Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΙΔΑ χθες τον περιπτερά της γειτονιάς, πολύ νευριασμένο. «Να πεις σ’ αυτούς τους μεγαλοδημοσιογράφους συναδέλφους σου των καναλιών, πρέπει να τους διορθώνουν τους πολιτικούς όταν λένε βλακείες στα τηλεοπτικά παράθυρα... Και να μην προσβάλλουν τον κόσμο...».
- «Αμάν πάλι, τι σε τσίμπησε και τα έχεις πρωί πρωί με το σινάφι μου;» του λέω... (Κι άλλες φορές μου το έκανε αυτό, δικαιολογημένα θα έλεγα, καθώς και το δικό μου το σινάφι δεν είναι και ...νερό για λειτουργιά!).
- «Να τους πεις αν νομίζουν ότι μπορούν τόσο εύκολα να διοικήσουν περίπτερο, να ρθούν εδώ σε μένα να τους δείξω εγώ πόσο αξίζουν...», «...τους άχρηστους!». (Πάντα τελείωνε με χαρακτηρισμό).
ΜΕΤΑ απ΄ αυτό, η απορία μου, λύθηκε... Ο φίλος ο περιπτεράς, είχε ακούσει σε νυχτερινό τηλεπαράθυρο, (μεγαλο)δημοσιογράφο παρουσιαστή να λέει σε συνομιλητή του, κριτικάροντας κάποιον πολιτικό, ότι... «δεν έχει κολλήσει ούτε ένα ένσημο στη ζωή του» και να του καταλογίζει επίσης ο αθεόφοβος, αδυναμία να διοικήσει ακόμα και... περίπτερο! Εδώ είναι που «τα πήρε» ο περιπτεράς ο γείτονας...
ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ σε ένα κλουβί, με τέσσερα παράθυρα, (ένα επί ένα όλο κι όλο), τριάντα χρόνια τώρα, μια ολόκληρη ζωή «φυλακή» δηλαδή, σαν τους Ντάλτον με τις μπάλες, να μην μπορεί να κάνει ούτε την... ανάγκη του που λένε, να μην προφταίνει να εξυπηρετεί τον κόσμο ο οποίος του μιλά από τις τέσσερις πλευρές του ορίζοντα, να έχει ταυτόχρονα και το νου του μην του κλέψουν το εμπόρευμα, να προσέχει μην λαθέψει τα ρέστα και τους λογαριασμούς του και δεν βγει το μεροκάματο, να παραλαμβάνει εμπόρευμα και να διπλώνει εφημερίδες, μέσα έξω συνεχώς, να απαντά δίνοντας πληροφορίες σε πολίτες, να ριψοκινδυνεύει τη νύχτα από τους διάφορους κακοποιούς που στοχεύουν τις εισπράξεις και να πάει σπίτι κατάκοπος, χωρίς όλη μέρα να κάνει ένα ...βήμα!
-«ΑΥΤΗ είναι η δουλειά του περιπτερά...» - έξαλλος ο γείτονας... «Ποιος απ΄ όλους αυτούς που μας κυβερνούσαν και που μας κυβερνούν, μπορούν να την κάνουν;» - αναρωτιέται, αλλά του δίνω εγώ την ικανοποίηση: «Κανείς»!
ΣΥΝΕΠΩΣ, καταρρίπτεται και ο μύθος του «εύκολου επαγγέλματος», του παρεξηγημένου ίσως περιπτερά. Ο οποίος, πολλές φορές (και μάλιστα στα κεντρικότατα σημεία), δεν έχει τίποτε λιγότερο από τον βουλευτή. Ειδικά σε αναγνωρισιμότητα, σαφώς και υπερέχει. Ποιος δεν γνωρίζει τους περιπτεράδες της πλατείας Συντάγματος, ή των κεντρικών σημείων των μεγαλουπόλεων της χώρας; Τον περιπτερά της γειτονιάς, ποιος δεν τον γνωρίζει; Και ποιος γνωρίζει όλη τη γειτονιά; Και επειδή ο φίλος μου ο γείτονας με πήρε στο... μονότερμα, του χαρίζομαι και στο καλό: «Λοιπόν θα σου πω και ένα άλλο κοινό σημείο που έχουν ο βουλευτής με τον περιπτερά. Και οι δύο κάθονται και μαζεύουν λεφτά. Τους τα φέρνουν! Μόνο που οι βουλευτές για να φτάσουν να κάθονται, πρέπει προηγουμένως να ...τρέξουν»!
