* Του Κώστα Γιαννούλα
Ο λαός μας και σ’ αυτές τις εκλογές αλλά και απ’ την έναρξη της επανάστασης του 1821 και εντεύθεν, είναι, σχεδόν πάντα, χωρισμένος στα δύο για δυο βασικούς λόγους. Πρώτα – πρώτα, γιατί με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας κινείται τεχνηέντως και συνεχώς στον αστερισμό της πρόθεσης «αντί» και γιατί με κριτήριο το «έχει του» ζει και κινείται με δύο ταχύτητες, αυτή των αναξιοπαθούντων και «μη εχόντων, πού την κεφαλήν κλίναι», και αυτή των εχόντων λίγα ή πολλά αλλά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα βολεύουν ή ζουν πλουσιοπάροχα.
Όσον αφορά την πρώτη αιτία, διευκρινίζω ότι από ιδρύσεως ελληνικού κράτους η πρόθεση «αντί» είχε συνεχή την τιμητική της παρουσία στην πολιτική ζωή της χώρας, εξ αιτίας του ότι οι διεκδικητές της εξουσίας τη χρησιμοποιούσαν και τη χρησιμοποιούν κατά κόρον, προκειμένου να διακρίνονται μεταξύ τους. Δειγματοληπτικά αναφέρω τους Καποδιστριακούς και αντικαποδιστριακούς, τους Βασιλικούς και αντιβασιλικούς, τους Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς, τους Καραμανλικούς και αντικαραμανλικούς, τους ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές και πάει λέγοντας μέχρι τους σημερινούς μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.
Δυστυχώς, όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ των αντιμαχομένων πλευρών, πίσω απ’ τις οποίες συντάσσονταν ο λαός, δεν αναπτύχθηκε και δε στέριωσε για πολύ πολιτική παράταξη πραγματικών κεντρώων δημοκρατικών αντιλήψεων, που να στέκεται στη μέση και να γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ τους συντασσόμενη άλλοτε με τους μεν και άλλοτε με τους δε. Άλλωστε και σήμερα γίνεται λόγος για ανασύνταξη μόνο των δυνάμεων της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς και όχι του κέντρου. Σ’ αυτό συντελούσαν και τα κατά καιρούς εφαρμοζόμενα εκλογικά συστήματα, που χάριν της πολιτικής σταθερότητας επεδίωκαν την αυτοδυναμία μονοκομματικών κυβερνήσεων.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες και ως λαός με μεσογειακό ταπεραμέντο δε μάθαμε να λειτουργούμε με ηρεμία και σύνεση συνθέτοντας τις απόψεις μας, αλλά ακολουθώντας την τακτική του «ή άσπρο ή μαύρο» με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Γι’ αυτό και κρίνεται επιβεβλημένη πλέον κατά την άποψή μου, η ανασύνταξη του δημοκρατικού κέντρου και αλλαγή του εκλογικού νόμου προς την κατεύθυνση σχηματισμού κυβερνήσεων συνεργασίας με ρυθμιστή κάθε φορά τις κεντρώες αντιλήψεις, μια που σε επίπεδο λαϊκής βάσης ο κομματικός φανατισμός έχει περιορισθεί, πλέον, στο ελάχιστο.
Αναφορικά, τώρα, με τη δεύτερη αιτία διαχωρισμού του λαού στα δύο, ιδιαίτερα εμφανής αυτή την περίοδο λόγω της οικονομικής κρίσης, οι Έλληνες με βάση την εργασία, την περιουσία και το εισόδημα είμαστε χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Αυτή, που μπορεί με άνεση ή έστω και με δυσκολίες, μικρές ή μεγάλες, ν’ ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις και στις ανελαστικές δαπάνες, και αυτή, που αδυνατεί, ν’ ανταποκριθεί σ’ αυτές και να επιβιώσει στηριγμένη στις δικές της δυνάμεις. Μόνη παρηγοριά της αποτελεί η αλληλεγγύη συνανθρώπων, της Εκκλησίας και Δήμων, το ταμείο ανεργίας, για όσους το δικαιούνται, και τώρα τελευταία το κοινωνικό μέρισμα και αυτό λειψό για την ώρα και εφάπαξ χορηγούμενο.
Για να αντιμετωπισθεί η θλιβερή αυτή κατάσταση, που είναι εξευτελιστική, για όσους την υφίστανται, και ντροπιαστική για τον πολιτισμό μας, και για να ελαχιστοποιηθούν ή ακόμη καλύτερα να εκλείψουν οι από κάθε άποψη αναξιοπαθούντες, θα πρέπει σ’ αυτή τη φάση, που διανύουμε, εκτός πολλών άλλων που πρέπει να γίνουν, όλη η προσοχή και το ενδιαφέρον της πολιτείας να στραφεί σ’ αυτούς και μετά στην ανακατανομή του εισοδήματος με πιο δίκαιο τρόπο και στην αποκατάσταση των αδικιών, που δημιούργησαν τα διάφορα μνημόνια, μια που οι αδικημένοι, κουτσά – στραβά, αντέχουν ακόμη. Και επειδή στην κατηγορία των αναξιοπαθούντων, όπως εγώ την εννοώ, ανήκουν προπάντων αυτοί, που η ανεργία χτύπησε όλα τα μέλη της οικογένειας, και που ούτε περιουσιακά στοιχεία προς πώληση διαθέτουν ούτε άλλα οικογενειακά στηρίγματα, πρέπει, κατά την άποψή μου, η πολιτεία είτε σε κεντρικό είτε σε περιφερειακό επίπεδο να οργανωθεί έτσι, ώστε να είναι σε θέση να γνωρίζει, ποιες διαθέσιμες θέσεις εργασίας δημιουργούνται ανά την επικράτεια στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και να τις προτείνει σε τέτοιους άνεργους αναξιοπαθούντες λαμβάνοντας υπόψη, αν είναι δυνατόν, και τον τόπο διαμονής τους. Όσοι απ’ αυτούς, αρνούνται την προσφερόμενη εργασία, να μην δικαιούνται ταμείου ανεργίας• όλοι οι άλλοι, που θέλουν να εργασθούν αλλά δε βρίσκουν εργασία, να δικαιούνται ολόκληρο το προβλεπόμενο πόσο, για όσο χρόνο δεν εργάζονται και χωρίς άλλες προϋποθέσεις.
Σίγουρα, ό,τι προτείνω, δεν είναι εύκολο να υλοποιηθεί σε μια χώρα, που φημίζεται για τον ατομισμό των υπηκόων της και την ανοργανωσιά της, και στην οποία, δυστυχώς, είναι κανείς, ό,τι δηλώσει. Επειδή, όμως, «ανάγκα και θεοί πείθονται», ειδικά μετά το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών και Ευρωπαϊκών εκλογών θέλω να πιστεύω, ότι θα τύχουν της δέουσας προσοχής αρμοδίων παραγόντων.
