* Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Θα αναφερθώ σε μια σατιρική αλληγορία του Μιχ. Στασινόπουλου Ακαδημαικού και Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Κατά το 1750 μ.Χ. περίπου στη Γαλλία, όπως άλλωστε σε κάθε εποχή και σε κάθε κράτος, το φορολογικό ζήτημα, ήταν ο μόνιμος πονοκέφαλος κάθε κυβέρνησης.
Έτσι λοιπόν ο Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, ανέθεσε στον Γενικό Ελεγκτή των Φόρων, να συγκαλέσει ευρεία σύσκεψη των συναρμοδίων Υπουργών, των κοινωνικών φορέων και ιδιαιτέρως της συμπαθούς τάξεως των συνδικαλιστών, για να συζητήσουν τον τρόπο φορολογίας των Γάλλων.
Ένας σοφός εκ των Προκρίτων, είπε πώς πρέπει να βάλουν τέτοιο φόρο, ώστε όλοι οι πολίτες να πληρώνουν και μάλιστα χωρίς διαμαρτυρίες. Όλοι ενθουσιάστηκαν και ρώτησαν «πώς θα γίνει αυτό;». Εύκολο είπε ο σοφός.
Θα βάλουμε φόρο ευφυΐας. Θα πληρώνουν όλοι αγόγγυστα αφού κανένας δεν επιθυμεί να χαρακτηριστεί σαν βλάκας.
Μέσα όμως σ’ αυτή τη σύσκεψη πήραν μέρος και μερικοί Έλληνες. Το πώς είναι άγνωστο. Ίσως ήταν μετανάστες στη Γαλλία ή και μέλη Ελληνικής Κοινότητας. Πάντως ήσαν προσκεκλημένοι. Είναι γνωστόν όμως, πως οι Έλληνες είναι έξυπνοι, αλλά και πρόθυμοι στην αντιλογία, και την αντίρρηση. Η τζαναμπετιά τους, όπως και η αντίδρασή τους σε κάθε προτεινόμενο καλό ή κακό Νόμο είναι γνωστή. Σηκώθηκε λοιπόν ένας απ’ αυτούς και είπε: «Ένσταση!!» Ο Νόμος είναι αντιλαϊκός και θα τον καταργήσουμε. Θα δηλώσουμε, πως δεν είμαστε ευφυείς. Καλύτερα να μας θεωρείτε βλάκες, παρά να πληρώνουμε φόρους. Η εξυπνάδα μας είναι δώρο του Θεού. Γιατί να μας τη φορολογήσετε; Και χαμογελώντας έκανε και το λογοπαίγνιο: «Είμαστε κουτοί. Γλιτώνουμε τους φόρους και συγχρόνως αποδεικνύουμε πως είμαστε και έξυπνοι!!». Οι άλλοι κουτόφραγκοι, δεν κατάλαβαν τους λεπτούς συλλογισμούς των Ελλήνων. Ρώτησαν λοιπόν να μάθουν, ποιοι είναι αυτοί, που αντιδρούν σ’ έναν τόσο καλό Νόμο, που φορολογεί τους έξυπνους. Κάποιος τότε τους είπε, πώς κατάγονται από μια μικρή και βραχώδη περιοχή της Μεσογείου, όπου άρχει το γαλάζιο τ’ ουρανού και της θάλασσας, κι όπου ο ήλιος πυροδοτεί τις σκέψεις και τις καρδιές τους. Είναι απόγονοι του Σωκράτη και του Λεωνίδα, του Αισχύλου και του Δημόκριτου».
Τότε ο Γενικός Ελεγκτής των Φόρων, πήρε το λόγο και είπε: «Μα είναι ντροπή σας. Οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι της Οικουμένης, ένας περιούσιος λαός και ακραιφνείς Δημοκράτες, θα δεχτείτε να γίνετε ξεφτίλες και να σας αποκαλούν βλάκες, για να μην πληρώνετε φόρους;»
Οι Έλληνες όμως δεν πτοήθηκαν. «Κύριε Γενικέ λέει ένας κάτοικος της φοροφυγάδας, κάνουμε τον κουτό κι απαλλασσόμεθα από τους φόρους. Οι άλλοι μας βλέπουν και λένε: «Μπράβο τους αυτοί είναι ατσίδες. Τι χάνουμε;»
Ζαλισμένοι οι κουτόφραγκοι, ψιλοπείθονται και προτείνουν να φορολογηθούν όσοι χορεύουν και τραγουδούν. Πάνω στο χορό και στο κέφι λένε ο γλεντζές ούτε που θα καταλάβει πώς θα δώσει τη φοροδόση του.
«Για σταθείτε!» επενέβη ένας άλλος κάτοικος αυτός από τη Φοροφυγάδα Θεσσαλίας. «Δηλ. σκέπτεσθε να φορολογήσετε το συρτάκι και το μπουζούκι; Έ, όχι δα. Ένσταση!» «Τι είναι αυτά;» ρώτησε απορημένος ο κ. Γενικός. Και τότε 2-3 Κρητικάτσι δίνουν ρεσιτάλστο συρτάκι με τις διπλοπενιές. «Πάρτε μας κ. Γενικέ τα κτήματά μας, κουρέψτε τις καταθέσεις μας, φορτώστε μας μνημόνια, εμείς δίχως μπουζούκι και συρτάκι δεν ζάμε».
Εν τω μεταξύ όλοι οι Σύνεδροι κατενθουσιάστηκαν από το πρωτόγνωρο τούτο θέαμα και χειροκροτούσαν.
«Όχι, όχι φώναξε ο κ. Γενικός. Εμείς Νόμους με φοροαπαλλαγές και παραθυράκια δεν κάνουμε. Άκου! Να αποδέχεσθε τη βλακεία ή τάχα δε ζείτε δίχως συρτάκι, για να γλιτώσετε τους φόρους. Και να μας απειλείτε κι από πάνω, πως θα καταργήσετε το Νόμο με κουκούλες και γκαζάκια στους δρόμους. Όχι κύριοι. Θα φορολογηθείτε».
Οι Έλληνες στριμώχθηκαν. Ζήτησαν Time out για μια σύσκεψη και επανήλθαν με συνθήματα: «Δεν θα περάσει ο κόσμος να χαλάσει»... Κύριε Γενικέ: Ένσταση. Εμείς είμαστε ετεροδημότες. Απαιτούμε εξαίρεση από τον κατάπτυστον αυτόν Νόμο. Απορρίπτουμε τις προτάσεις σας και αποχωρούμε. Αν έχετε έξυπνους φορολογείστε τους. Φορολογείστε ακόμα τα δικά σας Βαλς και τις Πόλκες, τις άριες και τα σαξόφωνά σας. Όχι όμως το συρτάκι και το μπουζούκι. Αυτά είναι Θεόπνευστα γεννήματα της έμπνευσης και της λευτεριάς. Από μακριά θ’ ακούτε τη χάρη τους και θα λιγώνεστε. Και πάρε δώσε με φόρους δεν γουστάρουμε. Αντιέ μόν αμί GENERAL. Και ως άλλοι Ερυθροί Δόν Κιχώτες (Αλέξης και Αλέκα) που αποχωρούν από το Κοινοβούλιο, άνοιξαν την πόρτα του Λούβρου και έγιναν καπνός.
Ο κ. Γενικός έμεινε κατάπληκτος. Μα ποιοι είναι αυτοί; Κάλεσε τότε τον επί της Παιδείας Υπουργό και του ζήτησε να κάνει ένα ψυχογράφημα των τζαναμπέτηδων. Των ανθρώπων της βραχώδους, της ηλιόλουστης και παράξενης χώρας των Ελλήνων. Κι εκείνος του απάντησε: «Κύριε Γενικέ, πολλές φορές προσπάθησα μα δεν τα κατάφερα. Δύσκολος λαός. Το μόνο που διέγνωσα, είναι ότι κατέχονται από μια ιδιότυπη αλλεργία, προς ότι αφορά τους φόρους».
