Του κ. Γεωργίου Ντόβα
Στο παρελθόν συμβαίνουν γεγονότα και επικρατούν αντιλήψεις που δεν αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου και επιβάλλεται η επανόρθωση ή αναθεώρησή τους. Δυστυχώς αυτό είναι πολύ δύσκολο γιατί εύκολα μπαίνει στο μυαλό της κοινής γνώμης κάτι αλλά δύσκολα βγαίνει. Περνάει στο υποσυνείδητο κι εκεί ριζώνει και δεν βγαίνει. Χρειάζεται τόλμη και ανάληψη της ευθύνης του όποιου κόστους λόγω των εύλογων αντιδράσεων, διαφορετικών απόψεων και σκοπιμοτήτων που πηγάζουν από τέτοιες ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες. Πολλές φορές αποδεχόμαστε ένα γεγονός, μια αντίληψη, ένα έργο τέχνης σαν κάτι σημαντικό χωρίς κάποια αξιολόγηση λόγω έλλειψης της απαιτούμενης γνώσης και κυρίως της προβολής του από τους «επαΐοντες».
Στο κέντρο του πάρκου Αλκαζάρ δεσπόζει ένα επιβλητικό μνημείο με υπόγειο μουσείο και μια στήλη που συμβολίζει την Εθνική Αντίσταση ’41-’44. Η πρόσβαση στο υπόγειο μουσείο γίνεται από κλίμακες που οδηγούν στις θύρες εισόδου. Όλος ο χώρος βρίθει σκουπιδιών και ακαθαρσιών. Το εσωτερικό του μουσείου είναι άδειο γιατί τα κειμήλια του αγώνα της Εθνικής Αντίστασης έχουν μεταφερθεί στην Παλιά Πυριτιδαποθήκη επί της Ιουστινιανού. Στο κέντρο του υπερυψωμένου κυκλικού λιθόστρωτου του μουσείου με ακανόνιστους αναβαθμούς, είναι τοποθετημένη μια ογκώδης μνημειακή στήλη από γαλβανισμένη λαμαρίνα ακανόνιστου πολυγωνικού σχήματος. Η υπερμεγέθης βάση της συμβολίζει τη στιβαρή και «ενωμένη» Εθνική Αντίσταση η οποία όμως μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς διχάστηκε. Το διχασμό αυτό οποίος οδήγησε στον εμφύλιο ’45-’49 συμβολίζει στην κορυφή της στήλης ένα σχίσμα.
Σε μεγάλο ύψος από τη βάση της είναι γραμμένα με γκράφιτι διάφορα συνθήματα που μαζί με τα σκουπίδια του περίγυρου αμαυρώνουν την εικόνα του μνημείου και επιτείνουν την ακαλαισθησία του σε σημείο που ο επισκέπτης δεν θέλει να το κοιτάζει. Θεωρώ ότι η κατασκευή αυτού του Μνημείου στο χώρο αυτό είναι μια αποτυχία διότι ούτε ο συμβολισμός, ούτε η αισθητική του προσφέρουν ψυχική και πατριωτική ανάταση στο θεατή. Δεν τιμάται ο αγνός πατριώτης αντιστασιακός αφενός και αφετέρου η διχοστασία της αντίστασης αρχίζει από τη βάση της και όχι από το τέλος της. Πρέπει επί τέλους να σταματήσει η υποκρισία και το ψέμα και να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια και την πραγματικότητα για να διδαχθούμε από τα σφάλματά μας και να μην τα επαναλαμβάνουμε στο διηνεκές. «Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί Εθνικό ό,τι είναι αληθινό» Δ. Σολωμός.
Προτείνω λοιπόν να καθαιρεθεί αυτό το Μνημείο και στην ίδια θέση ή κάπου αλλού να στηθεί ένα λιτό Μνημείο που να συμβολίζει το έπος του ‘40 και τους ήρωες πατριώτες που αντιστέκονται σθεναρά στον εχθρό και πολεμούν για την τιμή και τη δόξα της πατρίδας. Ο ανταρτοπόλεμος εναντίον των κατακτητών (Εθνική Αντίσταση) από ομάδες με διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό διολίσθησε ταχύτατα σε άγριο αιματηρό αγώνα μεταξύ των με στόχο την μονοπώλησή του και κατάληψη της εξουσίας μετά την απελευθέρωση. Όταν η πατρίδα έχει καταστεί υπόδουλη στους εχθρούς της όπως σήμερα στους δανειστές της, το πατριωτικό καθήκον για την απελευθέρωσή της επιβάλλει ομόνοια και όχι διχασμό. Πρέπει κάποτε να απαλλαγούμε από αυτή την κατάρα που έχουμε πληρώσει ακριβά αλλά μυαλά δεν αλλάζουμε. Είδα και άκουσα με κατάπληξη από τηλεοράσεως από έγκριτο δημοσιογράφο να ρωτάει τοπικό παράγοντα για τους εχθρούς του χωρίς να βάλει στη λέξη εισαγωγικά και τον παράγοντα να μιλάει για την αντιμετώπιση των εχθρών του χωρίς εισαγωγικά. Η αντίληψη ότι ο πολιτικός αντίπαλος είναι εχθρός γεννάει το διχασμό. Ας καταλάβουν επιτέλους οι άρχοντες αυτού του τόπου ότι οι παρατάξεις και τα κόμματα από τη φύση τους κομματιάζουν το λαό αλλά δεν τον διχάζουν.
