Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Τελικά μπαίνουμε στην τελική ευθεία και ό,τι είχε να ειπωθεί για τις απολύσεις στο Δημόσιο ειπώθηκε, με αποκορύφωμα την τελευταία δήλωση Στουρνάρα ότι η καταβολή των επόμενων δανειακών δόσεων εξαρτάται αποκλειστικά από την πραγματοποίηση των απολύσεων αυτών. Ό,τι ήταν να γίνει από πλευράς διαμαρτυριών έγινε, και πλέον μπήκαμε στην τελική ευθεία από πλευράς κυβερνητικής τοποθέτησης αναφορικά με τις αξιώσεις της τρόικας και την ελληνική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα αρκούντως οδυνηρή από πλευράς ρευστότητας και τραπεζικής ακαμψίας αναφορικά με τις υποθέσεις που αφορούν στις συναλλαγές με τους πελάτες τους. Γιατί πράγματι, οι τράπεζες είναι αυτές που άλλαξαν τα δεδομένα με τη διακοπή των χρηματοδοτήσεων, των δανείων και κάθε είδους διευκολύνσεων σε όσους χρωστούν, αυτές που καρπώθηκαν από τη λιτότητα και την ταυτόχρονη ενίσχυσή τους από το κράτος. Κατά τα άλλα, ο υπουργός Οικονομικών συνεχίζει το επικίνδυνο παιχνίδι των αριθμών, λες και οι εργαζόμενοι είναι πρόβατα επί σφαγή προκειμένου να προσεγγιστούν οι στόχοι και να επιτευχθεί η υλοποίηση της συμφωνίας με την τρόικα. Δεινή η κατάσταση στην ελληνική οικονομία από τη μια, ίδιες και απαράλλαχτες διατυπώσεις για το αύριο των εργαζομένων από την άλλη. Φεύγουν τόσοι για να πάρουμε τα αντίστοιχα ποσά που θα τα διανείμουμε στις τράπεζες ή στην εξόφληση παλαιών χρεών, την ίδια στιγμή που νέα χρέη προστίθενται στα παλιά και νέες οφειλές παρατείνουν την εκμετάλλευση τινί τρόπω της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική σταθερότητα. Οι ενέσεις ρευστότητας παράλληλα είναι ανύπαρκτες και οι τζίροι πνέουν τα λοίσθια, με μια αγορά συγκλονισμένη από τα απανωτά χτυπήματα και επιχειρηματίες που κλείνουν από την μια μέρα στην άλλη, ορφανεύοντας την αγορά από προϊόντα και υπηρεσίες. Αυτή είναι περίπου η κατάσταση που επικρατεί, με μια ανεργία να έχει σκαρφαλώσει στο 30%, και την κυβέρνηση να επιμένει ότι έχουμε μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Οι χρηματοδοτική στήριξη εξαρτάται λοιπόν από τις απολύσεις, και όσο περισσότεροι θα φύγουν τόσο περισσότερα χρήματα θα πέσουν. Και εδώ είναι το θέμα. Τι θα κάνουν αυτοί που θα φύγουν εκτός από αυτούς που είναι κοντά στη σύνταξη; Αν με το παράδειγμα της ΕΡΤ θέλουν να δείξουν με ποιο τρόπο επιτυγχάνονται οι στόχοι, αν με τη Δημόσια τηλεόραση αποδεικνύουν πως αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, τότε το κοινωνικό κόστος είναι πράγματι πολύ μεγάλο και οι επιπτώσεις στην οικονομία ολέθριες. Η ΕΡΤ ήταν όντως η πρόβα τζενεράλε για το πώς και υπό ποιες προϋποθέσεις επιτυγχάνεται η συμμόρφωση με τις αξιώσεις των Ευρωπαίων εταίρων, το πείραμα που δείχνει με ποια ευκολία από τη μια μέρα στην άλλη σε μια υποτιθέμενη Δημοκρατία, αλλάζει το καθεστώς ειδικά στα ΜΜΕ μετά από τις πιέσεις της τρόικα. Η πρόβα αυτή χρησιμεύει για τη συνέχεια και δίνει το έναυσμα για τη νέα εποχή, αποκαλύπτοντας τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες γίνονται οι δανεισμοί και επιτυγχάνονται οι δανειοδοτήσεις που επιβαρύνουν τους πολίτες. Κατά αυτή την έννοια, αναμενόμενη είναι και η θέση του Έλληνα υπουργού των Οικονομικών που κοιτά τους αριθμούς και μετρά τα χρήματα σε σχέση με τις απολύσεις, γιατί έτσι τον συμβούλευσαν οι Ευρωπαίοι ομόλογοί του. Περισσότερες απολύσεις λοιπόν για να εισπραχθούν τα χρήματα που δεν φτάνουν να εξυπηρετήσουν ούτε τις παλιές υποχρεώσεις. Το παιχνίδι των αριθμών συνεχίζεται, αυτή τη φορά όμως με την προϋπόθεση ότι κάποιες χιλιάδες θα χάσουν τη δουλειά τους και κάποιοι άλλοι θα ξεκινήσουν εργασία με μισθούς πείνας, γιατί έτσι κατάντησαν τη χώρα όλοι όσοι την κυβέρνησαν επί δεκαετίες. Η λογική του παραλόγου ότι «με τόσες απολύσεις παίρνω τόσα... χρήματα υιοθετείται στην Ελλάδα του 2013, στη χώρα όπου ο ένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι του άλλου αναφορικά με την επίτευξη της στοιχειώδους επιβίωσης. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι ένα ποσοστό του ελληνικού λαού εξακολουθεί να ζει σε νιρβάνα, καθώς διάφορα golden boys εξακολουθούν να σφυρίζουν αδιάφορα με την κατάσταση των νεόπτωχων και ουκ ολίγοι υπηρέτες του συστήματος αποδεικνύουν με την προκλητική τους ανέχεια πως η λιτότητα αυτή ήταν επιβεβλημένη. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που τα πορτοφόλια τους δεν άδειασαν, αυτοί που επιβιώνουν σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας. Θα μου πείτε, γιατί να τους αγγίξει που ο υπουργός Οικονομικών συνδέει τις απολύσεις με τη δανειοδοτική στήριξη, όταν αυτοί βρέξει –χιονίσει θα πάρουν τον μισθό τους; Γιατί να ενοχληθούν που χιλιάδες νοικοκυριά έπεσαν θύματα της τραπεζικής κερδοφορίας; Ας είναι λοιπόν. Πάντα κάποιοι θα μένουν εκτός παιχνιδιού και κοινωνικών συγκρούσεων. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα ευλογούν τις όποιες οικονομικές ανακατατάξεις, γιατί πολύ απλά δεν θίχτηκαν από αυτές. Παντού και πάντα θα υπάρχουν οι χαμένοι και οι κερδισμένοι. Γιατί στο όνομα των χιλιάδων απολύσεων στηρίζεται η εκάστοτε αμφιλεγόμενη και εύθραυστη ανάπτυξη. Γιατί πολύ απλά ο εκβιασμός του τύπου ή κάποιοι χάνουν τις δουλειές τους ή δεν έχει ρευστό καλά κρατεί.
