Γιάννης Μήτσιου Φυσικός - Νομικός
Το ελληνικό δημόσιο χρέος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιεύονται στον ημερήσιο Τύπο, έχει ξεπεράσει το 300 δισ. ευρώ, δηλαδή κάθε Ελληνας χρωστάει περίπου 30.000 ευρώ και διαρκώς αυξάνεται. Συγκεκριμένα, στην τριετία 2010 - 2013 τα πρωτογενή ελλείμματα, δηλαδή το κενό που άφηναν πίσω τους οι δαπάνες ήταν 25,5 δισ. ευρώ και στην τριετία 2007 - 2009 ήταν 39,7 δισ. ευρώ. Υπογράψαμε, λοιπόν, τα διάφορα μνημόνια όχι γιατί ψάχναμε κάποιον να μας βάλει στα τάξη, Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ. κ.λπ. αλλά επειδή δεν θα είχαμε να πληρώσουμε τους μισθούς, τις συντάξεις και τις υπόλοιπες λειτουργικές ανάγκες του κράτους.
- Είναι πολύ απλό αυτό για να μην γίνει κατανοητό. Παρ΄ όλα αυτά πολλοί είναι εκείνοι που το παραβλέπουν ή το ξεχνούν και επικαλούνται άλλες δικαιολογίες και αιτίες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αρνούνται να δεχτούν ότι πολλά επώδυνα μέτρα που επιβάλλονται έχουν καταστεί απαραίτητα επειδή επί δεκαετίες οι πολιτικοί μας είχαν ως μοναδικό όραμα τη διαιώνιση της παρουσίας τους στο προσκήνιο της πολιτικής, οι άπληστοι επιχειρηματίες, κρατικοδίαιτοι κατά πλειονότητα, αισχροκερδούσαν με επιδοτήσεις, φοροελαφρύνσεις και παρανομίες, οι αποδοχές των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ και άλλων δημόσιων υπηρεσιών ήταν προκλητικές, οι συντάξεις και τα επιδόματα μαϊμούδες ήταν κοινό μυστικό και τόσα άλλα που διασπάθιζαν το δημόσιο χρήμα.
- Οι δανειστές μας, Κομισιόν, ΔΝΤ κ.λπ. μας έχουν βαρεθεί να ακούν συνεχώς προφάσεις και δικαιολογίες. Οι πολιτικοί μας, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος, δεν τολμούν να πάρουν δύσκολα μέτρα και εφαρμόζουν την τακτική «εμού θανόντος γαία πυρί μιχθήτω». Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι υποδείξεις των δανειστών έχουν «αριστερή» κατεύθυνση αφού τονίζουν σε κάθε ευκαιρία να σταματήσει η προκλητική ασυλία των πλουσίων, όπως η περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ. Ενώ είναι γνωστό ότι οι εξορθολογισμός των οικονομικών όχι μόνο θα συντελέσει στο να εισρεύσουν χρήματα στα δημόσια ταμεία, αλλά θα ικανοποιήσει και το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
- Τον τελευταίο καιρό με τις κινητικότητες, διαθεσιμότητες, απολύσεις κ.λπ. αυτό το αίσθημα δέχεται αρκετές προκλήσεις, είναι πολύ σκληρό να χάνει κάποιος τη δουλειά του, να αποδιοργανώνεται η προσωπική και οικογενειακή του ζωή, να μένει ξεκρέμαστος. Είναι κατανοητό, ασφαλώς, ότι για να ορθοποδήσει η Ελλάδα πρέπει να βάλει σε τάξη τα δημόσια οικονομικά της, να τα εκλογικεύσει, είναι γνωστό ότι ο μόνος και δρακόντειος νόμος της οικονομίας εκφράζεται με την εξίσωη: «Εσοδα= έξοδα + επένδυση» και ισχύει για άτομα, νοικοκυριά, επιχειρήσεις, κράτη, για τους πάντες. Είναι, ωστόσο, απαραίτητο να βεβαιωθούν και οι πολίτες ότι θα σταματήσουν οι διακρίσεις, οι εξυπηρετήσεις, οι σπατάλες, το πελατειακό και ρουσφετολογικό κράτος και ότι σταδιακά αρχίζει να εφαρμόζεται η αρχή της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ισονομίας. Για παράδειγμα, θα μπορούσε αυτό να γίνει αν ο περιορισμός των δαπανών άρχιζε από την κορυφή. Αν π.χ. μειωνόταν ο αριθμός των βουλευτών από 300 σε 200, αν μειωνόταν ο αριθμός των υπουργών, υφυπουργών, γενικών γραμματέων και άλλων πέριξ αυτών, ο αριθμός των υπαλλήλων της βουλής και τόσα άλλα.
- Με λίγα λόγια, τα ελληνικά οικονομικά μαθηματικά είναι απλά και κατανοητά και είναι αναμενόμενες οι πιέσεις απ΄ όπου και αν προέρχονται για μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους και την ανάταξη της οικονομίας. Θα πρέπει, ωστόσο, να συνοδεύονται από τη δέουσα κατανόηση για τις δυσκολίες της προσπάθειας, αφού είναι γνωστό ότι η παρατεταμένη ύφεση, η ανεργία και τα σκληρά οικονομικά μέτρα προκαλούν πόνο, αγανάκτηση και οργή που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και αποσαθρώνουν την οποιαδήποτε λαϊκή και εθνική συνοχή. Παράλληλα, ενδυναμώνουν τις ακραίες φωνές και πυροδοτούν συγκρουσιακά φαινόμενα που λειτουργούν όπως το λάδι στη φωτιά. Εμφανίζονται πολλοί και διάφορο που είτε τάζουν στους πολίτες λαγούς με πετραχήλια είτε απειλούν θεούς και δαίμονες.
- Στην Ελλάδα, έχουμε κακή πείρα από ανάλογα φαινόμενα που τα πληρώσαμε πολύ ακριβά. Το 1897, παραμερίζοντας τις φωνές της λογικής (ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν είχε εκλεγεί ούτε βουλευτής) κηρύξαμε τον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας και από την πρώτη μέρα υποχωρούσαμε. Όταν οι Τούρκοι από τη Μελούνα έφτασαν στη Λαμία, ο τότε βασιλιάς, σύζυγος της βασίλισσας Ολγας, έστειλε ικετευτικό τηλεγράφημα στον πεθερό του Τσάρο της Ρωσίας να μας σώσει. Επενέβη πράγματι η Ρωσία, επιστρέψαμε στη Μελούνα, αλλά πληρώσαμε πολεμικές αποζημιώσεις στην Τουρκία 4 εκατομμύρια τουρκικές λίρες. Την αποπληρωμή τους την εγγυήθηκαν οι τότε μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες όρισαν τον τρόπο εξόφλησης (πέστε το μνημόνιο) η οποία είχε διάρκεια πολλές δεκαετίες. Φαίνεται πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ή, μήπως, όχι;
