Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Ανοίγουν οι αγορές στην Ελλάδα και πολλοί όμιλοι ξένων εταιριών έρχονται να αγοράσουν σε φθηνές τιμές ολόκληρες εκτάσεις – φιλέτα στην Ελλάδα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό και αναστολή για τις όποιες εκκρεμότητες που συνοδεύουν τις αγορές αυτές, που συνήθως γίνονται με ατιμωτικούς όρους για τη χώρα και εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες για τους εκάστοτε αγοραστές.
Είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για τις αγορές αυτές, όταν στη χώρα που ελπίζει από το οποιοδήποτε ρευστό οι διαπραγματεύσεις για τις αγοροπωλησίες γίνονται σε καθεστώς εκβιασμού, με το επιχείρημα του στιλ «όσο-όσο ή τίποτα», ή με προϋπόθεση τις φοροελαφρύνσεις που τις συνοδεύουν. Και ενώ τα αναπτυξιακά προγράμματα αναμένονται ως μάννα εξ ουρανού και οι εξαγγελίες Σαμαρά περί ξεπεράσματος της ύφεσης εντός του 2014 μοστράρουν ως μοναδική διέξοδος στην χώρα της αναξιόπιστης άσκησης πολιτικής, οι εκάστοτε αγοροπωλησίες και συναλλαγές με τους ξένους φαντάζουν ως ακτίνα φωτός στα μάτια των κυβερνητικών εταίρων, που πιάνονται από το παραμικρό για να τονίσουν πως είναι απαραίτητη η περαιτέρω λιτότητα.
Επενδύσεις σε κάθε είδους τομέα από τους ξένους λοιπόν, που έχουν εξετάσει από καιρό το αν συμφέρει η μη η έναρξη σε ελληνικό έδαφος της όποιας επιχειρηματικότητας. Γιατί οι υπολογισμοί έγιναν μελετημένα και έχουν εξεταστεί όλες οι παράμετροι για την όποια επενδυτική δραστηριότητα. Η Ελλάδα ως κομβικό σημείο, ως πέρασμα στη Μέση Ανατολή και τη Δύση, ως σημείο αναφοράς για τη διακίνηση προϊόντων με φθηνό κοστολόγιο, ως τόπος παραμονής προσφύγων αποδιωγμένων από τις χώρες τους για περιβαλλοντικούς και πολιτικούς λόγους, δεν αποτελεί παρά την λύση για τους κάθε λογής επενδυτές που αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές σε υφεσιακή περίοδο, εμφανιζόμενοι παράλληλα ως Μεσσίες σε εποχές στέρησης.
Οι αγορές λοιπόν είναι ανοιχτές, όχι όμως για τους μικρομεσαίους και τη λαϊκή κατανάλωση. Στην πραγματικότητα είναι ανοιχτές για την εξαγορά όσο – όσο και με πρόσχημα την προσφορά ρευστού σε εποχές λιτότητας φαντάζουν ως ιδανική πρόοδος στη χώρα της παρατεταμένης ανοχής. Ολόκληρες περιοχές – φιλέτα προσφέρονται ως δώρο σε βαθύπλουτους επενδυτές που έχουν να κερδοσκοπήσουν από την όποια περαιτέρω μεταπώληση στις υποτιθέμενες εποχές της ανάπτυξης. Εκείνες τις εποχές που και πάλι δεν θα ευνοηθεί το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο μιας και οι συναλλαγές θα ξεφύγουν κατά πολύ από τα ελληνικά εδάφη και οι αγοροπωλησίες θα λάβουν χώρα μακριά από την κουτσουρεμένη ελληνική αγορά.
Τα κέρδη θα είναι για τα κονσόρτσιουμ εκείνα που πόνταραν σταθερά στο φθηνό εργατικό δυναμικό μιας χώρας που ο βασικός μισθός αγγίζει αριθμούς που υποδεικνύουν μεγάλη φτώχεια. Και μιας και η ζωή κυλά σε παρόμοιους ρυθμούς, τα κέρδη γέρνουν πάντα προς την πλευρά των φιλόδοξων επενδυτών που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και πού. Η ελληνική κυβέρνηση, πάντως, συνεχίζει να προσφέρει σε πολύ προσιτές τιμές τα κάθε λογής φιλέτα. Με πρόσχημα τη δημιουργία θέσεων εργασίας, με επιχείρημα την νέα επενδυτική δραστηριότητα στη χώρα της οικονομικής ένδειας, και με άλλοθι τη ρευστότητα που απουσιάζει από καιρό, τα φιλέτα ξεπουλιούνται όσο-όσο και οι αγοραστές τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Θα έλεγε κανείς πως η όλη ιστορία παραπέμπει σε ξέφραγο αμπέλι, με τους πολίτες να μην γνωρίζουν σχεδόν τίποτε και τις συνδιαλλαγές να διεξάγονται αφειδώς με στόχο το ελάχιστο κέρδος ή την κατ΄ευφημισμό ανάπτυξη.
Σκέπτεται λοιπόν κανείς: Ποιος είναι ο κερδισμένος από όλη ιστορία; Ποιοι καρπούνται από την παρατεταμένη κρίση στο όνομα μιας αόριστης μελλοντικής ανάπτυξης; Και όμως υπάρχουν οι κερδοφόροι όμιλοι εταιριών. Αυτοί που αγοράζουν και βγάζουν τα τριπλάσια στο όνομα της κρίσης. Ανάπτυξη το λένε αυτό οι κυβερνώντες. Βήματα προς τα εμπρός και χαριστική ρευστότητα στις αγορές που ασθμαίνουν από καιρό. Φιλέτα και φιλέτα παραδίδονται προς εκμετάλλευση και οι πανηγυρισμοί καλά κρατούν. Εκτάσεις που περιμένουν τους ξένους επενδυτές για να διαμορφωθούν σε ιδιωτικά ησυχαστήρια, εκεί που άλλοι υποδεέστεροι ξένοι θα υπηρετούν καταλαμβάνοντας τις φθηνές από πλευράς κόστους θέσεις εργασίας και άλλοι θα απολαμβάνουν τις διακοπές στην ηλιόλουστη χώρα με τη δουλοπρεπή νοοτροπία. Και αυτό που θα μείνει στο τέλος δεν θα είναι άλλο από το επιχείρημα ότι δεν έχουμε ακόμη ξεφύγει από τον ζυγό της 400χρονης σκλαβιάς. Ένα επιχείρημα που τείνει να σκουριάσει από την πολύ χρήση.
