Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, τότε, ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Επέστρεφε από πολυήμερο ταξίδι σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, με ενδιάμεση στάση, εθιμοτυπικής επίσκεψης, στο Βιετνάμ. Μέσα από το λεωφορείο της βιετναμέζικης φιλοξενίας, τα μέλη της δημοσιογραφικής αποστολής, παρατηρούσαμε, (όπως και ο πρωθυπουργός με τη σύζυγό του στο μπροστινό αυτοκίνητο), μια άγρια και απολίτιστη σκηνή, που διαδραματιζόταν στο πεζοδρόμιο κεντρικού δρόμου του Ανοΐου, μια σκηνή που μας σόκαρε όλους. Ένας Βιετναμέζος νεαρός άντρας, έσερνε από τα μαλλιά μια γυναίκα στην ηλικία του, την είχε κάτω στο δρόμο ημίγυμνη και με τα πόδια του την κλωτσούσε! Τη χτυπούσε στο κεφάλι και σε όλα τα σημεία του σώματός της! Τέτοια χτυπήματα, για... σκοτωμό! Αυτό όμως που σόκαρε περισσότερο ήταν η αδιαφορία του κόσμου, που έβλεπε απαθής και προσπερνούσε αυτή τη βία, σαν να ήταν κάτι το φυσιολογικό που συνέβαινε στους δρόμους της πρωτεύουσας του Βιετνάμ...
ΑΥΤΗ τη σκηνή θυμάμαι, ως κακιά ανάμνηση, κάθε που συναντώ πράξεις βίας στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Και θυμάμαι τον διάλογο, τότε, με συνάδελφο, στο δρόμο του Ανοΐου:
"Φαντάζεσαι αυτή τη σκηνή στην Ελλάδα; Μέσα σε τόσο πλήθος να σκοτώνει στο ξύλο ο άλλος τη γυναίκα και κανείς να μην τον σταματά; Άλλος κόσμος εδώ...»
ΑΠΟ ΤΟΤΕ πέρασαν κάμποσα χρόνια. Στην Ελλάδα της Δημοκρατίας, πολλά χρόνια πιο μπροστά σε πολιτισμό και ανάπτυξη από το Βιετνάμ, οι σκηνές βίας έγιναν καθημερινό πλέον φαινόμενο. Οι σπίθες που ανάβουν κάθε τόσο το φιτίλι της οργανωμένης εγκληματικής συμπεριφοράς και άσκησης βίας, εδώ, είναι συνήθως πολιτικές. Άλλους τους ευνοούν (και σε καταστάσεις κοινωνικής αστάθειας τους αναδεικνύουν προσωρινά), άλλους τους προβληματίζουν σοβαρά και άλλους τους τρομάζουν...
ΚΑΙ ΕΚΕΙ που φοβόμασταν, κυρίως τη βία που παράγει η οικονομική κρίση (και η δυστυχία που επέφερε σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην Ελλάδα, με τα κακοποιά στοιχεία του κοινού εγκλήματος να ενεργούν εναντίον του πληθυσμού), έρχεται και πολιτική να ρίξει λάδι στη φωτιά. Διότι ο πολιτικός λόγος, και δη ο αρχηγικός, σου δίνει άλλον αέρα, όπως και η θέση στη διαβάθμιση της εξουσίας, να μπορείς να λες ό,τι θέλεις εναντίον οιουδήποτε θέλεις!
Να λιντσάρουν ή να μην λιντσάρουν τον Πάχτα; Το είπε, δεν το είπε, η ουσία είναι άλλη... Πίνουν, ή δεν πίνουν νερό με αρσενικό οι κάτοικοι της Χαλκιδικής; Το παράγει ο Πάχτας το αρσενικό στις πηγές, ή ο δήμαρχος Αγιάς, στην αντίστοιχη περίπτωση, που ανέδειξε προσφάτως η «Ελευθερία», εδώ σε μας, στον Αγιόκαμπο στη Σκήτη και στο Πολυδένδρι;
Δηλώσεις σαν αυτή του Πάνου Καμμένου, με όποιον τρόπο τον ερμηνεύσει κανείς, κινδυνεύουν να «λιντσάρουν» την πολιτική σταθερότητα. Η οποία δεν φαίνεται να αντέχει άλλο σε παρόμοια περιστατικά εγκληματικότητας όπως το προχθεσινό στο Κερατσίνι, όπως παλαιότερα του αδικοχαμένου Γρηγορόπουλου, που κάηκαν τράπεζες και καταστήματα, όπως των αδικοχαμένων νέων της τραπέζης κοντά στο Σύνταγμα που συγκλόνισαν τον κόσμο...
