Με την άνοδο της Χρυσής Αυγής και τη λυπητερή, όπου και αν οφείλεται, κυριαρχία της σε σημαντικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας έχει προβληθεί κατά καιρούς το ελληνικό έθνος, το οποίο προπαγανδιστικώς παρουσιάζεται καθαρό, απευθείας από την αρχαιότητα. Αν και οι κύριοι της Χρυσής Αυγής δεν μπορούν να γνωρίζουν μετά βεβαιότητας από πού κρατά η σκούφια τους, έχουν αρχίσει να ορίζουν οι ίδιοι ποιος είναι ο Έλληνας και ποιος όχι, να χτυπάνε μετανάστες νομίζοντας πως έτσι λύνουν το μεταναστευτικό, να κάνουν εφόδους στα σχολειά και να επιχειρούν στρεβλώς να διδάξουν μια ιστορία που εξυπηρετεί τις ιδεολογικές του διακηρύξεις. Θεωρούν πως οι ίδιοι είναι πατριώτες και όσοι είναι αντίθετοι με τα φασιστικά τους φληναφήματα είναι εχθροί της πατρίδας και ανθέλληνες. Η καλλιέργεια του εθνικισμού και του μίσους είναι ο,τι χειρότερο συμβαίνει στην κοινωνία μας μαζί με το οικονομικό πρόβλημα αισθητοποιώντας μια κρίση γενική αξιών και αρχών.
Όσον αφορά την καθαρότητα τη βιολογική, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με το τι είναι έθνος. Ο πρώτος που μας δίνει έναν ορισμό του έθνους είναι ο Ηρόδοτος «Το Ελληνικόν εστί, όμαιμον τε και ομόγλωσσον και Θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ή θεά τε ομότροπα». Καταδεικνύεται λοιπόν, ότι παρά τον πολιτικό κατακερματισμό τους, οι πόλεις - κράτη είχαν ενιαία εθνική συνείδηση. Σταδιακά όμως το «ελληνικό» γίνεται σύμβολο της γλώσσας και της παιδείας και όχι της καταγωγής μόνο και η αέναη επαφή και μετοχή στην ελληνική διάνοια δίδει πλέον την ελληνική ταυτότητα. Έτσι παρόλο που στον Πανηγυρικό του λόγο ο Ισοκράτης παινεύει το αθηναϊκό γένος για την αυτοχθονία, διαπιστώνει πως το ελληνικό εδράζεται σε κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό («Και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας»). Στα δε Ελληνιστικά χρόνια με τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού η «ελληνικότητα» στηρίζεται αποκλειστικά σε ένα τρόπο ζωής και σκέψης ελληνικό, ταξιδεύει παντού και γίνεται φιλοσοφία ζωής.
Η βιολογική συνέχεια είναι ένας μύθος καθώς κανένας λαός δεν είναι καθαρόαιμος. Διαμορφώνεται με βάση τις πληθυσμιακές προσμίξεις και ζυμώσεις στο διάβα της ιστορίας. Η μόνη βέβαιη όμως ελληνική συνέχεια είναι η γλωσσική. Οι αλλεπάλληλες εισβολές Ρωμαίων, Σλάβων, Ενετών, Φράγκων, Βουλγάρων, Αλβανών, Τούρκων κ.λπ. θα αλλοιώσουν το «ελληνικό όμαιμο» καθιστώντας ουτοπική ανοησία την όποια αντίληψη περί φυλετικής καθαρότητας. Ο Ελύτης γράφει πως «Και η πατρίδα μια τοιχογραφία με επιστρώσεις διαδοχικές φράγκικες ή σλαβικές, που αν βαλθείς να τις ξύσεις για να την αποκαταστήσεις πηγαίνεις φυλακή και δίνεις λόγο» και ο δε Παλαμάς στα Σατυρικά γυμνάσματά του με περισσή ειλικρίνεια θα πει: «Στο αίμα μου κρατώ κι από μια στάλα ξένες και οχτρές κάθε λογής πατρίδες. Και Βουργάρα η ψυχή μου και Τουρκάλα». Καμία σημασία δεν έχει λοιπόν το αίμα εφ όσον η Ελλάδα είναι πνεύμα, που ταξιδεύει στον χρόνο και στον κόσμο. Σήμερα , η εθνική συνείδηση υπαγορεύεται από τη σύνδεση μας με το παρελθόν πολιτιστικά, από την πλούσια ελληνική γλώσσα και τη γνώση των γλωσσικών προτύπων, δηλαδή των κειμένων. «Είμαστε ο μοναδικός λαός που έχει το προνόμιο να λέει τη θάλασσα θάλασσα και τον ουρανό ουρανό όπως ο Πλάτων και ο Όμηρος δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν» είχε τονίσει στο λόγο του μετά το Νόμπελ το 1979 ο Ελύτης. Τι άλλο θέλουμε ως απόδειξη ότι είμαστε Έλληνες και έχουμε ελληνική ψυχή; «Πατρίδα μας είναι η γλώσσα μας και έθνος μας ο πολιτισμός».
Η έννοια του έθνους, πολιτισμική, είναι ένα πραγματικό φαινόμενο και έχει πραγματική ουσία, δηλαδή όπως υπάρχουν οι εθνικιστές, που με μια ακρότητα θεωρούν, ότι το έθνος δεν είναι κατασκεύασμα αλλά μία πραγματικότητα, έτσι υπάρχει και η άλλη λογική, που λέει, ότι δεν υπάρχουν έθνη, δεν υφίσταται εθνική συνείδηση. Όπως ο Anderson, που χαρακτήρισε τα έθνη φανταστικές κοινότητες. Η αλήθεια είναι στη μέση, διότι εάν αποδεχθούμε το έθνος με ένα πολιτισμικό περιεχόμενο, θα έλεγα, ότι υπάρχει μια πολιτισμική αντίληψη περί έθνους και αυτό είναι κάτι που προσδιορίζεται μέσα από το δίκαιο που αναγνωρίζει στο άτομο ότι μπορεί να έχει πολλαπλές ταυτότητες και ελευθερία συνείδησης, άρα και εθνική συνείδηση, εάν το θέλει. Σε κάθε περίπτωση ο όρος «Έθνος» στο Σύνταγμα έχει προσλάβει το περιεχόμενο του λαού ενίοτε και του κράτους, δηλώνοντας τη μετάβαση από την αυθαίρετη εξουσία του μονάρχη στη συλλογική οντότητα, πηγή των εξουσιών, το λαό. Η έννοια του έθνους δεν αποτελεί στοιχείο για τη συγκρότηση του κράτους, αλλά αποτελεί ένα δικαίωμα σε επίπεδο ατομικής αντίληψης του ατόμου, του πολίτη. Όπως από την άλλη προβλέπεται η ελευθερία αυτοπροσδιορισμού του ατόμου να ανήκει σε μια μειονότητα. Συνεπώς, το Σύνταγμα οργανώνει το κράτος και σε επίπεδο κράτους δεν μπορεί να υιοθετήσει την έννοια τού έθνους. Το μόνο που υπάρχει είναι η έννοια της ιθαγένειας, δηλαδή του νομικού δεσμού, που συνδέει όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως οποιασδήποτε αντίληψης εθνικής καταγωγής και αποκτάται κατά τον οριζόμενο από το κράτος τρόπο με νομικά κατασκευάσματα. Έτσι το άτομο εντάσσεται στο έθνος, με τη στενή του όρου λαού έννοια, δηλαδή του πολίτου. Με τη μη νομική έννοια του έθνους, δηλαδή της πολιτισμικής, προϋποτίθεται η εξοικείωση με ένα συγκεκριμένο modus Vivendi, από γεννήσεως. Δηλαδή αυτά που προηγουμένως ειπώθηκαν για κοινωνία διανοίας, η χρήση και η κατανόηση της γλώσσας, η αγάπη και ο σεβασμός για αυτήν και ό,τι εκείνη σηματοδοτεί, δηλαδή αρχές, αξίες, ιδανικά, με άλλα λόγια ταύτιση με όλη την ευγένεια της ελληνικής ψυχής...
Μέσα από τους λαβύρινθους του τι εστί έθνος και ποια τα συστατικά του και κατά πόσο η καταγωγή αίματος είναι σημαντική ή μοναδικό στοιχείο για τη εννοιολογική αποτύπωση του, αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως η εθνοτύφλωση μας οδηγεί στο να μην μπορούμε αφενός να επικοινωνούμε με τους άλλους, δηλαδή να μην μπορούμε να έχουμε την ευρωπαϊκή ταυτότητα και να κινδυνεύουμε να απωλέσουμε και την πρώτιστή μας δηλαδή την πανανθρώπινη. Η Χρυσή Αυγή επιδιώκει να γεννήσει στη κοινωνία έναν επικίνδυνο και ανώφελο εθνικισμό. Διακηρύσσει λοιπόν την ανωτερότητα του ελληνικού έθνους έναντι των άλλων, ορίζει σαν δικτάτορας ποιος είναι ο Έλληνας και ποιος όχι, κυνηγά και ασκεί βία σε κάθε τι διαφορετικό ενώ την ίδια ώρα δηλώνει κόμμα χριστιανικό . Σε λίγο έρχεται και το ελληνόμετρο για να απελαθούν όσοι δεν είναι 100% Ελληνες, απόγονοι των αρχαίων. Το μεταναστευτικό είναι μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας (και οι λαθρομετανάστες αφενός και η ενσωμάτωση ή η αφομοίωση των νόμιμων μεταναστών αφετέρου, που θέλουν να ελληνοποιηθούν σταδιακά, αφού υπάρχει το πρόβλημα του χώρου) αλλά δεν λύνεται με εθνικούς παροξυσμούς και βιαιότητες , διότι η βία γεννάει βία και το αίμα φέρνει αίμα...
Στέλιος Χατζημίχος, φοιτητής Νομικής Α.Π.Θ.
