Του Ανδρέα Γιουρμετάκη
ΠΡΟΣ το παρόν, το θέμα είναι μόνον η κινητικότητα: είπαν δηλαδή σ’ έναν αριθμό δημοσίων υπαλλήλων που δεν ξεπερνάει το 1% του συνολικού τους πληθυσμού στην Ελλάδα, ότι θα μετακινηθεί από μια θέση του Δημοσίου σε μια άλλη θέση του Δημοσίου, που εξασφαλίζει (όπως και η προηγούμενη) σταθερή μισθοδοσία «βρέξει – χιονίσει» και μονιμότητα... Και ξεσηκώθηκε το σύμπαν!... Γιατί; «Γιατί η κινητικότητα παραπέμπει σε απολύσεις όσων κριθούν υπεράριθμοι» σύμφωνα με τους συνδικαλιστές... Δικαιολογημένα φωνάζουν: γι’ αυτό είναι οι συνδικαλιστές. Για να προασπίζουν τα συμφέροντα του κλάδου που τους εκλέγει... Ακόμα κι αν η άρνησή τους οδηγήσει σε χειρότερα αποτελέσματα (όπως συνέβη με την ΕΡΤ, που αρνήθηκαν τον εξορθολογισμό εν λειτουργία, που τους πρότεινε ο Ηλίας Μόσιαλος ως υπουργός Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και βρέθηκαν ξαφνικά στο «σκοτάδι»), για την οικονομία της συζήτησης, ας δεχθούμε ότι έχουν δίκαιο όταν αμύνονται σε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης...
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ λοιπόν, δεν είναι οι συνδικαλιστές... Είμαστε όλοι οι υπόλοιποι... Όλοι; Όχι ακριβώς όλοι, αλλά εκείνοι που υιοθετούν τη ρητορική και τα επιχειρήματα των συνδικαλιστών, «κόντρα» στην προσωπική τους εμπειρία... Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δηλαδή... Και πρώτα – πρώτα, εμείς οι δημοσιογράφοι που, είτε για να πολλαπλασιάσουμε το κοινό μας (και να μας επιβραβεύσει με θεαματικότητες, ακροαματικότητες, αναγνωσιμότητες), είτε γιατί προτάσσουμε την ιδεολογική μας ταυτότητα και βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την επαγγελματική, συνηγορούμε υπέρ των δίκαιων (πάντα δίκαια είναι για μας όλα τα αιτήματα στην Ελλάδα) αιτημάτων των διαμαρτυρομένων «θυμάτων» της κινητικότητας...
ΓΙΑ ΝΑ δούμε τι συμβαίνει λοιπόν, μ’ εμάς τους δημοσιογράφους: όλοι (πλην των έως τώρα εργαζομένων μόνο στην ΕΡΤ) εργαζόμαστε στον ιδιωτικό τομέα. Δεν έχουμε μονιμότητα. Δεν έχουμε σταθερή μισθοδοσία, όχι τώρα με την κρίση, αλλά εδώ και πολλά χρόνια: στη Θεσσαλία π.χ. δυο – τρεις εφημερίδες (από τις τριάντα που κυκλοφορούσαν) πλήρωναν στην ώρα τους το προσωπικό και ένας – δυο ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί από τους καμιά πενηνταριά που λειτουργούσαν και εξακολουθούν να (υπο)λειτουργούν... Όλοι μας έχουμε μείνει άνεργοι για μήνες ή χρόνια και μερικοί για πάντα (κι όταν λέω όλοι μας, εννοώ από τον Ευαγγελάτο ως τον Παναγιωτόπουλο και από τους οκτακόσιους της «Ελευθεροτυπίας» ως τους εξακόσιους του ALTER και παλιότερα τους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους των εφημερίδων που έκλεισαν, είτε μετά από μακραίωνη ιστορία («Μακεδονία», «Ακρόπολις», «Απογευματινή», «Ημερήσιος Κήρυκας»), ή σύντομη ζωή («24 ΩΡΕΣ», «Επικαιρότητα», «Αδέσμευτος Τύπος», «Πρώτη»)... Όλοι μας επίσης, δεχθήκαμε να δουλεύουμε για κάποια περίοδο απλήρωτοι, «με ψίχουλα», με την απειλή της απόλυσης πάνω από το κεφάλι μας καθημερινά... Όλοι μας – για να έρθουμε και στο προκείμενο –ήμασταν ανά πάσα στιγμή «διαθέσιμοι» για να υποστούμε την «κινητικότητα» που επέβαλλε η ανάγκη της επιχείρησης που υπηρετούσαμε: ο συντάκτης ύλης, από την πρωινή βάρδια βρέθηκε στην βραδινή, ο συντάκτης του δικαστικού ρεπορτάζ μετακινήθηκε στο αστυνομικό και μετά στο πολιτικό, ο παρουσιαστής του δελτίου των οκτώ βρέθηκε ξαφνικά στην πρωινή ζώνη κι ο της πρωινής ζώνης στάλθηκε να συντονίζει το νυκτερινό δελτίο των ειδήσεων... Κι ολ’ αυτά, χωρίς κανείς να ενίσταται ότι οι μετακινήσεις αυτές παραπέμπουν σε απολύσεις (αλλά και να παρέπεμπαν όντως σε απολύσεις, ποιος τού είχε διασφαλίσει διά βίου μονιμότητα;)...
ΟΛΟΙ εμείς λοιπόν, που ζούμε στο «πετσί» μας αυτή την κατάσταση, αντί να προσπαθήσουμε να διαχειριστούμε με λογική και ψυχραιμία τον φόβο των δημοσίων υπαλλήλων, που τους ζητούν απλώς να μετακινηθούν για λειτουργικούς λόγους (το κάνουν και στον «Ριζοσπάστη» και στον «902 Αριστερά» και στην «Αυγή»), τι κάνουμε: βάζουμε στην άκρη τη δική μας καθημερινότητα, «θάβουμε» τη δική μας εμπειρία (που λέει ότι η κινητικότητα είναι νόμος στις επιχειρήσεις) και φροντίζουμε να δημιουργήσουμε ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία στα ... «θύματα» της μεταρρύθμισης με τίτλους όπως «Έρχονται απολύσεις», «Σφαγή στο Δημόσιο», «Τα δίνουν όλα στην τρόικα» κ.λπ. Πολλοί από εμάς μάλιστα, που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, ζητούν από τους εργαζόμενους στους δήμους να «ξεσηκωθούν», και «να μην κάθονται στον καναπέ», στον οποίο ωστόσο κάθονται... αναπαυτικά οι ίδιοι, όταν τα αφεντικά στις επιχειρήσεις τους τούς στέλνουν από το ένα ρεπορτάζ στο άλλο!
ΓΙΑ ΝΑ μην αναπαραγάγω λοιπόν, την ίδια λογική, θα συμβουλεύσω (αν μου το επιτρέπουν) τους δημοτικούς αστυνομικούς να μην «τρελαίνονται» με τη μετάθεσή τους σε άλλη υπηρεσία: προσωπικά, έχω αλλάξει θέση εντός του επαγγέλματος πάνω από δέκα φορές και πέραν του λογικού άγχους για το αν, η αλλαγή ήταν προς το χειρότερο ή το καλύτερο (που είναι και το περίφημο «ταξίδι» κατά πώς λέει ο Καβάφης) δεν έπαθα κάτι... Όσο για απολύσεις; Μετράω ήδη τρεις στη δημοσιογραφική μου ζωή, άλλες τέσσερις «εξόδους» γιατί έκλεισαν τα ΜΜΕ στα οποία δούλεψα και δύο ηρωικές παραιτήσεις... Μπορεί όλ’ αυτά να μην ήταν ευχάριστα, να είχαν ψυχική οδύνη και ανασφάλεια, αλλά το «ταξίδι» μου (πάλι ο Καβάφης) ήταν και είναι περισσότερο ευχάριστο από εκείνου που (νομίζει ότι) βρήκε την «Ιθάκη» του στα 25 του χρόνια, μπροστά σ’ έναν υπολογιστή της Νομαρχίας ή κόβοντας κλήσεις στη λαϊκή και περιμένει να γίνει 60 ή 65 για ν’ απαλλαγεί απ’ το μαρτύριο στο οποίο τον υπέβαλε ο φόβος για την αβεβαιότητα της «ελεύθερης ζωής»...
