Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΟ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ από την πρώτη στιγμή που μπαίνουμε στη δημοσιογραφία: οι δικαστικές αποφάσεις δεν κρίνονται. Και η δημοσιογραφική δεοντολογία επιβάλλει να το τηρούμε... Όμως, επειδή η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση δίνει αφορμές για συζητήσεις επί συζητήσεων, αξίζει αν όχι να κριθεί, τουλάχιστον να σχολιασθεί... Αναφέρομαι στην απόφαση που υποχρεώνει το ελληνικό δημόσιο να ξαναπροσλάβει τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών άμεσα («εδώ και τώρα»!) και την οποία το ελληνικό δημόσιο δεν εφάρμοσε μέχρι την ημέρα της αναστολής της από τον Άρειο Πάγο...
ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ αναφέρεται στο σκεπτικό της εν λόγω απόφασης; Καταρχήν ότι, το γεγονός ότι εκατοντάδες καθαρίστριες τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και αντικαταστάθηκαν από ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού «αντίκειται στο δημόσιο συμφέρον και δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες των συγκεκριμένων υπηρεσιών, ενώ έχει προσβάλει δυσανάλογα το ατομικό δικαίωμα των εναγόντων στην εργασία και την περιουσία»... Και στη συνέχεια αυτολεξεί ότι:
«Οι ενάγοντες παρείχαν υψηλότερης ποιότητας υπηρεσίες από τα ιδιωτικά συνεργεία, τα οποία ισοσκελίζουν τις χαμηλές προσφορές μέσω της παροχής ελλιπών και χαμηλής ποιότητας υπηρεσιών, σε κάθε δε περίπτωση, οι απολαβές των εναγόντων ήταν ήδη χαμηλές, αφού κυμαίνονταν από 373 ευρώ, έως και 750 ευρώ μηνιαίως και συνεπώς η ανάθεση του έργου της καθαριότητας σε ιδιωτικά συνεργεία συνεπάγεται αμφίβολο ταμειακό όφελος».
ΔΕΝ θα μπω στον πειρασμό ν’ αναπαράγω τα περί της μισθοδοσίας των καθαριστριών που δημοσιεύονται στον Τύπο και το internet (χθες π.χ. το ελεγχόμενο από το Μαξίμου blog antinews δημοσίευσε τις μισθολογικές καταστάσεις) που αποδεικνύουν κατά πολύ μεγαλύτερες αμοιβές απ’ αυτές που δέχεται το σκεπτικό του Δικαστηρίου... Άλλωστε, η ίδια δικαστική απόφαση αποδέχεται ότι τα ιδιωτικά συνεργεία στοιχίζουν στο κράτος λιγότερο κι από τις (ας δεχθούμε) χαμηλόμισθες καθαρίστριες – δημοσίους υπαλλήλους (των 373 και 750 ευρώ) με τη διαπίστωση ότι «ισοσκελίζουν τις χαμηλές προσφορές, μέσω της παροχής ελλιπών και χαμηλής ποιότητας υπηρεσιών»... Θα σταθώ όμως, σ’ εκείνο το σημείο του σκεπτικού του Δικαστηρίου που αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «οι ενάγοντες» (οι καθαρίστριες εν προκειμένω) παρείχαν υψηλότερης ποιότητας υπηρεσίες από τα ιδιωτικά συνεργεία...»! Πώς αλήθεια το διαπίστωσε αυτό ο δικαστής; Είχε γνώση του πώς καθάριζαν οι καθαρίστριες πριν τεθούν σε διαθεσιμότητα και συνέκρινε τη δουλειά τους με τη δουλειά των ιδιωτικών συνεργείων που χρησιμοποιούν επίσης καθαρίστριες; Πήγε ας πούμε, στο υπουργείο Οικονομικών και τη Δ.Ο.Υ. Λάρισας και διαπίστωσε ότι τα πατώματα δεν είχαν σφουγγαρισθεί επαρκώς; Κούνησε το δακτυλάκι του στο περβάζι του παραθύρου και βρήκε σκόνη; Ή, μήπως έκανε συγκριτικά τεστ σαν κι αυτά που βλέπουμε στις τηλεοπτικές διαφημίσεις των απορρυπαντικών και βρήκε ποιος κάνει «το λευκότερο, λευκό»;
ΔΕΝ σοβαρολογώ... Ξέρουμε ότι οι δικαστές αξιολογούν απλώς καταθέσεις μαρτύρων... Αλλά, είναι δυνατόν να καταλήγουν με τόση σιγουριά στο συμπέρασμα ότι οι καθαρίστριες – δημόσιοι υπάλληλοι καθαρίζουν καλύτερα από τις καθαρίστριες του ιδιωτικού τομέα; Και είναι δυνατόν αυτό το συμπέρασμα να παράγει δίκαιο;
Η ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ προς τις καθαρίστριες (που δοκιμάζονται πολλαπλώς) εκτιμάται μεν, πλην όμως «πρώτα δίκαιοι και μετά γενναιόδωροι, όπως πρώτα παίρνουμε πουκάμισα και μετά δαντέλες» για να θυμηθούμε τον Επίκουρο... Αν και στην περίπτωση που μας απασχολεί σήμερα, περισσότερο χρήσιμος από τον Επίκουρο, αποδεικνύεται ο Θεόφραστος: «η πραγματικότητα δεν υποτάσσεται στους νόμους, οι νόμοι προσαρμόζονται στην πραγματικότητα»...
Υ.Γ. Επειδή με τα γραπτά μας «δικάζουμε» κι οι δημοσιογράφοι, ας σταματήσουμε να παραπληροφορούμε σκοπίμως, μιλώντας για «απολυμένες» καθαρίστριες... Σε διαθεσιμότητα τέθηκαν, γι’ αυτό και κάνουν (όσες τέλος πάντων δεν το αρνούνται) αιτήσεις επανατοποθέτησής τους σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου... Απολυμένος θεωρείται κάποιος που του λένε «δεν σε χρειαζόμαστε πια, ψάξε αλλού για δουλειά...»
