Από τη Μελπομένη Πήτα
Παρότι είχα εκφράσει (στην «Ελευθερία», 21-8) τη χαρά μου (;) που κάποια σχόλια με αποδέκτες εμάς τους εκπαιδευτικούς δε θα επαναληφθούν, τώρα που τεθήκαμε σε διαθεσιμότητα, ένα νέο κύμα με περιέλουσε, άμα το πέρας των διακοπών. Αυτό είναι μόνο το top-10 (με τυχαία σειρά):
«Όλοι είμαστε στην ίδια μοίρα» (μη διαθέσιμος συνάδελφος). Αγαπητέ συνάδελφε, ευτυχώς για σένα δεν είμαστε στην ίδια μοίρα. Εγώ μόλις τσέκαρα τη μισθοδοσία μου και είναι (με τις αναδρομικές κρατήσεις) 40% κάτω . Επίσης, αν ήμαστε το ίδιο, θα ερχόσουν περισσότερο στις κινητοποιήσεις του καλοκαιριού, και όταν ήρθαμε εμείς σε σένα, δε θα τραβούσες διαχωριστικές γραμμές, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δε χρειάζεται και ούτε επιθυμείται από κανένα να βρεθείς στην ίδια μοίρα, προκειμένου να αγωνιστείς μαζί μας. Η εμπειρία είναι πικρή, πίστεψέ με.
«Μα, να αγωνιστώ για τους...» (βάλτε όποια τεχνική ειδικότητα θέλετε, τις άκουσα όλες)». Δε θα σταθώ και πάλι στα προσόντα της πλειοψηφίας των διδασκόντων, ούτε στο ότι για να διδαχτεί μια τέχνη χρειάζονται τεχνίτες και όχι φιλόσοφοι δυστυχώς. Θα αναφερθώ σε κάτι αυτονόητο που τείνουμε να το παραβλέπουμε: όλα είναι αλυσίδα. Ο λόγος ύπαρξης ή έστω παραμονής στη Λάρισα πολλών εκ των «άλλων» καθηγητών ήταν η παρουσία μαθητών στις υπό κατάργηση ειδικότητες των ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ. Οι τελευταίοι προσελκύονταν εκεί από την τέχνη που δίδασκε ο τεχνίτης καθηγητής. Πάει ο εμπειροτέχνης καθηγητής, πάει κοντά σε αυτόν και ο συσχετιζόμενος θεωρητικός. Και κοντά σε αυτόν μειώνεται ο συνολικά απαιτούμενος αριθμός καθηγητών γενικής παιδείας (αυτονόητο)
«Πάντως έχετε κάτι συνθήκες στο Δημόσιο..» (άτομα του ιδιωτικού τομέα). Συμφωνούμε, κάποιες συνθήκες είναι καλύτερες από τον ιδιωτικό, ωστόσο η αλυσίδα ισχύει και εδώ: καλύτερες συνθήκες και απολαβές στο Δημόσιο τομέα σημαίνουν και καλύτερη πρόγνωση για τον ιδιωτικό (κι αυτό το ξέρω έχοντας δουλέψει ως ιδιώτης). Άλλωστε, γιατί να θέλουμε να μιμηθεί ο δημόσιος τον ιδιωτικό τομέα και να μην προσπαθούμε το αντίστροφο; Μήπως τόσες περικοπές στους μισθούς των ΔΥ οδήγησαν σε μείωση του Δημόσιου χρέους και της ανεργίας;
«Θα παίρνετε το 75% και θα κάθεστε, κανονικά οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν παίρνουν αποζημίωση» (και όμως, ΔΥ μου το είπε). Τι να πω τώρα, σου φαίνεται φίλε μου τόσο ιδανική η κατάστασή μας που θα ήθελες στα αλήθεια να τη ζήσεις; Και ναι, δεν έχει δοθεί ποτέ αποζημίωση (εδώ μιλάμε για75%*8= 6 το πολύ βασικούς μισθούς, σε περίπτωση απόλυσης), γιατί δεν έχει ξαναγίνει απόλυση μόνιμου υπαλλήλου! Εξάλλου, εμείς δε θέλουμε το 75% και να καθόμαστε, τη δουλειά μας θέλουμε κι ας δίνουμε και το 40% στη baby-sitter (η αλυσίδα της εργασίας που λέγαμε).
«Έχεις τουλάχιστον την επιλογή ελεύθερου επαγγέλματος». Πραγματικά, έχω αξιόλογες εναλλακτικές (άλλωστε, θεωρητικά και ποιος δεν έχει, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή!). Επιπλέον, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα εισερχόμενα στο οικογενειακό ταμείο και δεν είμαι και καταναλωτικός άνθρωπος. Αυτά τα δεδομένα μου δίνουν ίσως, συγκριτικά με άλλους συναδέλφους, μεγαλύτερη ηρεμία να αξιολογήσω την κατάσταση και να σχεδιάσω τις μελλοντικές μου κινήσεις, ωστόσο δε δικαιοδοτούν κανένα να μπαίνει σαν τον κλέφτη μες στο σπίτι μου και να μου αρπάζει τη δουλειά που αξιοκρατικά απέκτησα και επαρκώς ασκούσα, καλύπτοντας πάγιες και υπαρκτές ανάγκες του εκπαιδευτικού συστήματος και της κοινωνίας. Έτερον εκάτερον λοιπόν.
«Έπρεπε να είχες κάνει 4ο παιδί, στα ‘λεγα» (καλοπροαίρετο χιούμορ πολύτεκνου συναδέλφου). Βρε παιδιά, πέραν των ιδεολογικών μου ενστάσεων περί των κοινωνικών κριτηρίων, και να ήθελα δεν προλάβαινα να αναθεωρήσω σε 15 μέρες, από την ανακοίνωση ως τη διαθεσιμότητα. Βλέπετε σε εμάς όλα έγιναν εν μέσω θέρους και με παγκόσμιας πρωτοτυπίας συνθήκες πανικού και αιφνιδιασμού.
«Τι έγινε, πότε θα σας τοποθετήσουν κάπου αλλού;» (οι πάντες). Γενικά, με όλη την παραφιλολογία και αποπροσανατολισμό που υπάρχει, οι περισσότεροι γνωστοί μου νομίζουν είτε ότι όλα αυτά έγιναν σε άλλο πλανήτη είτε ότι συνέβησαν όντως στην Ελλάδα, αλλά δε με αφορούν γιατί…, γιατί…είτε ότι η νέα θέση μας περιμένει στην πόρτα. Στο τέλος θα το πιστέψω κι εγώ και θα ξεχάσουμε και την ουσία, δηλαδή την κατάργηση τομέων της δωρεάν επαγγελματικής εκπαίδευσης. Για αυτο παλεύουμε, μη χάνουμε το στόχο.
«Τώρα καταργήθηκαν οι πελατειακές σχέσεις και δεν περισσεύει κανείς πλέον» (non-paper υπουργείου από 9 Ιουλίου, πιθανότατα πόνημα έμμισθου επικοινωνιολόγου, το οποίο απομνημονεύεται επιμελώς και επαναλαμβάνεται σε κάθε συνέντευξη ). Εσάς τώρα τι σας φαίνεται να προάγει πελατειακές σχέσεις; Που είχαμε διοριστεί με διαφανείς διαδικασίες (στις οποίες είχαν δικαίωμα συμμετοχής όλοι), και λόγω πολλών μαθητών και αναγκών ξέραμε όλοι ότι 1η Σεπτέμβρη θα έχουμε το πλήρες ωράριό μας στο σχολείο μας, χωρίς διαπραγμάτευση, ή πχ το καθεστώς της ωρομισθίας -ομηρίας, των υποχρεωτικών μετατάξεων χωρίς μόρια κ.τ.λ. Όταν 1η Σεπτεμβρίου δεν ξέρει κανείς πού υπηρετεί όλοι αναμένουν το νιοστό κύμα μετακινήσεων, το Υπουργείο δεν ξέρει με ποιους να κάνει τις εξετάσεις, αφού κατήργησε τους καθηγητές κ.τ.λ. δίνεται η εικόνα ενός συστήματος που ο καθένας είναι στη θέση του χωρίς να περισσεύει; Εκτός αν είναι βολικό οι πάντες να αισθάνονται ότι περισσεύουν, ώστε να είναι προετοιμασμένοι για τα πάντα.
«Πάντως άκουσα ότι σε κάποια ΕΠΑΛ οι καθηγητές καθόταν και….» (διάφοροι). Αφενός, μην πιστεύετε ό,τι ακούτε. Έχω ακούσει κι εγώ πράγματα και θάματα: Για τα φακελάκια των γιατρών (εμένα δε μου ζήτησαν), για την ηθική του Χ (δεν είδα τίποτε, λυπάμαι) κοκ. Πρόκειται για τις γνωστές γενικεύσεις που εκτός από ανόητες είναι και επικίνδυνες, όταν διαβάλλουν ανθρώπους και θεσμούς και εξυπηρετούν την απογύμνωσή στα μάτια της κοινής γνώμης. Αφετέρου, στην πορεία μου ως εκπαιδευτικός, φυσικά και συνάντησα δυσλειτουργικές καταστάσεις, που ήταν μεμονωμένες, ωστόσο δεν αντέδρασα σε ό,τι με ενοχλούσε, πιστεύοντας ότι η δική μας δουλειά ήταν η καλύτερη απάντησή και παρακίνηση στο καλό και περιμένοντας μάταια από τους ανώτερους να εντοπίσουν οι ίδιοι και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα - για αυτό άλλωστε πληρώνονται-. Εκ του αποτελέσματος, διαπιστώνω ότι δεν έφτανε αυτό.
Για αυτο και τελειώνω με τη ατάκα μιας κυρίας σε μια παράσταση που παρακολούθησα πρόσφατα. Η εν λόγω, συμπαθής κατά τα άλλα, κυρία είχε καταλάβει θέση ΑΜΕΑ, αναγκάζοντας μια δικαιούχο σε εξοστρακισμό. Όταν μετά από έντονη γκρίνια μου σηκώθηκε τελικά, με ρώτησε « Εσείς τι είστε και φωνάζετε; Ευαίσθητη;». Ρητορική η ερώτηση, ωστόσο μια σωστή απάντηση θα ήταν ότι είμαι απλά μια πρώην εφησυχάζουσα που περίμενε τις λύσεις από τις αρμόδιες αρχές, που δεν αντιλαμβανόταν ότι η συμπεριφορά του καθενός έχει αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο και λύσεις δεν υπάρχουν εξ ουρανού. Κι ας τόνιζα συχνά στους μαθητές μου τη σημασία της ατομικής ευθύνης. Τώρα πλέον, μετά το πάθημα μου, αποφάσισα να μην αφήνω τίποτα στην τύχη του και να αντιδρώ. Το άρθρο αυτό είναι ο δικός μου τρόπος να φωνάξω για την άδικη και αναίτια (λάθος, λάθος ξέρω: και οι ιδιοκτήτες ιδιωτικών ΙΕΚ έχουν ψυχή!) κατάσταση που επιβλήθηκε σε εμάς και τους μαθητές. Μου είπατε αρκετοί ότι το προηγούμενο σας συγκίνησε. Μπορεί το συναίσθημα να μετασχηματιστεί σε δράση; Κάτι θα έχω καταφέρει τότε…
* Η Μελπομένη Πήτα, είναι καθηγήτρια σε διαθεσιμότητα
