαφυγή τα διαφυγόντα έσοδα για το κράτος αποτελούν μία ανοιχτή πληγή, η οποία συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στη διατήρηση της μαύρης τρύπας των εσόδων.
Από όλα τα ανωτέρω και πολλά ακόμη, σε ποιο... αβίαστο συμπέρασμα καταλήγουμε;
Ότι και αν ακόμη βγούμε κάποτε από αυτή τη ρημάδα την κρίση, δεν θα έχουμε μάθει και πάρα πολλά πράγματα από όσα έχουμε πάθει και θα συνεχίσουμε τα ίδια. Απλώς τώρα κάνουμε μία... στάση για να ξεκουραστούμε, γιατί δεν έχουμε και άλλη επιλογή.
Άλλωστε, η ιστορία της χώρας, μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, με τις αλλεπάλληλες πτωχεύσεις και την επανάληψη των ίδιων λαθών που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, περίτρανα αποδεικνύουν ότι μυαλό δεν βάζουμε. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουμε, εξ ανάγκης, και ξανά προς τη... δόξα τραβούμε.
