* Του Γεωργίου Ντόβα
Συχνά ακούμε διάφορους ακραιφνείς δημοκράτες πολιτικούς και μη να διακηρύττουν με στόμφο ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, λες και η δημοκρατία έχει αυτονόητα λύσεις για όλους και για όλα. Μόνο στο χάος δεν υπάρχει αδιέξοδο. Η δημοκρατία για να προλαμβάνει τα αδιέξοδα και να μπορεί να τα αποφεύγει θα πρέπει να λειτουργεί κυρίως με πατριωτισμό, υπευθυνότητα, με ηθικούς κανόνες και θεσμούς, που να τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια και όχι αλά καρτ και να λογοδοτεί με παρρησία στους πολίτες. Τίποτε απ’ αυτά δεν υπήρξε μέχρι σήμερα για να φθάσει η χώρα στα μεγάλα αδιέξοδα. Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς, πότε και με ποιο κόστος θα βρεθούν οι σωτήριες διέξοδοι από αυτά.
Θα προσπαθήσω να περιγράψω μερικά αδιέξοδα αρχίζοντας από τους αυτόχειρες πολίτες για τους οποίους ουδείς ασχολείται. Τα λαλίστατα κατά τα άλλα ΜΜΕ αποσιωπούν το θλιβερό αυτό γεγονός. Αναφορά έγινε μόνο για τον αυτόχειρα της πλατείας Συντάγματος που συντάραξε το πανελλήνιο κι όλο τον κόσμο. Ο ίδιος εξήγησε γραπτά τον λόγο της ενέργειάς του που αφορά στην οικονομική του κατάντια και γενικότερα της χώρας και του λαού της. Ο ήρωας αυτός επέλεξε τη γενναία πράξη της αυτοθυσίας για να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα στους αρμοδίους και να προλάβει ίσως τα χειρότερα. Δυστυχώς οι αρμόδιοι δεν κατάλαβαν ή κάνουν πως δεν κατάλαβαν το συμβολισμό και τα μηνύματά του, που γράφτηκαν με το αίμα του έξω από τη Βουλή.
Αντίθετα, θέλησαν να υποβαθμίσουν το γεγονός και να το λησμονήσουν. Ήδη ο πρώην εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ Πάνος Μπεγλίτης, πριν καθαριστεί το αίμα από την πλατεία Συντάγματος, σε δηλώσεις του υπαινίχθηκε πιθανές σπατάλες του ιδίου και των παιδιών του ως αιτία της οικονομικής του εξαθλίωσης, προφανώς για να απαλύνει την οργή και αγανάκτηση του λαού που παρατηρεί με αγωνία τα τεκταινόμενα. Το θράσος αυτών που ευθύνονται για τα χάλια της οικονομικής κατάστασης της χώρας έχει ξεπεράσει κάθε όριο και εξοργίζει και τον πιο νηφάλιο και νουνεχή πολίτη.
Αναρωτιέμαι μήπως θα πρέπει να τους ευχαριστούμε που μας επιτρέπουν απλά να υπάρχουμε; Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι τα αδιέξοδα και η καταιγίδα που σαρώνουν απ’ άκρου εις άκρον τη χώρα θα έχει πολλά θύματα με πρώτα τα πιο ευάλωτα άτομα της κοινωνίας ή μήπως φρόντισαν για την προστασία τους; Αυτό που τους ενδιαφέρει και τους απασχολεί νύχτα -μέρα είναι η αρπαγή της ψήφου στις εκλογές - όποτε αυτές γίνουν- με τις γνωστές μεθόδους των απατηλών υποσχέσεων και διακηρύξεων για ένα καλλίτερο μέλλον με προοπτική και ελπίδα.
Το εμπόριο της ελπίδας και τα success story του κ. Σαμαρά, το δημοκρατικό τόξο του κ. Βενιζέλου που στρέφει καθημερινά τα βέλη του κατά των πολιτών δεν πρόκειται να βγάλουν την χώρα από τα αδιέξοδα. Απλά θα επιβαρύνουν την κατάσταση και θα τα πολλαπλασιάσουν. Η κάθετη απαξίωση των πολιτικών, ο κατακερματισμός των κομμάτων, η ηχηρή απουσία της διανόησης, αλλά και η παρουσία πολλών μωροφιλόδοξων διεκδικητών της εξουσίας που δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας από τεχνοκράτες και ελάχιστους πολιτικούς που θα διαρκέσει μέχρι το τέλος της τετραετίας, για να ξεκαθαρίσει κάπως το θολό πολιτικό τοπίο, να ηρεμήσει η κοινωνία, και να μπορέσει να πάρει τα αναγκαία μέτρα σταθεροποίησης και άμεσης εκκίνησης της οικονομίας. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο λαός δεν εμπιστεύεται τα κόμματα που τον κυβερνούν όταν αυτά ευθύνονται για την τραγική κατάσταση της χώρας;
Θα περιγράψω μερικά ακόμη αδιέξοδα όπως τα βιώνει ο πολίτης στην καθημερινότητά του. Δεν υπάρχει αδιέξοδο για τον άνεργο και τον χαμηλόμισθο που αδυνατεί να θρέψει τα παιδιά του, για τον επιχειρηματία που κλείνει την επιχείρησή του, για τον συνταξιούχου που δεν μπορεί να χαρεί τη σύνταξή του γιατί είναι ελάχιστη και πρέπει ένα μέρος να τη διαθέσει για τα άνεργα παιδιά και τα ανήλικα εγγόνια του; Δεν είναι αδιέξοδο να μην μπορεί ο πολίτης να κυκλοφορεί και να κοιμάται ήσυχος από το φόβο κάποιου επίδοξου εγκληματία ληστή που μπορεί να εισβάλει ακόμη και στο σπίτι του για να του αφαιρέσει ό, τι πολύτιμο έχει ακόμη και την ίδια του τη ζωή; Δεν υπάρχει αδιέξοδο όταν χιλιάδες νέοι, το μέλλον της πατρίδας, μεταναστεύουν αναζητώντας καλύτερη τύχη σε όλα τα σημεία της γης; Δεν αποτελεί αδιέξοδο η χρεοκοπία της χώρας, η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και η υποταγή μας για άγνωστο χρόνο στα κελεύσματα των δανειστών μας; Δεν αποτελεί αδιέξοδο η νοσηρή νοοτροπία του πολίτη που τα θέλει όλα χωρίς ο ίδιος να προσφέρει τίποτε ενώ μπορεί να προσφέρει; Δεν πληρώνει φόρους, αρπάζει ακόμη και σήμερα ό, τι μπορεί από τα δημόσια ταμεία και το χειρότερο βγάζει τα λεφτά σε ξένες τράπεζες για σιγουριά αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών του. Κάθε καλόπιστος πολίτης αναρωτιέται πόσα χρήματα εισπράχθηκαν από την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ για την οποία έγινε τόσος θόρυβος; Όλα αυτά και πολλά άλλα θεωρώ ότι αποτελούν αδιέξοδα της δημοκρατίας μας που άρχισαν πριν από πολλά χρόνια και δυστυχώς θα συνεχιστούν για ακόμη περισσότερα αν συνεχίσουμε να κλείνουμε τα μάτια μας και να μην τα αντιμετωπίζουμε.
Αν θέλουμε να βγούμε το συντομότερο από τα αδιέξοδα, θα πρέπει λαός και ηγεσία να κάνουμε αυστηρή αυτοκριτική, να σταματήσουμε να δείχνουμε σαν φταίχτες τους άλλους, να κάνουμε περισσότερες πράξεις, να λέμε λιγότερα λόγια και μετρημένα. Να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας , παίρνοντας πριν απ’ όλα στα χέρια μας τα αναγκαία εργαλεία της δουλειάς. Με την ανεργία στα ύψη, την υποαπασχόληση και το μεροκάματο της πείνας δεν πρόκειται να βγούμε από τα αδιέξοδα. Πρέπει να καταπιαστούμε με τα δύσκολα και τα οχληρά και όχι με πολιτικά τεχνάσματα και τακτικές που δεν ωφελούν αλλά αντίθετα καταρρακώνουν την εικόνα της χώρας και βλάπτουν ανεπανόρθωτα την οικονομία της.
