Του Χρήστου Τσαντήλα
ΟΙ ΑΠΡΟΟΠΤΕΣ σκηνές της καθημερινότητας, αυτές που συμβαίνουν κυρίως στους δρόμους, ιδιαίτερα όταν, συνδυασμένες με επίκαιρα γεγονότα, μεταδίδουν γνήσια μηνύματα, εμένα με...τρελαίνουν. Το αυτό πιστεύω και σε όλους...Χθες το πρωί, νομίζω ότι ο βροντόφωνος ταξιτζής, δεν πρέπει να κατάλαβε ότι κοντοστάθηκα στο απέναντι πεζοδρόμιο, πέντε μέτρα από την «πιάτσα» της Ταχυδρομείου, για να παρακολουθήσω τη σκηνή που ακολούθησε της βροντερής φωνής του:
- «Πες του βρε Μπάμπη την αλήθεια... Τι τον μπαλαμουτιάζεις; Αυτοί οι ...(ακολουθεί άσεμνος χαρακτηρισμός) δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται...πες του τα μωρέ όλα...».
Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ που προηγήθηκε και έφερε αυτή την αντίδραση, μεταξύ ενός συναδέλφου του ταξιτζή, του Μπάμπη, που είναι υποτίθεται ομοϊδεάτης και «κολλητός» διερχόμενου εκείνη την ώρα βουλευτή, ήταν αυτός που τον εξαγρίωσε...
- «Γεια σου Μπάμπη, πώς πάει;».
- «Όλα καλά βουλευτά μου. Όλα καλά...».
- « Όχι όπως πρώτα, αλλά πάντως καλύτερα, ε αδελφέ μου, καλύτερα από πρώτα...»– (διπλωμάτης πάντα να πιάσει και τη στραβή, να είναι και συμπονετικός ο βουλευτής...).
-« Εντάξει μωρέ ας πούμε καλά...όπως όλος ο κόσμος κι εγώ...» – (λες και ήθελε να κρύψει κάτι ο ταξιτζής).
ΕΚΕΙ ακριβώς ήταν, που δεν άντεξε ο συνάδελφός του και έμπηξε τις φωνές:
«Γιατί δεν λες την αλήθεια ρε Μπάμπη, πες του που κάνεις έρανο για να βγάλεις το δάνειο, τα παιδιά που τζάμπα τα σπούδασες, μαράζωσαν στην ανεργία, με τι λεφτά να πάρει ο κόσμος ταξί...πες του λοιπόν του κυρίου βουλευτή ότι σε λίγο από τον κόσμο τους θα τα βρούνε...».
Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ, ένιωσε γι’ ακόμα μια φορά τη συνηθισμένη (τα τελευταία χρόνια)... αμηχανία. Όλοι τους, έλεγε σε φίλους, (πρέπει να) έχουν μαζί τους την ανησυχία. Πάντα τον απασχολεί το απρόβλεπτο του δρόμου...Αυτό που μπορεί να τον κάνει ξαφνικά... πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Έχει κάνει πρόβα για το πώς να ανταπεξέρχεται στα δύσκολα και αν και (νομίζει πως) ξέρει πώς να ελιχθεί, εντούτοις το τρέμει το απρόβλεπτο. Διότι σου λέει, αν βρεθεί ένας τρομερά απελπισμένος που η κρίση τον έφερε στην καταστροφή, τον πιάσει το ανάποδο, σου αρχίσει τα μπινελίκια μπροστά σε τόσο κόσμο και σου πετάξει ένα... γιαούρτι, τότε αλίμονο! Τι μπορείς να τον κάνεις, χειρότερο από αυτό που σου έκανε; Φταις δεν φταις... Γίνεσαι θέμα, τσαλακώνεσαι...
ΚΑΙ ενώ η ωραία φάση (καταμεσής της πλατείας Ταχυδρομείου), ελάμβανε τέλος με την αποχώρηση του βουλευτή, μου ήρθε στο μυαλό μια άλλη περίπτωση, διορισμένου νομάρχη, επί οικουμενικής κυβέρνησης, νομίζω τον Φεβρουάριο του 1990. Πήγαινε στα παράλια να επιβλέψει κατεδάφιση αυθαιρέτων, όπου τον περίμεναν έξαλλοι και αγριεμένοι οι ιδιοκτήτες... Ο νομάρχης, καθόταν στο πίσω κάθισμα του υπηρεσιακού αυτοκινήτου και είχε ανάμεσα στα πόδια του έναν... πυροσβεστήρα! Για καλό και για κακό... Αν δεχόταν επίθεση θα πατούσε το... κουμπί!
