Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΗΤΑΝ γύρω στα σαράντα πέντε. Απολάμβανε τον καφέ της στο «Κλίμαξ», στα «τραπεζάκια έξω», ακριβώς απέναντι απ’ το Αρχαίο Θέατρο... Την ήρεμη μετακαλοκαιρινή ατμόσφαιρα , «συμπλήρωνε» ο ήχος της τζαζ, που μετέδιδαν σε διακριτικούς τόνους τα ηχεία του μπαρ, σε σημείο που να μονολογείς: «Βρίσκομαι στ’ αλήθεια, στη Λάρισα;»... Όμως, η κυρία που καθόταν ακριβώς δίπλα μου και κατανάλωνε τον φθινοπωρινό ήλιο, δεν είχε «εσωτερική ηλιοφάνεια»... Έβραζε!... Το κατάλαβα, όταν, αφορμής δοθείσης από ένα δικό μου σχόλιο, παρατήρησε οργισμένη: «μωρέ, «Χρυσή Αυγή» που μας χρειάζεται!...»
ΑΝΑΖΗΤΗΣΑ στη συζήτηση που είχα μαζί της, τι την κάνει να επικαλείται τη «Χρυσή Αυγή»: «Θέλουν ξύλο όλοι τους!» μου είπε ...«Ποιοι δηλαδή» ρώτησα ... «Οι πολιτικοί, εσείς οι δημοσιογράφοι, όλοι όσοι μας έφτασαν στη σημερινή κατάσταση»... Αυτό το «όλοι, όσοι μας έφτασαν σ’ αυτή την κατάσταση» μου έδωσε επιχείρημα: «από τους οποίους εξαιρούνται όσοι ψηφίζουν «Χρυσή Αυγή»; τη ρώτησα... «Ναι...» μου απάντησε...! «Πώς είστε σίγουρη ότι αυτοί οι πεντακόσιες χιλιάδες που ψηφίζουν σήμερα «Χρυσή Αυγή» δεν έτρεχαν κάποτε στις πλατείες για να υποδεχθούν ως μεσσία τον Καραμανλή ή τον Παπανδρέου και να τον επιβάλουν και σ’ όσους τους έκριναν ανεπαρκείς;... Εσείς, αυτούς δεν ψηφίζατε;». «Αναγκαζόμουν»... μου είπε...«Άρα, έχετε κι εσείς μια ευθύνη για τη διαιώνιση του είδους του πολιτικού, που, τώρα, θέλετε να δείρουν οι χρυσαυγίτες για λογαριασμό σας»...«Καμία ευθύνη... Με κορόιδεψαν». «Πόσες φορές σας κορόιδεψαν; Από την ηλικία σας, καταλαβαίνω ότι ψηφίσατε αυτούς που βρίζετε πάνω από δέκα φορές...»
Σ’ ΑΥΤΟ το μοτίβο συνεχίστηκε ο διάλογος με την κυρία, που, όταν τη ρώτησα «τι δουλειά κάνει» , μου απάντησε «επιχειρηματίας»... «Έχω ένα κατάστημα δικό μου με είδη δώρων...» μου είπε...«Αυτό» βρήκα την ευκαιρία να της πω, «είναι αντίθετο με το «πρόγραμμα» της «Χρυσής Αυγής» που πιστεύει ότι η γυναίκα πρέπει να μένει στο σπίτι και ν’ ανατρέφει τα ελληνόπουλα σωστά»... «Δεν με νοιάζει τι λέει γι’ αυτό» κατέληξε, έξαλλη πια: «εγώ για να δέρνει την ψηφίζω... Να δέρνει πολιτικούς, και όλους, όσοι μας έφτασαν ως εδώ»...
ΚΑΘΩΣ απομακρυνόταν, αναρωτιόμουν, τι οδήγησε τη συγκεκριμένη κυρία στη «Χρυσή Αυγή». Η απογοήτευση από το πολιτικό σύστημα που η ίδια επί χρόνια στήριζε, το είπε μόνη της... Τα προβλήματα της ασφάλειας, της αβεβαιότητας, της ανεργίας που «χρεώνει» η ίδια στο πολιτικό σύστημα ... Ωραία όλ’ αυτά; Αλλά, είναι δυνατόν να θεωρεί ότι όλ’ αυτά λύνονται με ξύλο; Είναι δυνατόν να μην αρκείται στο γεγονός ότι οι εκλεκτοί της «καλπάζουν» στις δημοσκοπήσεις και τείνουν να γίνουν πολιτική δύναμη που θα καθορίζει τις εξελίξεις, αλλά να ζητάει και «ξύλο» από πάνω για να ικανοποιηθεί; Κι εν πάση περιπτώσει , είναι δυνατόν μια κυρία να μην σοκάρεται από το χαστούκι του Κασιδιάρη σε μια γυναίκα όταν το βλέπει σε ζωντανή μετάδοση;
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ λοιπόν, αυτό είναι... Οι 500.000 χθες και περισσότεροι αύριο, πολίτες που ψηφίζουν τη «Χρυσή Αυγή» για να δέρνει... Που θεωρούν ότι το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο... Που δεν αρκούνται στην αύξηση της πολιτικής επιρροής ενός κόμματος, αλλά εντέλουν τους βουλευτές της να δέρνουν... Που έχουν γραμμένο το πολιτικό επιχείρημα, τις δημοκρατικές διαδικασίες και τον αστικό καθωσπρεπισμό στα παλιά τους τα παπούτσια (που στην περίπτωση της κυρίας, ήταν και... λουμπουτέν!)...
ΔΕΝ είναι νεοναζί όλοι αυτοί... Πιθανότατα όμως, είναι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον που δεν θέλησε ποτέ να ξεχάσει τον εμφύλιο... Που καλλιέργησε τον φανατισμό με την ίδια επιμέλεια που τον καλλιέργησαν πολλά σπίτια στην Ελλάδα: αριστερά και δεξιά... Που, όσο η Δημοκρατία τους εξασφάλιζε πόρους και διορισμούς δεν είχαν κανένα λόγο να την «πολεμήσουν»... Τους έφτανε απλώς, να την υποτιμούν με ένα αθώο «τι κακό δηλαδή, έκανε ο Παπαδόπουλος στην Ελλάδα;», όταν η υπερβολή των «απέναντι» αποθέωνε καθεστώτα πολύ χειρότερα και τα βάφτιζε «λαοκρατίες»... Κι όταν έβρισκε «προβληματική» τη δική μας δημοκρατία, που διασφάλιζε και την ελάχιστη πολιτική ελευθερία...
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ με την παροχολογία τους στα χρόνια της μεταπολίτευσης, οδήγησαν τον κόσμο στην πλάνη να συνδέει τη δημοκρατία με την οικονομική ευμάρεια. Έτσι, με την κρίση, τόσο από δεξιά όσο και από αριστερά, το ίδιο ακούς: «τι να την κάνω τη δημοκρατία, όταν πεινάω και όταν είμαι άνεργος;». Η διαπίστωση αυτή, όμως οδηγεί στην αναζήτηση διεξόδου δι’ άλλων μεθόδων: στον δρόμο... Με αγώνες ή τσαμπουκάδες... Μ’ έναν ακτιβισμό δηλαδή που επιβραβεύεται από τους ψηφοφόρους... Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που διεξήχθησαν πριν από τη χθεσινή δολοφονική επίθεση, η «Χρυσή Αυγή» εμφανίζει όχι μόνο υψηλή συσπείρωση (85% όσων την ψήφισαν το 2012), αλλά τείνει να διπλασιάσει τις δυνάμεις της. Οι εισροές της προέρχονται κυρίως από τη Ν.Δ. ενώ σχεδόν από μια μονάδα (δηλαδή περίπου 60.000 ψήφους) κερδίζει από όσους το 2012 προτίμησαν την αποχή ή ψήφισαν ΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ (*).
ΤΗΝ ίδια στιγμή, μοιάζει να κατακτά ένα πολιτικό ακροατήριο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η ενίσχυσή της οφείλεται κυρίως σε ψηφοφόρους της μέσης ηλικίας (ομάδες 35-44 και 45-54 ετών) ενώ σημαντική άνοδο παρουσιάζει και στις ηλικιακές ομάδες 55-64 και άνω των 65, που, παρά τα θρυλούμενα, δεν ήταν το ισχυρό της χαρτί στις προηγούμενες εκλογές.
ΟΛΟΙ αυτοί άραγε, θ’ αλλάξουν ρότα μετά το φονικό;
(*)Στοιχεία από την «Καθημερινή»
