Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΜΙΛΟΥΣΕ στην κάμερα και εξέφραζε τη δυσαρέσκεια των εκπαιδευτικών τεχνικής εκπαίδευσης: «... πρέπει να αγωνιστούμε όλοι για την επιχειρούμενη κατάργηση της δημόσιας εκπαίδευσης... Κι αυτοί που δεν θίγονται... Γιατί σήμερα πετάνε στο δρόμο εμάς... Αύριο θα πετάξουν και τους εκπαιδευτικούς που εφησυχάζουν σήμερα... Θα βρεθούν στην ανεργία από τη μία στιγμή στην άλλη και δεν θα έχουν πού ν’ απασχοληθούν...». Το «σούπερ» (τα γράμματα στην οθόνη που τον σύστηναν στους τηλεθεατές) έγραφαν την ιδιότητα του διαμαρτυρομένου: «καθηγητής κομμωτικής»...
ΜΕ ΟΛΟ το σεβασμό προς τον αιφνιδίως άνεργο εκπαιδευτικό, θα θέσω ένα – δύο ερωτήματα: Πρώτον: Σε ποια χώρα της γης, όταν κάποιος σπουδάζει «κομμωτική» στοχεύει σε μια μόνιμη θέση στο δημόσιο; Δεύτερον: Κατά πόσο ανήκει στην εκπαιδευτική κοινότητα ο κομμωτής που διδάσκει και μιλάει εξ ονόματος των εκπαιδευτικών που θίγονται; Τρίτον: Από πότε ο κομμωτής (καθηγητής έστω) που χάνει τη δουλειά του στην εκπαίδευση, δεν έχει στον ήλιο μοίρα; Αν ανοίξει κομμωτήριο (διαφημίζοντας μάλιστα, το γεγονός ότι δεν είναι απλός κομμωτής, αλλά «καθηγητής κομμωτικής») λογικά θα πρέπει να βγάζει περισσότερα: και από τους καθηγητές όλων των βαθμίδων (πανεπιστημίου, μέσης και τεχνικής εκπαίδευσης) και από τους απλούς κομμωτές...
ΔΕΝ ΥΠΟΤΙΜΩ το πρόβλημα, ούτε το σνομπάρω... Ο καθένας από εμάς που διάλεξε κάποιο τρόπο για να επιβιώσει, είναι λογικό να θυμώνει όταν αυτοί που του έδωσαν τη δυνατότητα να βγάλει το ψωμί του μ’ έναν άλφα τρόπο, έρχονται ξαφνικά και του ανατρέπουν τη ζωή, επειδή – όπως λένε – δεν βγαίνουν τα νούμερα... Όμως, πέρα από τα νούμερα (που είναι σχετικό και το αν βγαίνουν και το πώς διορθώνονται) υπάρχει κι η κοινή λογική... Η οποία λογική δεν μπορεί να υποταχθεί στον ελληνικό παραλογισμό του πελατειακού κράτους... Το οποίο, με το δήθεν επιχείρημα της δημόσιας εκπαίδευσης, ονόμασε εν μια νυκτί «εκπαιδευτικούς» ανθρώπους που όταν επέλεγαν γνωστικό αντικείμενο, ούτε καν είχαν διανοηθεί ότι θα είχαν την επαγγελματική διαδρομή που τους προέκυψε... Προορισμένοι για ελεύθεροι επαγγελματίες οι περισσότεροι απ’ αυτούς, βρέθηκαν ξαφνικά δημόσιοι υπάλληλοι, επειδή βόλευε το πολιτικό σύστημα η διεύρυνση του δημόσιου τομέα για να διαιωνίζεται το ίδιο με προσλήψεις και κάθε είδους ρουσφέτια...
«ΠΡΟΣΧΗΜΑ η δημόσια εκπαίδευση;» ακούω ήδη τον αντίλογο... Ναι, πρόσχημα... Γιατί, την εποχή της μεγάλης φτώχειας στη Λάρισα, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 γενιές ολόκληρες ηλεκτρολόγων και μηχανικών αυτοκινήτων βγήκαν από τη «Λαρισαϊκή Σχολή» του μακαρίτη Γουμενόπουλου, χωρίς να επιβαρύνεται ο κρατικός κορβανάς με τη δήθεν τεχνική εκπαίδευση της σύγχρονης εποχής... Τα χρήματα που ξόδεψε η κάθε οικογένεια τότε, για να δει το παιδί της τεχνίτη, ήταν μια επένδυση δυσβάσταχτη μεν, αλλά ανταποδοτική... Αποσβέστηκε σύντομα από εκείνους που υπέστησαν την οικονομική θυσία και βοήθησε χιλιάδες ανθρώπους να ζήσουν μια αξιοπρεπέστατη ζωή... Γιατί; Γιατί πληρώθηκε από τους ίδιους (και όταν πληρώνεις κάτι μόνος σου φροντίζεις να σου αποδώσει κιόλας) και όχι από το κοινωνικό σύνολο διά των φόρων που επιβαρύνουν ολόκληρη την κοινωνία... Την τεχνική εκπαίδευση που, αμφιβάλλω εάν έχει τα ίδια αποτελέσματα με τότε σήμερα, την πληρώνουμε όλοι κι αν δεν την εξορθολογήσουμε θα την πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα με υψηλή φορολογία, έμμεση ή άμεση, που θα μας οδηγεί διαρκώς σε οικονομικά αδιέξοδα σαν το σημερινό...
ΜΠΟΡΕΙ ν’ ακούγονται κυνικά και φιλελεύθερα ολ’ αυτά... Αλλά, δεν είναι... Στο κάτω – κάτω ... εκπαιδευτικός υπήρξε και ο υπογράφων, καθώς δίδασκε για μια πενταετία περίπου ως ωρομίσθιος στα κρατικά ΙΕΚ... Δεν διανοήθηκε ποτέ όμως, ν’ αποκαλέσει «συνάδελφο» κανένα εκπαιδευτικό, πρωτίστως από σεβασμό στην εκπαιδευτική διαδικασία και τους λειτουργούς της... Ούτε διανοείται βεβαίως, να διαμαρτύρεται για την ανεργία στον δημοσιογραφικό κλάδο, επειδή θεωρήθηκε περιττή πολυτέλεια η δημοσιογραφική σχολή των ΙΕΚ...
ΟΣΟ για το πολιτικό επιχείρημα που υποτάσσει το προσωπικό στο κοινωνικό συμφέρον, συμπυκνούμενο στην άποψη «θέλουν να παραδώσουν την εκπαίδευση στους ιδιώτες», αρκεί η υπενθύμιση ότι ακόμη κι οι καθηγητές του δημόσιου σχολείου στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά φροντιστήρια, αν δεν έχουν και οι ίδιοι τη διπλή ιδιότητα... Το ίδιο και οι καθηγητές ξένων γλωσσών του δημόσιου σχολείου: σε ιδιωτικά ινστιτούτα ξένων γλωσσών τα στέλνουν... Αυτοί δε που διδάσκουν κομμωτική ή αισθητική σε τεχνικά λύκεια, την τέχνη τους την έμαθαν σε ιδιωτικές σχολές και δεν προέρχονται από την τάξη των πλουσίων για να ισχυριστεί κανείς ότι με την ιδιωτικοποίηση τίθενται τα «παιδιά του λαού» εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας...
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: μπορεί λοιπόν άκομψα, οι κυβερνώντες να επικαλούνται τη λογική της τρόικας για να δικαιολογήσουν τη συρρίκνωση της ιδιωτικής εκπαίδευσης... Αλλά υπάρχει και μια άλλη «ανάγνωση»: η «μαθηματική» τους λογική συνεπικουρείται από την απλή λογική η οποία επιβάλλει να βάλουμε λίγο ορθολογισμό στη ζωή μας...
