Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Σε όλους είναι γνωστό το σχέδιο Μάρσαλ του οποίου εμπνευστής ήταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ George Marsall και κοινοποίησε αυτή του την ιδέα στις 5 Ιουνίου 1947. Είναι το πρόγραμμα που τέθηκε σε εφαρμογή από τις ΗΠΑ και απέβλεπε στην αποκατάσταση των οικονομικών των δυτικοευρωπαϊκών χωρών και των χωρών της Νότιας Ευρώπης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες σταθερότητας υπό τις οποίες θα μπορούσαν να επιβιώσουν οι δημοκρατικοί θεσμοί.
Το σχέδιο αυτό στηριζόταν στη λογική της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ ότι ενδεχόμενη επικράτηση του κομμουνισμού στην Ευρωπαϊκή Ηπειρο θα αποτελούσε σημαντικό κίνδυνο για τα συμφέροντά τους. Ο αμερικανικός οικονομικός παρεμβατισμός περιελάμβανε τη χορηγία οικονομικής ενίσχυσης σε όλες σχεδόν τις χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου με στόχο την αναδιοργάνωσή τους και την κοινωνικο - οικονομική τους ανάπτυξης. Από τους πρώτους παραλήπτες αυτής της χορηγίας ήταν η Ελλάδα και η Τουρκία. Η ιδέα της οικονομικής βοήθειας του Μάρσαλ ήταν τόσο επιτυχής που ο πρόεδρος Harry Truman την προώθησε και στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες ανά τον κόσμο στο πλαίσιο του προγράμματος των «τεσσάρων σημείων» που τέθηκε σε εφαρμογή το 1949. Στη σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 170% του ΑΕΠ. Με τα δεδομένα αυτά η Ελλάδα για πολλούς και διάφορους λόγους δεν μπορεί να εξυπηρετήσει αυτό το χρέος και οι προβλέψεις όσο αισιόδοξες και αν είναι στη βάση ενός οικονομικού ρεαλισμού δεν οδηγούν με κανένα τρόπο στην έξοδο της χώρας από αυτά το οικονομικό αδιέξοδο. Η δημοσιονομική προσαρμογή και η αναδιάρθρωση του κράτους είναι όντως απαραίτητα συστατικά για την αλλαγή της πορείας αυτής της χώρας όμως είναι δεδομένο και ευρέως γνωστό ότι αυτοί οι στόχοι επιτυγχάνονται με πολιτικά μέσα τα οποία οδηγούν στην ύφεση. Επομένως λόγω των ανωτέρων δεδομένων πρέπει αυτή η αναπροσαρμογή - που κρίνεται απαραίτητη - να συνδυαστεί με ένα οικονομικό αντίβαρο μέσα στην οικονομία το οποίο θα την προστατεύει για όσο διαρκεί αυτή η προσαρμογή διότι σε αντίθετη περίπτωση η χώρα μας θα βυθιστεί ακόμα πιο βαθιά στο οικονομικό βάραθρο που έχει περιέλθει. Ετσι λοιπόν θα πρέπει να βρεθούν κάποιοι πόροι και οι οποίοι θα στηρίζουν αυτή την προσπάθεια για προσαρμογή με στόχο να αντισταθμίσουν τα αρνητικά αποτελέσματα αυτής. Αυτοί οι πόροι θα είναι πρακτικά ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη αφού θα έχουν ακριβώς τους ίδιους οικουμενικούς στόχους. Δηλαδή σε μια πάρα πολύ δύσκολη συγκυρία να στηρίζουν τις χώρες που το έχουν ανάγκη στην προσπάθειά τους για αναδιοργάνωση ύστερα από οικονομικό μαρασμό με καταστροφικές συνέπειες για τις κοινωνίες τους. Οσον αφορά την εύρεση αυτών των απαραίτητων πόρων για την Ελλάδα ίσως ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος είναι μέσω Ευρωπαϊκής Τράπεζας επενδύσεων. Βασικός όμως παράγοντας είναι η ύπαρξη πολιτικής βούλησης από την ευρωπαϊκή οικογένεια για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας. Η ευρωπαϊκή οικογένεια θα πρέπει σαν άλλες ΗΠΑ να εκπονήσει ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη και την Ελλάδα με στόχο τη σταθερότητα των οικονομικών των χωρών που το έχουν ανάγκη. Θα πρέπει έμπρακτα όλη η Ευρώπη να αποδείξει ότι θέλει να διασφαλίσει τις κατακτήσεις τόσων ετών μέσα από τις οποίες επετεύχθηκε η ισχυρότερη ένωση κρατών στην παγκόσμια ιστορία με επιδιώξεις οικονομικού, πολιτικού και πολιτισμικού περιεχομένου. Εδώ όντως θα κριθεί τόσο η μελλοντική της επιβίωση όσο και η «μοίρα» των λαών της! Πιστεύουμε λοιπόν ότι το σχέδιο Μάρσαλ είναι ο μοναδικός ελπιδοφόρος δρόμος, για να βγει ευκολότερα η χώρα μας από τα πλείστα αδιέξοδά της: Κυρίως οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά και πολιτισμικά.
