Προσφορά και ζήτηση
Το ζητούμενο είναι ένα: φθηνότερο δανεικό χρήμα –και προσφορά γι’ αυτό το φθηνότερο χρήμα δεν υπάρχει. Αλλά είναι τελείως διαφορετικό το να μην υπάρχει προσφορά και τελείως διαφορετικό να «απαγορεύεται» ή να «υπαγορεύονται» οι όροι πρόσβασης εκεί που υπάρχει προσφορά. Κι όταν ένας από τους πιο θεμελιώδεις νόμους της ελεύθερης αγοράς νοθεύεται συστηματικά, επί πολλά συναπτά έτη, η επίκληση της ύπαρξης ελεύθερης αγοράς –ιδίως με τον κορσέ του Μνημονίου φορεμένο- είναι, αν μη τι άλλο, οικτρή δικαιολογία για τα αδικαιολόγητα. Και την εποχή των «παχιών αγελάδων» η διαφορά των επιτοκίων στις ελληνικές τράπεζες ήταν εξωφρενική.
Τράπεζα της Ελλάδος και Υπουργείο Οικονομικών δηλώνουν ότι δεν μπορούν να παρέμβουν στη διαφορά των επιτοκίων χορηγήσεων και καταθέσεων. Και οι ίδιες οι τράπεζες επαναλαμβάνουν τους χειρότερους εαυτούς τους, με μόνη διαφορά το ότι πλέον είναι λιγότερες σε αριθμό. Κι ενώ επιχειρήσεις και πολίτες επιβαρύνθηκαν με τα επιπλέον 50 δισ. ευρώ για την περίφημη ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, το ίδιο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα συνεχίζει να αγνοεί ότι στη βάση του, ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, είναι εκδικητικός: τιμωρεί και αυτόν που ζητάει επίμονα, τιμωρεί όμως και εκείνον που αρνείται να προσφέρει.
Την ίδια στιγμή που οι πλέον αρμόδιοι ρυθμιστές της οικονομικής δραστηριότητας κρύβονται πίσω από την ελληνική επίφαση της «ελεύθερης αγοράς», πληρώνουν κοντά στο 1 εκατ. ευρώ τον ΟΟΣΑ για να βρει –και να άρει- τα 500 κυριότερα προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και του ανταγωνισμού. Άραγε, θα υπάρχει κάποια πρόταση για το πώς μπορούν να αρθούν τα εμπόδια στην εξεύρεση φθηνότερου χρήματος για τις ελληνικές επιχειρήσεις; Όχι βέβαια. Γιατί το μέγιστο εμπόδιο στον ανύπαρκτο ανταγωνισμό της ελληνικής οικονομίας είναι οι εισφορές υπέρ τρίτων – και όχι η απαγόρευση «φυγής», τάχα μου γιατί κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα της μειοψηφίας.
Διότι, η μεν μειοψηφία των μικρομετόχων της Βιοχάλκο –και εκάστης άλλης εισηγμένης που θέλει να φύγει εκτός Ελλάδος είναι μεγίστης σημασίας και τυγχάνει προστασίας στο υψηλότερο νομοθετικό επίπεδο. Ενώ η μειοψηφία των μικρο-ομολογιούχων του PSI, που αποδείχθηκε ότι ήταν οι πιο αφελείς «κερδοσκόποι» στην υπόθεση των ελληνικών ομολόγων συνθλίφτηκαν. Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να μάθουμε ποια είναι ακριβώς η μειοψηφία της εισηγμένης για τα δικαιώματα της οποίας μπορεί να επέμβει θεσμικά και ρυθμιστικά η Βουλή. Θα πει, κανείς, μπροστά στον εκβιασμό –εκουσίου ή ακουσίου, μικρή σημασία έχει- των επιχειρήσεων, ελληνικών και ξένων συμφερόντων να αποχωρήσουν από την εγχώρια αγορά, αναζητώντας χαμηλότερη φορολογία και φθηνότερο δανεικό χρήμα, κάπως πρέπει να προστατευτεί η «κατάσταση». Άλλωστε, σε ποιον θα συνεχίσουν να δανείζουν ακριβά οι ελληνικές τράπεζες, εάν αδειάσει ο τόπος;
Η ελεύθερη αγορά δεν μπορεί να είναι «αλά καρτ». Ή είναι ελεύθερη αγορά ή δεν είναι. Και πολύ πιο συνετό θα ήταν τουλάχιστον να αποφεύγονται τέτοιες βαρύγδουπες επικλήσεις, τουλάχιστον για όσο η προσφορά είναι τέτοια που κάνει απαγορευτική τη ζήτηση.
