Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
...Κατά τα άλλα «σεβόμαστε το έργο της Δικαιοσύνης, έχουμε εμπιστοσύνη στην Δικαιοσύνη, την αφήνουμε απερίσπαστη να κάνει τη δουλειά της», αλλά… Αλλά εμμέσως πλην σαφώς την κολλάμε στον τοίχο τη Δικαιοσύνη όταν οι αποφάσεις που λαμβάνει δεν μας είναι αρεστές.
Διότι, εκεί ακριβώς βρισκόμαστε: στον σεβασμό της Δικαιοσύνης «α λα καρτ». Αν μας ικανοποιούν οι αποφάσεις καλώς. Αν δεν μας ικανοποιούν τότε... «πυρ ομαδόν». Οπότε, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα κατά τον ίδιο τρόπο που αμφισβητήθηκε, εμμέσως αλλά σαφώς η απόφαση να αφεθούν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους οι τρεις βουλευτές της «Χ.Α.» μπορεί να αμφισβητηθεί και η απόφαση προφυλάκισης του επικεφαλής της. Διότι μετά τον σάλο που ακολούθησε την απόφαση μη προφυλάκισης των τριών είναι φυσικό να σκεφθεί κανείς ότι η έξωθεν πολλαπλή πίεση, από πολιτικούς και δημοσιογράφους μέχρι νομικούς έπαιξε βαρύνοντα ρόλο στη διαμόρφωση της απόφασης που ακολούθησε για τον Μιχαλολιάκο.
Ε, έτσι δεν γίνεται δουλειά, ούτε μπορεί πραγματικά απερίσπαστη να επιτελέσει η Δικαιοσύνη το έργο της.
Από την αμηχανία του Α. Σαμαρά και της κυβέρνησης γενικώς για το γεγονός ότι αφέθηκαν ελεύθεροι οι «τρεις» προχθές και τις έμμεσες δηλώσεις του, μέχρι τις ευθείες δηλώσεις –υποδείξεις Βενιζέλου για τον τρόπο που πρέπει να κινούνται όλοι οι θεσμοί και η... Δικαιοσύνη... Από τα πρωτοσέλιδα των περισσότερων εφημερίδων και τους τηλεοπτικούς σχολιασμούς που «καταιγιστικά» και άνευ ψυχραιμίας στις περισσότερες περιπτώσεις «δυσφόρησαν» για την απόφαση των δικαστικών λειτουργών και την «έκπληξη» ακόμη και των ξένων μέσων ενημέρωσης, μέχρι τη χθεσινή πρωθυπουργική «ανακούφιση», όπως μετέδωσαν οι συνοδεύοντες τον Σαμαρά δημοσιογράφοι στις ΗΠΑ... Και, από τις θεωρίες συνωμοσίας που «αγαπάμε να μισούμε»... Από όλα αυτά και μέσα σε όλα αυτά, η Δικαιοσύνη καλείται να πράξει το καθήκον της. Το οποίο καθήκον δεν είναι μονοσήμαντο: διότι «καταδικάζοντας» ποινικά τη «Χρυσή Αυγή» την εξοντώνει και πολιτικά και αυτός είναι τελικά ο επιδιωκόμενος στόχος από πολιτικής πλευράς.
Το ερώτημα όμως εδώ είναι:«θέλουμε η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της;» Η, «θέλουμε η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά που μας εξυπηρετεί;»
Γιατί από το ένα ερώτημα στο άλλο, η διαφορά και η απόσταση είναι μεγάλη. Και αυτή η διαφορά και η απόσταση, είναι τελικά που καθορίζει και τον ρόλο, το περιεχόμενο και την ουσία του ίδιου του θεσμού και της λειτουργίας της Δημοκρατίας η οποία επίσης δεν μπορεί να «εφαρμόζεται» η να «προασπίζεται» α λα καρτ. Δεν είναι αυτός ο λόγος της ύπαρξής της.
Δεν είναι βεβαίως, ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά που η Δικαιοσύνη δέχεται έξωθεν πιέσεις, με τη δημιουργία «κλίματος» προκειμένου να εξωθηθούν τα πράγματα προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Κατά πόσον υποκύπτει σε αυτές ή όχι αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που αφορά τους λειτουργούς της και το προσωπικό αίσθημα δικαίου –πέραν το συνολικού και επιβεβλημένου-που ο καθένας εξ αυτών διαθέτει.
Στην προκειμένη περίπτωση το ζήτημα της «Χ.Α.» προφανώς, συγκεντρώνει το σύνολο του ενδιαφέροντος εντός χώρας αλλά και εκτός, με έναν τρόπο που, παρεμπιπτόντως θα λέγαμε είναι και «βολικός» διότι μονοπωλώντας το ενδιαφέρον έχει δώσει χρόνο και χώρο στο σύνολο των λοιπών επιτακτικών προβλημάτων που ταλανίζουν τη χώρα και τους πολίτες.
Υπό την «πίεση» των εντός και των εκτός, λοιπόν, την άκρατη παραγωγή υπερβολών, τον τραγέλαφο που εκπορεύεται από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές αλλά και από κομμάτι του φιλοθεάμονος κοινού, η Δικαιοσύνη βρίσκεται στο επίκεντρο μίας υπόθεσης η έκβαση της οποίας, θεωρείται εκ προοιμίου δεδομένο ότι θα πρέπει να ικανοποιεί το «κοινό αίσθημα», της πλειοψηφίας. Αυτό όμως, ούτε μπορεί να εκλαμβάνεται ως δεδομένο, γιατί απλούστατα παραπέμπει αυτόματα σε χειραγώγηση, ούτε μπορεί εμμέσως αλλά σαφώς να απαιτείται καθ οιονδήποτε τρόπο, όσο «ευγενής» ή «έμμεσος» και αν είναι αυτός. Αν θέλουμε ένα κράτος δικαίου, πρέπει να το θέλουμε για όλους χωρίς εξαιρέσεις.
Με δύο λόγια: Ας αφήσουμε όντως τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Χωρίς κεκαλυμμένες παρεμβάσεις χωρίς κατευθυνόμενα σχόλια, χωρίς... γενικώς.
«Ανάμεσα στους ανθρώπους σπάνια βρίσκει κανείς την ανδρεία και τη φρόνηση, από όλα δε τα αγαθά το πιο σπάνιο είναι η Δικαιοσύνη» έχει πει ο Πλούταρχος. Ας αφήσουμε λοιπόν το «αγαθό της Δικαιοσύνης» να ανασάνει.
