Από το Θεόδωρο Μπατρακούλη
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια αποικία αέναου χρέους και γερμανοευρωπαïκό προτεκτοράτο, οι Έλληνες σε πιόνια και πειραματόζωα. O λαός και οι ελίτ της Ελλάδας στο σύνολό τους (ακόμα περισσότερο οι Ελληνοκύπριοι που τελούν υπό κατάσταση τρομερού σοκ και συνακόλουθης σύγχυσης έως αποχαύνωσης) έχουν συνειδητοποιήσει το τι έχει συμβεί; Πάντως, στο βαθμό που το αντιλαμβάνονται το κάνουν σταδιακά και όταν η καταστροφή που συντελείται αναστέλλει ή δυσκολεύει πλέον την αντίδραση. Στο λαό και τις ελίτ της Ελλάδας έχει εφαρμοστεί μεθοδικά εκτεταμένο πρόγραμμα ψυχικής και πολιτικής χειραγώγησης που έχει την ίδια βάση με τις ναζιστικές πρακτικές και τεχνικές και με τις αντίστοιχες που περιγράφονται στο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «Δόγμα του σόκ». Ελλάδα και Κύπρος απειλούνται σήμερα με ακύρωση του ιστορικού κύκλου του νεότερου Ελληνισμού που άνοιξε ο Αγώνας του 1821», με την οριστική ήττα δηλαδή του σχεδίου τριών αιώνων για τη δημιουργία ενός σχετικά ανεξάρτητου, κυρίαρχου και δημοκρατικού κράτους. Ασφαλώς, μια τέτοια εξέλιξη έχει ιδιαίτερη σημασία και για το πώς θα εξελιχθεί ευρύτερα η ευρωπαϊκή πολιτική αρχιτεκτονική, αλλά και για το πώς θα διαμορφωθεί η γεωπολιτική πραγματικότητα της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτά τα δύο ζητήματα είναι ζωτικής σπουδαιότητας τόσο για το όποιο μέλλον του ελληνικού λαού, όσο και για τα συμφέροντα της Ρωσίας.
Η αρχή των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» συμπυκνώνει το δόγμα του Αχμέτ Νταβούτογλου περί εξωτερικής πολιτικής. Δεν σήμαινε ότι η Αγκυρα θα υπαναχωρούσε χωρίς να αποκομίσει υψηλής γεωστρατηγικής αξίας ανταλλάγματα από τις πάγιες θέσεις της στο Κυπριακό, στο Αιγαίο, στη Θράκη στα θέματα που θεωρεί ότι είναι ανοιχτά. Πόσο μάλλον εφόσον οι ενταξιακές στην Ε.Ε. επιδιώξεις της δεν αποτελούσαν στην συγκεκριμένη φάση επείγουσα προτεραιότητα. Ο Νταβούτογλου συνδέει τώρα το ζήτημα της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης αφενός με δύο άλλα ζητήματα: Αφενός, το κατά την Αγκυρα ζήτημα της εκλογής των μουφτήδων από τους μουσουλμάνους της ελληνικής Θράκης. Αφετέρου με το θέμα της ανέγερσης ‘‘τεμένους’’ (αδιευκρίνιστο είναι το μέγεθος και οι δραστηριότητες που θα αναπτύσσονται σε έναν τέτοιο χώρο) για την εξυπηρέτηση των μουσουλμάνων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη (αλήθεια ποιοί και πόσοι από αυτούς έχουν νόμιμη είσοδο και παραμονή στην Ελλάδα;). Σε μια ιταμού ύφους δήλωσή του ο Νταβούτογλου απαιτεί μάλιστα από την Ελλάδα να ‘‘μεταρρυθμιστεί’’ στα εν λόγω ζητήματα.
Η σχετική αυτονόμηση της νεοοθωμανικής Τουρκίας από τον αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό εκφράζεται ουσιαστικότερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στο Κυπριακό. Επισκεπτόμενος την Ουάσιγκτον στις 6.12.2009, ο Ρετζέπ Ερντογάν υπογράμμισε, απευθυνόμενος στον πρόεδρο Ομπάμα (δηλαδή αυτόν που ηγείται στην άσκηση της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής) ότι «δεν τίθεται κανένα θέμα απόσυρσης στρατιωτών μας από την Κύπρο». Εξάλλου, έθεσε ζήτημα, παρουσία του Ομπάμα, για τα «σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι «Τούρκοι» της δυτικής Θράκης ως προς την εκλογή του θρησκευτικού τους ηγέτη». Είναι γνωστό ότι η παράδοση του ισλάμ δεν αναγνωρίζει θρησκευτική ιεραρχία. Ωστόσο, η Άγκυρα επιδιώκει την δημιουργία συνθηκών μιας ανύπαρκτης αμοιβαιότητας με τα ισχύοντα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, που τηρεί ορθόδοξη παράδοση που χρονολογείται πολύ πριν την Άλωση. Ο ψευδομουφτής Ξάνθης Αχμέτ Μέτε, ένας από τους κύριους εκπροσώπους των τουρκοφρόνων της ελληνικής Θράκης, αναπτύσσει ποικιλόμορφες δραστηριότητες εντός και εκτός της Ελλάδας, και δεν έχει ενδοιασμούς να συναγελάζεται με τους πιο ακραιφνείς εκφραστές των (παν)τουρκιστικών και τουρκοïσλαμιστικών ιδεωδών.
Ο Μέτε, αξιοποιώντας την πολιτική της Αγκυρας και του Προξενείου Κομοτηνής, επιδιώκει να μετατραπεί σε επικεφαλής των μουσουλμάνων και άλλων περιοχών της Ελλάδας (π.χ. Ρόδο, Κώ). Εξάλλου, συνεχίζεται η υλοποίηση του στρατηγικού σχεδίου της Άγκυρας για τον εκτουρκισμό των Πομάκων. Αφετέρου, η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη την κρίση και την αδράνεια/ανοχή των ελληνικών αρχών, προχωρεί σε στοχευμένες, σχετικά χαμηλού κόστους επενδύσεις. Αγοράζει εκτάσεις στη Θράκη, εργοστάσια στη Μακεδονία και τη Θράκη, δημιουργεί επιχειρήσεις στη βάση αντίστοιχων ελληνικών που πτώχευσαν, ενώ μέσω της Τράπεζας Ζiraat παρέχει σχετικά χαμηλότοκα δάνεια ακόμα και σε χριστιανούς Ελληνες.
Για να αντιμετωπίσει τις στρατηγικές τόσο των ηγεμονικών δυνάμεων της ΕΕ όσο και της Τουρκίας, η Ελλάδα όφειλε να προωθήσει μια καλά σχεδιασμένη συνεργασία των βαλκανικών λαών και κρατών, αυτοτελώς και στο πλαίσιο της Ε.Ε. Ως προς την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. να συμβάλει αποφασιστικά στην απόρριψη από τους Ευρωπαίους της τουρκικής επιδίωξης.
Ελληνοτουρκικός διάλογος δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί αν πρώτα η Τουρκία:
- Δεν άρει την ανακήρυξη ως «αιτίας πολέμου» της άσκησης από την Ελλάδα του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια.
- Δεν αναγνωρίσει το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υφαλοκρηπίδα και την Α.Ο.Ζ.
- Δεν διακηρύξει σεβασμό στις συνθήκες της Λωζάννης και των Παρισίων και στο Ιταλικό πρακτικό παράδοσης των Δωδεκανήσων (1947), που καθορίζουν τα σημερινά σύνορα.
- Δεν αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής και το διαρκές έγκλημα του εποικισμού από την Κύπρο. Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Ειδική σχέση συνεργασίας με τη Ρωσία στην Άμυνα, τους εξοπλισμούς, την ενεργειακή πολιτική και τους αγωγούς - κάτι που απαγορεύουν οι ΗΠΑ. Η Ελλάδα οφείλει να προχωρήσει με μονομερή δήλωσή της στον ΟΗΕ σε ανακήρυξη της ΑΟΖ της όπως έκανε η Κύπρος το 2004 και άλλα κράτη για τις έρευνες πετρελαίου. Έτσι θα αντιμετωπισθεί και το μόνο υπαρκτό διμερές θέμα, αυτό του καθορισμού των ορίων της υφαλοκρηπίδας.
Η δυνατότητα δημιουργίας μιάς λειτουργικής στρατηγικής συνεργασίας Αθήνας-Λευκωσίας-Μόσχας συναρτάται άμεσα αφενός με τη δυνατότητα διαμόρφωσης ελληνικού πόλου αντίστασης στην ιστορική καταστροφή της Ελλάδας και της Κύπρου, αφετέρου με τη δυνατότητα της ρωσικής ηγεσίας να συνειδητοποιήσει και να αντιδράσει στον διεθνή και ευρωπαϊκό «πόλεμο χρέους», όπως αντιδρά στους μεσανατολικούς πολέμους. Mιά διαφορά είναι ότι στη, Μέση Ανατολή, ο πόλεμος παρουσιάζεται ως αυτό που πραγματικά είναι: α) Ως ένοπλη και φρικώδης σύγκρουση αντιπάλων δυνάμεων (τόσο μεταξύ ρευστών συνασπισμών εντός του αραβικού-ισλαμικού κόσμου όσο και μεταξύ των βασικών δρώντων της παγκόσμιας γεωστρατηγικής σκακιέρας). β) Ως κατάφωρη και αυθαίρετη παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου, ο πόλεμος εμφανίζεται ως κρίση και ως εφαρμογή της «οικονομικής ορθοδοξίας» και της διεθνούς «οικονομικής νομιμότητας» εις βάρος «έθνους-κακοπληρωτή».
Ο Θόδωρος Μπατρακούλης είναι Δρ Γεωπολιτικής, Νομικός
theobatrak@gmail.com, theodorosbatrakoulis.blogspot.com
