* Από τον Ιωάννη Λαμπρόπουλο
Στηριζόμενος στην γνωριμία μου με κάποιους πραγματικούς μαχητές, πραγματικούς φίλους, που έχουν δει την δεύτερη σκληρή όψη της ζωής και οι οποίοι δεν ξέρουν την Φράση «Δεν Μπορώ», φράση που λέμε συνέχεια οι περισσότεροι από εμάς, είναι αφιερωμένο το συγκεκριμένο άρθρο.
Νιώθω την ανάγκη να εκφράσω την γνώμη μου για ένα θέμα το οποίο απασχολεί μία στις δέκα οικογένειες. Το θέμα της αναπηρίας. Δυστυχώς, υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος μέχρι να πούμε ότι η κοινωνία, αποδέχεται ως ισότιμα μέλη τα άτομα με αναπηρίες και ότι η πολιτεία, σε όλα τα κράτη-μέλη, έχει αναπτύξει πολιτικές ικανές που θα οδηγήσουν τα άτομα με αναπηρία να απολαμβάνουν ότι και οι υπόλοιποι πολίτες. Τα άτομα με αναπηρία ΠΡΕΠΕΙ και ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα βοηθήσουμε όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του. Πρέπει να νιώθουν αλλά και ταυτόχρονα να απολαμβάνουν τα ίδια με όλους τους συνανθρώπους τους.
Είμαι δίπλα σε άτομα με αναπηρία από το 2007 και αυτό που βλέπω είναι πως δεν σταματούν τον αγώνα για ίσες αξίες και ίσες δυνατότητες. Οι δυνάμεις τους πολλές, η βοήθειά μας μικρή. Η ευαισθητοποίηση μας μένει στα λόγια εκείνης της στιγμής, μετά από μία μέρα όλοι ξεχνάμε.
Είναι σημαντικό να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο εξασφάλισης, ανάπτυξης και αυτονόμησης των ατόμων με αναπηρίες. Ο δρόμος είναι μακρύς αλλά η φωνή των ατόμων αυτών είναι δυνατή, ζητώντας ότι "τίποτα δεν μπορεί να γίνει για αυτούς χωρίς αυτούς".
Στόχος αυτού του άρθρου από την δική μου θέση είναι η μεταφορά κάποιων απόψεων για τον κοινωνικό αποκλεισμό των ατόμων με αναπηρία σε συνέντευξη του Άρη Νικολόπουλου, ατόμου που βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο μετά από ατύχημα.
Ο Άρης τονίζει πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι μεταξύ τους ανεξαρτήτως των όποιων διαφορών που έχουν, πράγμα που είναι και η θέση της δημοκρατίας μας. Κάθε άνθρωπος είναι μια διαφορετική ανθρώπινη υπόσταση και πρέπει οι υπόλοιποι να σέβονται τα δικαιώματά τους για την ανθρώπινη ζωή, αφού ο κάθε άνθρωπος αν αξιοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο σε ανάλογο τομέα είναι χρήσιμος. Μας αναφέρει χαρακτηριστικά τον Στέφεν Χόκινς ο οποίος είναι καθηλωμένος σε αμαξίδιο και μαγεύει το κοινό με τις διαλέξεις του για τις εξηγήσεις για τη δημιουργία του σύμπαντος.
Στόχος των ατόμων με ειδικές ικανότητες είναι να αντικαταστήσουν την αλλαγή του όρου άτομα με ειδικές ανάγκες με τον όρο άτομα με αναπηρία. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως ο όρος άτομα με ειδικές ανάγκες μας ισοπεδώνει και μας υποβαθμίζει, είμαστε άτομα που μπορούμε να προσφέρουμε, να βοηθήσουμε και η κατάσταση της υγείας μας προήλθε από τις αρνητικές συγκυρίες της ζωής είτε αυτό είναι εκ γενετής είτε από κάποιο ατύχημα.
Βλέπει την κοινωνική περιθωριοποίηση που έχουν τα άτομα με αναπηρία και το δικαιολογεί βασικά από την έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας και κατ’ επέκταση στα κοινωνικό-οικονομικά προβλήματα της χώρας μας. Απώτερος στόχος αυτών των προβλημάτων είναι η περιθωριοποίησή τους και η μη εξέλιξή τους μέσα στην κοινωνία μας. Το δικαιολογεί λέγοντας πως όταν όλες οι κοινωνικές ομάδες έχουν πρόβλημα και ξαφνικά μια κοινωνική ομάδα ζητάει να ακουστούν τα δικαιώματά τους είναι λογικό να μην γίνεται κάτι και να μην υπάρχει καμία βελτίωση, δεν είναι όμως λογικό να μην υλοποιούνται τουλάχιστον οι εξαιρέσεις αυτών των ατόμων όπως είναι ο σεβασμός των χώρων στάθμευσης, η τοποθέτηση ειδικών ραμπών για τα αμαξίδια προκειμένου να υπάρχει πρόσβαση σε κτίρια – υπηρεσίες - καταστήματα.
Δεν ζητάμε χάρη ζητούμε μόνο την ένταξη μας στο κοινωνικό ιστό της χώρας μας και την πρόσβαση μας στην καθημερινότητα. Υποδομές σε δημόσια κτίρια – αθλητισμός, γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι «νους υγιείς εν σώματι υγιή». Ο αθλητισμός επιδρά στην βιολογική διάσταση του ατόμου με και τον βοηθά στην αποκατάσταση του κάθε προβλήματος. Αναπτύσσεται κρίση, αντίληψη, φαντασία και αποκτάτε επίγνωση των αδυναμιών και των δυνατοτήτων. Ο ομαδικός αθλητισμός συμβάλλει την κοινωνικότητα και αναπτύσσει τις κοινωνικές αρετές εφόσον διαμορφώνει τις προσωπικότητες των ατόμων.
Τέλος θέλει να θίξει το θέμα της ανεργίας που είναι ένας σοβαρός παράγοντας αναγκαστικής περιθωριοποίησης τόσο από το οικονομικό κομμάτι όσο και από την στέρηση για την συμμετοχή στην καθημερινότητα και την ενεργή ζωή αφού έτσι βιώνεται το φαινόμενο του επαγγελματικού ρατσισμού πράγμα που δίνει αισθήματα μόνο αρνητικό γιατί υπάρχει παραγκωνισμός.
Η αναπηρία αναφέρει δεν είναι πρόβλημα στο να εμποδίζει να γευόμαστε της χαρές της ζωής απλά είναι μια ιδιαιτερότητα ένας διαφορετικός τρόπος ζωής. Οι μόνες δυσκολίες που έχουμε στη καθημερινότητα μας είναι η έλλειψη σεβασμού των δικαιωμάτων μας από τους συνανθρώπους μας. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε να γίνουν τα λόγια πράξεις και οι υποσχέσεις πραγματικότητα.
* Ο Ιωάννης Λαμπρόπουλος είναι μεταπτυχιακός φοιτητής Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας του Τμήματος Ιατρικής Λάρισας Johnis08@yahoo.gr
