Του κ. Αλέξανδρου Οικονόμου
Κόλακας είναι εκείνος που επαινεί ή περιποιείται με υπερβολική φιλοφρόνηση κάποιον συνήθως ανώτερό του για να κερδίσει τη συμπάθεια και την εύνοια για προσωπικό όφελος (γαλίφης, γλείφτης). Ο κόλακας είναι ο σημερινός υπόκοσμος, που είναι επέκταση παλαιότατων χρόνων και υποκρύπτει τον χειρότερο χαρακτήρα ανθρώπου «κακός άνθρωπος» είναι υποκριτής, είναι υστερόβουλος, είναι Φαρισαίος, ανειλικρινής, είναι αχάριστος «αγνώμων», είναι φαντασιόπληκτος και αλαζόνας, είναι εγωπαθής, είναι εκμαυλιστής, είναι αλλοπρόσαλλος και έχει και την εξαχρείωση αναπτυγμένη.
Απέναντι σ' αυτή την κατηγορία ανθρώπων είναι «ο χρηστός άνθρωπος», που σημαίνει, ηθικός - ενάρετος - τίμιος - ειλικρινής - έντιμος - αγαθός.
Αυτή η κατηγορία έχει καταστρέψει πολλούς τίμιους χριστιανούς ανθρώπους. «όπως και τον Αγιο Αθανάσιο».
Η κολακεία είναι κακοήθης ασθένεια η χειρότερη μορφή χαρακτήρα ανθρώπου επικίνδυνου που πολεμά το ελεύθερο και γενναίο φρόνημα. Αναπαράγει τη δουλικότητα, υποθάλπει τη ματαιοδοξία και την αλαζονεία, συντελεί στην υπερεκτίμηση των ικανοτήτων των άλλων, αποτρέπει την καταβολή της προσπάθειας για την απαραίτητη βελτίωση προσώπων και καταστάσεων αφού καλλιεργεί τον εφησυχασμό. Είναι εχθρός της αξιοκρατίας, διαστρέφει κάθε έννοια ειλικρίνειας και αλήθειας με αποτέλεσμα να αλλοιώνει σε μεγάλο βαθμό την εικόνα της πραγματικότητας.
Ο Βολταίρος έλεγε ότι «Αν μισώ τους τυράννους περισσότερο μισώ τους κόλακες».
Ο Ισοκράτης τόνιζε «να μισείς εκείνους που κολακεύουν όμοια με εκείνους που εξαπατούν».
Ο Αντισθένης προειδοποιούσε ότι «είναι προτιμότερο να πέσει κανείς σε κόρακες παρά σε κόλακες».
Αν ερευνήσει κανείς ανάμεσα σε όλες τις κακίες τότε θα πειστεί πως χειρότερη απ' όλες είναι η «κολακεία», αυτή η κοπριά με την οποία οι κόλακες λιπαίνουν την κουφότητα των μωροδόξων, αυτό το κίβδηλο νόμισμα που κυκλοφορεί χάρη στην απίστευτη κενοδοξία και συνιστά τη δύναμη των μικρών και στην αδυναμία των κρατούντων.
Σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο υπήρχαν και θα υπάρχουν κόλακες.
Κατά τη Βυζαντινή περίοδο υπήρχαν δάσκαλοι, που δίδασκαν την κολακεία σε διάφορους που ήθελαν να πετύχουν κάποια θέση στο Ανάκτορο, σήμερα όπου μας βολεύει το προσωπικό συμφέρον.
Αυτό και μάλιστα κατά κακέκτυπο τρόπο συνεχίστηκε και στην Τουρκοκρατία για την κατάκτηση θέσεων στην Αυλή των Σουλτάνων. Όλοι αυτοί ονομάζονται «αυλοκόλακες». Και πολλές φορές με την κολακεία τους κατόρθωσαν να φτάσουν σε μεγάλα αξιώματα και να γίνουν τύραννοι του Λαού. Λέγεται ότι όταν ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός ο Β' ρινοκοπήθηκε από τον Στρατηγό Λεόντιο και εξορίστηκε στη Χερσώνα της Κριμαίας και οι επτά τότε κόλακες του έκοψαν τη μύτη τους, για να μην υπερέχουν σε τίποτα από αυτόν τον Αυτοκράτορα. Όταν ο κύριός τους ήθελε να καβαλήσει στο άλογο του, οι κόλακες μάλωναν μεταξύ τους ποιος θα πρωτοσκύψει για να πατήσει εκείνος στην πλάτη του.
Άλλοτε πάλι για να μη λερώσει τα ερυθρά του σανδάλια οι κόλακες έπεφταν κατάχαμα μες στις λάσπες και στις ακαθαρσίες, ενώ ο αφέντης πατούσε επάνω τους για να μπει στο παλάτι του.
Από την τελευταία αυτή ταπεινή πράξη των αυλοκολάκων, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση: «Θα γίνω γη να με πατήσεις». Που τη λέμε συνήθως όταν θέλουμε να ευχαριστήσουμε κάποιον που προσδοκούμε κάτι απ' αυτόν. Ενώ τη φράση: «Έγινα γη και με πάτησες», τη χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να υπενθυμίσουμε σε κάποιον τις θυσίες που κάναμε για αυτόν χωρίς αντίκρισμα αναγνώρισης. «Φυλαχτείτε», γιατί ο σημερινός υπόκοσμος, έχει την ικανότητα να παραπλανήσει και τον καλύτερο «χριστιανό».
