Βασανιζόμουν από πού να αρχίσω για να σας βάλω αμέσως στο θέμα, αλλά απ’ όπου κι αν αρχίσω, το έργο είναι τόσο χιλιοπαιγμένο τα τελευταία χρόνια, που έχουμε καταντήσει στο ίδιο έργο θεατές, οπότε θα καταλάβετε αμέσως περί τίνος πρόκειται.
Η Ελλάδα, οι Έλληνες και οι πολιτικοί της συρρικνώνουν, με τις πράξεις τους και με τα λόγια τους που συνοδεύονται από απραξία, την Ελλάδα τους Έλληνες και τους πολιτικούς της.
Θα αρχίσω όμως από αυτούς που κατά τη γνώμη μου έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάντια της χώρας μας και νομίζω πως λίγοι θα διαφωνήσουν μαζί μου, πως αυτοί είναι όσοι άσκησαν εξουσία επί χρόνια και συνεχίζουν να κυβερνούν το πλοίο που λέγεται Ελλάδα με την κατά πολύ ανεξήγητη ανοχή μας, αν και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν διαθέτουν καν δίπλωμα καπετάνιου.
Από την άλλη κι εμείς οι Έλληνες θέλαμε να ανέβουμε όλοι πάνω στο ακυβέρνητο πλοίο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Άλλοι, επειδή τους έταξαν ένα δωρεάν ταξίδι, γιατί φώναζαν ζήτω ο καπετάνιος, κρατώντας μάλιστα τη θέση και για τα επόμενα ταξίδια που θα ακολουθούσαν και χωρίς να νοιάζονται ότι καταλαμβάνουν ίσως τη θέση κάποιου που ταξιδεύοντας αντί γι’ αυτούς θα μπορούσε να προσφέρει πολλά, ώστε να γίνει το επόμενο ταξίδι καλύτερο.
Άλλοι, γιατί ήταν συγγενείς του καπετάνιου και των παρατρεχάμενών του και δεν μπορούσαν να μείνουν στην απ’ έξω κι ακολούθησαν πολλοί τέτοιοι όλα αυτά τα χρόνια.
Άλλοι γιατί τους άρεσε πραγματικά να ταξιδεύουν, να γνωρίζουν καινούρια πράγματα και μέσα απ’ αυτά να διορθώνονται και να διορθώνουν και τα κακώς κείμενα του ταξιδιού, ώστε να γίνει το επόμενο ακόμη καλύτερο. Μάλιστα οι τελευταίοι πληρώνοντας ακριβό εισιτήριο για να πιάσουν μια θέση στο πλοίο.
Κι οι καπεταναίοι και οι παρατρεχάμενοί τους, τους έμπαζαν όλους μέσα χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς καν να σκεφτούν, θα αντέξει το πλοίο τόσους πολλούς, θα φτάσει με όλους αυτούς στον προορισμό του; Κι όταν το καράβι ξεκίνησε, πολύ νωρίς φάνηκαν οι αδυναμίες του. Ήταν αδύνατο να συνεχίσει μ’ όλους αυτούς τους ταξιδιώτες που ήταν κρεμασμένοι σαν τσαμπιά ακόμη και στα κατάρτια. Μα θα μου πείτε αυτοί έφταιγαν, ο καπετάνιος δεν έβλεπε; Σε ακινησία λοιπόν το πλοίο.
Είπαν σχεδόν όλοι, την πρώτη φορά, μήπως φταίει ο καπετάνιος. Κι αλλάξαμε καπετάνιο. Και είχε την έμπνευση να ενισχύσει τη μηχανή, να βάλει κατά πολύ μεγαλύτερη ξοδεύοντας αρκετά χρήματα (της εταιρίας βέβαια, όχι δικά του), μιας κι είχε σκοπό να ανεβάσει πάνω στο πλοίο κι όλους τους δικούς του συγγενείς και όλους εκείνους στους οποίους ήταν υποχρεωμένος για την εξουσία που πήρε στο καράβι και όλους αυτούς που νόμιζε ότι στο μέλλον θα τον βοηθήσουν να κρατήσει τη θέση του. Λίγα μίλια, πάλι σε ακινησία το καράβι!
Χαμός μέσα από τους ταξιδιώτες. Να αλλάξουμε καπετάνιο, φώναζαν αρκετοί. Να φέρουμε τον προηγούμενο, φώναζαν κάποιοι άλλοι. Να έρθουν και οι δυο μαζί, αντιπρότειναν μερικοί. Ήρθαν λοιπόν οι προηγούμενοι που δεν κατάφεραν να φτάσει το πλοίο στον προορισμό του και έφεραν μαζί τους κι έναν τρίτο, καινούριο, για να δείξουν στους ταξιδιώτες ότι τώρα είναι τρεις και δεν πρέπει να φοβούνται.
Ακολούθησαν πολύωρες και πολυήμερες συσκέψεις και πήραν την απόφαση για καινούρια έξοδα, καινούρια μηχανή και αλλαγή των υποπλοιάρχων και των συν αυτώ και μάλιστα με ποσόστωση η αντικατάσταση, ο κάθε καπετάνιος τους δικούς του. Και τους προηγούμενους τι θα τους κάνουμε, ρώτησε κάποιος, δεν μπορούμε να τους πετάξουμε καταμεσής στο πέλαγος! Κι απάντησε κάποιος άλλος. Θα τους βάλουμε προϊσταμένους, άλλους στο κατάστρωμα, άλλους στη γέφυρα, άλλους στους λοστρόμους κι άλλους στα κυλικεία του πλοίου (μήπως εμείς θα τους πληρώνουμε) κι όλα καλά, ούτε αυτοί θα γκρινιάζουν, θα έχουμε και τους δικούς μας στη θέση τους.
Ξεκίνησαν με την καινούρια μηχανή και τα καινούρια σχέδια, λίγα μίλια, πάλι σε ακινησία το πλοίο.
Έρχεται λοιπόν και η εταιρία και λέει: Ως εδώ και μη παρέκει. Θέλω πίσω τα χρήματά μου και το πλοίο στον προορισμό του, και κόψτε το λαιμό σας.
Τι κάνουμε τώρα! Καινούρια σύσκεψη και το αποτέλεσμα, η φαεινότερη όλων των εμπνεύσεων σε εφαρμογή. Θα φορολογήσουμε τον καθένα για τα ρούχα που φοράει και για τα πράγματα που έφερε μαζί του και έγινε το φορτίο του πλοίου βαρύ. Ναι, μα πρέπει να φτάσει και το πλοίο στον προορισμό του!
Θα κάνουμε μια σχεδία, θα κατεβάσουμε αυτούς που πλήρωσαν και τους αρέσουν τα ταξίδια και θα τους πούμε ότι θα περάσει το επόμενο να τους πάρει. Αυτό το σχέδιο με τη σχεδία, θα το ονομάσουμε ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ κι όλα καλά. Και κάποια χρήματα θα δώσουμε στην εταιρία και το πλοίο θα φτάσει στον προορισμό του…!
Δεν ξέρω! Ο καθένας μπορεί να βάλει στις κατηγορίες των ταξιδιωτών όποια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα θέλει. Μέσα στο θέατρο του παραλόγου που ζούμε τις τελευταίες μέρες, για μένα, στην κατηγορία των ταξιδιωτών που πλήρωσαν για ν’ ανέβουν στο πλοίο και παράλληλα τους αρέσουν τα ταξίδια, με στόχο και σκοπό αρκετοί απ’ αυτούς να προσθέσουν ένα μικρό λιθαράκι για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και να κάνουν τα ταξίδια των νέων καλύτερα, είναι οι εκπαιδευτικοί. Και κόπιασαν για να πάρουν το πτυχίο τους και χρεώθηκαν οι γονείς τους για να τελειώσουν τις σπουδές τους. Κι αυτοί κινδυνεύουν να κατέβουν από το πλοίο κι όλοι οι συγγενείς και οι κραυγάζοντες ζήτω οι καπετάνιοι, θα συνεχίσουν το ταξίδι…!
Τέτοια Ελλάδα θέλουμε; Να τη χαιρόμαστε! Είναι παραπάνω από σίγουρο ότι με τέτοιες πολιτικές θα έρθει πολύ γρήγορα η συρρίκνωσή της!
Νάζος Σωτήριος, θεολόγος
