Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Για πρώτη φορά το «μνημόνιο» δεν «έφαγε» τον πρωθυπουργό του.
Ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνον είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών της Κυριακής, αλλά κατάφερε με τις εκλογές αυτές να φέρει τα πράγματα στα «μέτρα» του. Δηλαδή να ξεκαθαρίσει το εσωκομματικό τοπίο, να «δικαιωθεί» έναντι εκείνων που του δημιουργούσαν εσωκομματικό πρόβλημα -αφού η «Λαϊκή Ενότητα» έμεινε εκτός Βουλής- και να έχει λυμένα τα χέρια, προκειμένου να προχωρήσει παρακάτω.
Αυτό το «παρακάτω» βεβαίως, ήταν και η κρίσιμη παράμετρος που τον βοήθησε να πιάσει τον στόχο του και ο λόγος επίσης που προκήρυξε πρόωρες εκλογές στη συγκεκριμένη περίοδο. Και αυτός είναι και ο λόγος που ενώ «παραδοσιακά» έχει αποδειχτεί τα τελευταία χρόνια ότι τα μνημόνια «τρώνε» τους πρωθυπουργούς τους, ο ίδιος εξακολουθεί να παραμένει, όχι ακριβώς «αλώβητος»- γιατί υπήρξε διαφυγή ψήφων, στις 325 χιλιάδες σε σχέση με τις εκλογές του Ιανουαρίου- αλλά πάντως κυρίαρχος του παιχνιδιού. Διότι μνημόνιο υπέγραψε αλλά μνημόνιο δεν εφάρμοσε μέχρι τις εκλογές οπότε δεν το νιώσαμε στο πετσί μας.
Ακριβώς αυτό ήταν το «παρακάτω».
Το γεγονός ότι τα μέτρα που συμφωνήθηκαν με το τρίτο μνημόνιο τώρα θα εφαρμοστούν. Οπότε τώρα θα φανούν και οι επιπτώσεις τους στους πολίτες, οι οποίες θα είναι συνολικές αφού αφορούν στο σύνολο των κοινωνικών ομάδων. Και επειδή είναι σαφές-άλλωστε τα μηνύματα έρχονταν πυκνά εκ μέρους των δανειστών και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου αλλά και με τη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος- ότι πλέον έχουμε φθάσει στο στάδιο «take it or leave it»- ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά είναι μονόδρομος: Ή εφαρμόζονται τα συμφωνηθέντα ή επέρχεται η «τελική λύση» όσον αφορά στην Ελλάδα με έξοδό της από την ευρωζώνη και με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Τα πραγματικά δύσκολα για την αναβαπτισμένη στη λαϊκή εντολή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τους τελευταίους επτά μήνες η προηγούμενη Κυβέρνηση τους ανάλωσε σε διαπραγματεύσεις οι οποίες τελικά έφεραν στο τραπέζι ένα σκληρό μνημόνιο. Που όμως όπως φάνηκε και από το αποτέλεσμα της κάλπης τόσο οι ψηφοφόροι –τουλάχιστον αυτοί που πήγαν στην κάλπη- θέλουν να εφαρμόσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο όμως και οι δανειστές, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις τους μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Δηλαδή θέλουν η Κυβέρνηση (γιατί ουσιαστικά ίδια είναι) που συμφώνησε το τρίτο μνημόνιο να το εφαρμόσει κιόλας, ώστε να μην έχει να προβάλει δικαιολογίες του τύπου «δεν ήξερα, δεν γνώριζα». Τώρα λοιπόν η διαπραγμάτευση τελείωσε... μέσα τα κεφαλιά. Μέσα τα κεφάλια για την κυβέρνηση η οποία καλείται να ασκήσει πολιτική μνημονίου και όχι μόνον να έχει συμφωνήσει γι' αυτήν και μέσα τα κεφάλια για τους πολίτες καθώς έρχονται «κεφαλικοί φόροι» και... κατακεφαλιές πάσης φύσεως, οι οποίες θα πλήξουν όλους.
Από δω και πέρα θα αρχίσει στην πραγματικότητα να μετράει το «κοντέρ» της πολιτικής και του πολιτικού κόστους. Γιατί, όπως πολλές φορές το έχουμε πει «όταν ο έλληνας αρχίσει να αισθάνεται τα νέα μέτρα στην τσέπη του τότε θα τα καταλάβει».
Υπάρχει ένα ερώτημα ως εκ τούτου: θα έχει ζωή αυτή η κυβέρνηση;
Ή θα πάμε σε εκλογές και πάλι σε σύντομο χρονικό διάστημα;
Η σχηματισθείσα κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή είναι ισχνότερη της προηγούμενης. Βέβαια υποτίθεται ότι είναι πιο... μπετόν από την προηγούμενη αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκαθαρίσει το εσωκομματικό του τοπίο. Άλλωστε γι' αυτό κατά βάση ο Αλ. Τσίπρας πήγε σε εκλογές άρον-άρον. Είναι όμως έτσι; Αυτό θα φανεί κυριολεκτικά στο «χειροκρότημα» εντός Βουλής. Μπροστά στη νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία βρίσκεται η ψήφιση σκληρότατων και αντιλαϊκότατων μέτρων η οποία είναι και μονόδρομος όπως δεν παραλείπουν να υπογραμμίζουν οι δανειστές. Διότι η κατάσταση θα εξελιχθεί υπό τη γενική αντίληψη: «βλέποντας και κάνοντας». Βλέποντας οι δανειστές την πρόοδο εφαρμογής των συμφωνηθέντων θα σταθμίζουν και τα «περιθώρια» που ενδεχομένως θα μπορούν να υπάρξουν προκειμένου να... λασκάρουν κάπως τα λουριά. Μέχρι να φθάσουμε όμως σε αυτό το σημείο, η απόσταση που πρέπει να διανυθεί είναι μεγάλη και εξαιρετικά ανηφορική. Θα αντέξει η κυβερνητική πλειοψηφία; Και τι θα πράξουν τα υπόλοιπα κόμματα του λεγόμενου πλέον «ευρωπαϊκού προσανατολισμού;». Είναι σφόδρα απίθανο να συνεχίσουν να ψηφίζουν αντιλαϊκά μέτρα (παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα), τα οποία θα έχουν πολιτικό κόστος. Παραδείγματος χάριν είναι σφόδρα απίθανο να ψηφίσουν τα μέτρα για τους αγρότες. Και επίσης ποιες και σε τι έκταση θα είναι οι αντιδράσεις των κοινωνικών ομάδων που θίγονται αλλά και των κομμάτων που διά της λαϊκής διαμαρτυρίας θα υπογραμμίζουν την αντίθεσή τους στο μνημόνιο και τα μέτρα που ευαγγελίζεται; Οπότε η Κυβέρνηση είναι αυτή που κατά κύριο, αν όχι μοναδικό λόγο θα κληθεί να πληρώσει τον «λογαριασμό» του τρίτου μνημονίου. Και τούτη τη φορά δεν θα έχει επίσης την πολυτέλεια του χρόνου. Είναι σαφές ότι τα πράγματα πρέπει να προχωρήσουν γρήγορα και χωρίς καθυστερήσεις.
Η ώρα του τρίτου μνημονίου τώρα αρχίζει.
Και θα φανεί στην πράξη πλέον και όχι στη θεωρία, «ποιες» και «πόσες» αντοχές έχει ο καθένας. Το ζητούμενο είναι να μην ξεχνάμε πόσες αντοχές έχει -αν έχει- η ίδια η χώρα.
