Οι φετινές ευρωεκλογές είναι οι πρώτες στις οποίες τους εθνικούς αντιπροσώπους στο Ευρωκοινοβούλιο θα τους εκλέξει απευθείας ο λαός.
Για την Ελλάδα έχουν όμως ιδιαίτερη σημασία και για έναν άλλο, πολύ σοβαρό λόγο, διότι μπορούν να ακολουθηθούν από μία πολιτική αστάθεια, υπό την έννοια των πρόωρων εθνικών εκλογών.
Πριν δύο χρόνια είχαμε δύο αλλεπάλληλες εθνικές εκλογές, επειδή με τα αποτελέσματα της πρώτης δεν στάθηκε δυνατό να σχηματιστεί κυβέρνηση. Το ίδιο πιθανότατα θα συμβεί και τώρα αν προκληθούν πρόωρες εκλογές. Μία τέτοια πολιτική αστάθεια θα αποβεί καταστροφική στη σημερινή συγκυρία.
Ύστερα από τέσσερα χρόνια πολύ σκληρής λιτότητας και σημαντικών μεταρρυθμίσεων, η εθνική οικονομία βρήκε ένα σημείο ισορροπίας. Τα διάφορα δημοσιονομικά μεγέθη (ελλείμματα κλπ.) παρουσίασαν μία θεαματική βελτίωση.
Η εξαετής ύφεση, που άφησε πίσω της ένα εκατομμύριο ανέργους, μηδενίζεται και θα έχουμε φέτος αρχή ανάπτυξης. Μεγάλοι επενδυτές βλέπουν την Ελλάδα πλέον τελείως διαφορετικά. Δεν είναι τυχαίο ότι, το πρώτο τετράμηνο του 2014 έπεσαν 25 δις. ευρώ από ξένους επενδυτές σε τράπεζες και ομόλογα ελληνικών επιχειρήσεων, βελτιώνοντας τη ρευστότητα στην αγορά που είχε στερέψει. Άλλοι επενδυτές για έργα ανάπτυξης είναι έτοιμοι να παρέμβουν με μοναδικό, επί του παρόντος, δισταγμό την ενδεχόμενη πολιτική αστάθεια. Όλοι θρηνούμε για την πρωτοφανή ανεργία. Η ανεργία, όμως, δεν αντιμετωπίζεται με θρήνους και ευχολόγια. Μόνο με επενδύσεις θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, μόνο με επενδύσεις θα δημιουργηθεί ανάπτυξη.
Κατά συνέπεια, πρέπει την επαπειλούμενη πολιτική αστάθεια να τη λάβουμε υπόψη πολύ σοβαρά πριν ρίξουμε την ψήφο μας. Η οργή του λαού για τις θυσίες που υπέστη τα τελευταία χρόνια είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Μπορεί όμως να οδηγήσει σε ψήφο διαμαρτυρίας και όχι σε συνειδητή επιλογή με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και του λαού. Ψήφο για την οποία μπορεί να μετανιώσει όταν θα είναι πλέον αργά. Ας θυμηθούμε το αρχαίο ρητό : «εν οργή μηδέν πράττειν.» Πρέπει λοιπόν να επιλέξουμε όχι με το θυμικό αλλά με τη λογική.
Προσωπικά, δεν είμαι προσκολλημένος ούτε σε πρόσωπα, ούτε σε κόμματα, ούτε σε ιδεολογίες. Αξιολογώ και κρίνω τα πάντα με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και του λαού στην εκάστοτε διαμορφούμενη συγκυρία. Ποια είναι η παρούσα συγκυρία ; Είναι η απειλή της δημιουργίας πολιτικής αστάθειας με τις καταστροφικές συνέπειες που προανέφερα.
Την απειλή αυτή εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα το οποίο, στην ουσία, είναι αντιευρωπαϊκό. Είναι γεγονός ότι η ηγεσία του τελευταία, προσπαθεί να φορέσει ένα φιλοευρωπαϊκό προσωπείο, προσαρμοζόμενη στην εκπεφρασμένη θέληση του ελληνικού λαού να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη. Οι φωνές όμως που ακούγονται συχνά από την εσωτερική ακροαριστερή του αντιπολίτευση δεν αφήνουν αμφιβολία ότι ο φιλοευρωπαϊσμός του παραμένει εύθραυστος. Ποια πολιτική δύναμη είναι σήμερα σε θέση να εμποδίσει το κόμμα αυτό να κυριαρχήσει, να προκαλέσει πολιτική αστάθεια και, γενικότερα, να απειλήσει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη ; Υπό τις σημερινές συνθήκες είναι μόνο η Νέα Δημοκρατία. Αν ήταν μία οποιαδήποτε άλλη φιλοευρωπαϊκή δύναμη, εκείνη θα έπρεπε να στηρίξουμε σε αυτές τις εκλογές . Η ψήφος προς άλλα νεοσύστατα μικρά κόμματα, υπό τις σημερινές συνθήκες, απλώς θα διευκολύνει το ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχήσει.
Θα ήθελα να επισημάνω το γεγονός ότι, σε όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων ετών, κοινός παρονομαστής παραμένει η βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων να μην αποκοπούμε από την Ευρωζώνη. Και αυτό, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση. Θεωρώ ότι εδώ λειτουργεί κάποιο συλλογικό ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης. Η χώρα μας, εδώ και πολλές δεκαετίες, απειλείται από την επεκτατική πολιτική της ισχυρής στρατιωτικά γειτονικής χώρας. Ως εκ τούτου, η Ελλάδα αναγκάζεται να διατηρεί τις αμυντικές της δαπάνες στο υψηλότερο επίπεδο μεταξύ όλων των χωρών της Ευρώπης, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Δεν τολμάει να εφαρμόσει το δικαίωμα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο της θάλασσας επεκτείνοντας κατά 6 μίλια την θαλάσσια ζώνη της, επειδή η Τουρκική Βουλή έχει αποφασίσει ότι αυτό αποτελεί «αιτία πολέμου». Δεν τολμάει να ορίσει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) για την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου, γιατί αυτό δεν αρέσει στην Τουρκία. Εδώ και δεκαετίες, τα μαχητικά μας αεροπλάνα αγωνίζονται να αποκρούουν τα τουρκικά που παραβιάζουν καθημερινά τον εναέριο χώρο μας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 μελών, με τους θεσμούς τους οποίους διαθέτει σήμερα και όπως αυτοί λειτουργούν, δεν μπορεί να μας προστατεύσει. Ούτε είναι εφικτή μία πολιτική ένωση των 28, διότι υπάρχουν αρκετές ευρωφοβικές χώρες μεταξύ των οποίων δεσπόζει η Αγγλία. Συνεπώς, μόνο η Ευρωζώνη μπορεί να εξελιχθεί σε πλήρη οικονομική και πολιτική ένωση ώστε να αποτελέσει ισχυρή ασπίδα κατά της Τουρκικής απειλής. Προς αυτή την κατεύθυνση οδηγείται νομοτελειακά η Ευρωζώνη. Με την κρίση, που λειτουργεί ως καταλύτης, έχουν γίνει ήδη πολλά βήματα ώστε η υπάρχουσα νομισματική ένωση να συμπληρώνεται σταδιακά με οικονομική ένωση.
Επίσης, μία ισχυρή πολιτική βούληση κυοφορείται μεταξύ των ισχυρών της Ευρωζώνης για τη δημιουργία Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ένωσης (ΕΠΕ), από τις 18 χώρες που το επιθυμούν. Κύριο χαρακτηριστικό της ΕΠΕ θα είναι μία ανεξάρτητη και ουσιαστικώς λειτουργούσα Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας.
Η συμμετοχή της Ελλάδας σε μία τέτοια ένωση θα έχει τεράστια πλεονεκτήματα. Αναφέρω ενδεικτικά ότι θα επιτρέψει δραστική μείωση των αμυντικών δαπανών και απρόσκοπτη έρευνα και εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων της χώρας τα οποία, όπως δείχνουν οι έρευνες που έχουν γίνει μέχρι τώρα καθώς και οι υπάρχουσες ενδείξεις, κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητα είναι. Έτσι, θα υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι για την ενίσχυση χαμηλών εισοδημάτων και για κοινωνικές δράσεις. Κάθε κίνηση λοιπόν που θα εμποδίσει τελικά τη χώρα να βρεθεί μέσα στην Ευρωπαϊκή Πολιτική Ένωση, θα αποτελέσει εθνικό έγκλημα.
Άγγελος Ζαχαρόπουλος επίτιμος διευθυντής Ευρωπαϊκής Επιτροπής τ. γενικός διευθυντής υπουργείου Γεωργίας
