Του Χρήστου Τσαντήλα
ΣΤΕΡΝΗ μου γνώση να σ΄ είχα πρώτα, λέει ο σοφός λαός και σκεφτόμουν ότι αυτό ήθελε να μου πει ένας φίλος, προσφάτως αγρίως καρατομηθείς (και αδίκως ειν΄ αλήθεια παυθείς), δημοτικός αστυνόμος...
ΕΝΑΣ και κάτι μήνας, από την ημέρα που, στον δρόμο για την δουλειά, τον πέτυχε κι αυτόν, το... βόλι της διαθεσιμότητας (νέα μέθοδος των υπουργών να εκτελούν χωρίς καν... δίκη, μέθοδο που λάνσαρε πιλοτικά πρώτος ο ίδιος ο πρωθυπουργός - με τους διακόπτες της ΕΡΤ - αφήνοντας στο εργασιακό σκοτάδι 2.800 εργαζόμενους) ο φίλος μου λοιπόν ο καρατομηθείς που έλεγα, έχει πιο καθαρό μυαλό τώρα, το βάζει να... δουλέψει και κάνει την αυτοκριτική του.
ΚΑΚΟ πράγμα η ανεργία. Αλλά και μεις βρε παιδάκι μου, δεν κάναμε το κάτι παραπάνω. Να επενδύσουμε στην ανάγκη ύπαρξης της υπηρεσίας μας, να κάνουμε τον πολίτη να αγωνιστεί στο πλάι μας, να βγει στον δρόμο, να φωνάξει για μας. Να δείχναμε στον κόσμο ότι τους είμαστε χρήσιμοι, απαραίτητοι...
ΑΥΤΟ το τελευταίο, τη στήριξη της κοινωνίας, με τον ίδιο τρόπο τη στερήθηκαν και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ. Έπλεαν σε πελάγη (δημοσιοϋπαλληλικής) σιγουριάς, είχαν αποτιμήσει λάθος τη δύναμη της εξουσίας, ίδιον όλων όσοι εργάζονται στα ΜΜΕ. Οι περισσότεροι, πραγματικοί εργάτες, άφησαν κάποιους «στη βιτρίνα» να αποκτήσουν δύναμη (δημοσιογράφοι, τεχνικοί, φωτογράφοι, ακόμα και μακιγιέρ) που νόμιζαν ότι κανείς δεν είναι πάνω από δαύτους. Με την περιβολή του ισχυρού, «ντύθηκαν» και οι δημοτικοί αστυνόμοι. Και πίσω απ' αυτούς καλύφθηκαν (μπερδεύοντας ηθελημένα τις αρμοδιότητες) και οι... κανονικοί αστυνόμοι!
Ο ΠΟΛΙΤΗΣ κατάντησε... μπαλάκι, ανάμεσα στις δυο αστυνομίες, ησυχία από την ηχορύπανση στο κέντρο δεν βρήκε, στα τραπεζοκαθίσματα σκοντάφτει, κινδυνεύει από τα ποδήλατα στα πεζοδρόμια, ασφαλής δεν νιώθει, τον «αστυνόμο της γειτονιάς» ποτέ δεν τον είδε, (κι αν τον είδε ουδέποτε τον αισθάνθηκε), αυτό το «απαραίτητοι» δεν το κέρδισαν ούτε οι κανονικοί ούτε οι «ντυμένοι» αστυνόμοι, που δεν είχαν ως δημοτικοί υπάλληλοι και σπουδαίες αρμοδιότητες και αυτές που είχαν δεν τις ασκούσαν πιθανότατα γιατί και να μην τους άφηναν...
Η ΑΝΕΡΓΙΑ όμως είναι βαρύ πράγμα στην οικογένεια. Τις καλές μέρες θα αναπολούν όσο πιο γρήγορα περνά ο καιρός όλοι οι καρατομηθέντες κατόπιν απαιτήσεως των τροϊκανών που ετοιμάζουν σε λίγο κι άλλες απολύσεις κι άλλες διαθεσιμότητες. Κανείς δεν ξέρει πλέον τι του ξημερώνει αύριο. Αλλά είναι βέβαιο ότι όλοι γνωρίζουν, ο καθένας για τον εαυτό του, πόσο απαραίτητος είναι σ' αυτό το κράτος...
