Του Δημήτρη Μάρδα, Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών επιστημών του ΑΠΘ
Τι είναι «επικουρικότητα», τι σημαίνουν οι ο όροι «Ευρώπη της μεταβλητής γεωμετρίας», ή της «ρήτρας εξαίρεσης», ποια η έννοια της «ομοφωνίας» και της «ενισχυμένης πλειοψηφίας» στους κόλπους του Συμβουλίου κατά τη Συνθήκη της Λισσαβόνας, πότε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ) παίζει ασήμαντο ρόλο στη διαδικασία λήψης αποφάσεων;
Αυτά, όπως και άλλα τόσα είναι τα ερωτήματα, που έπρεπε να απασχολούν τους υποψήφιους ευρωβουλευτές μας και όχι τα τετριμμένα και χιλιοειπωμένα ζητήματα της δικής μας καθημερινότητας. Γι’ αυτά έχουμε τους 300 μας!
Βέβαια, θα ήταν ίσως υπερβολή κατά πολλούς να απαιτείται στον παρόντα χρόνο, πριν δηλαδή τις ευρωεκλογές, η ενδελεχής γνώση των πολύπλοκων μηχανισμών λειτουργίας της Ε.Ε. εκ μέρους όλων των υποψηφίων Ευρωβουλευτών. Αυτή η άποψη θα μπορούσε να γίνει αποδεχτή, υπό μια προϋπόθεση φυσικά.
Ειδικότερα, ένας επιστήμονας, ή δικηγόρος της πιάτσας ή μηχανικός ή ελεύθερος επαγγελματίας ή συντάκτης της μάχιμης δημοσιογραφίας και οτιδήποτε άλλο άτομο, που έχει κερδίσει με τη σκληρή του δουλειά τον τίτλο του «εκτελεστή» μέσα από τον εφιάλτη της καθημερινής επιβίωσης, έχει τη μέθοδο και γνωρίζει το δρόμο της απόκτησης των απαραίτητων γνώσεων, πριν σηκώσει το χέρι του στο ΕΚ, ψηφίζοντας νομοθετήματα που επηρεάζουν τη ζωή μας. Όποτε, όλα τα ανωτέρω του προσφέρουν τα εχέγγυα για να καλύψει οτιδήποτε κενό γνώσης μετά την εκλογή του.
Αντίθετα, διάφορα άλλα άτομα, που παίζουν τον ρόλο του «διακοσμητικού στοιχείου» στα Ευρωψηφοδέλτια των κομμάτων, όντας καλοί φοιτητοσυνδικαλιστές ή επαγγελματίες συνδικαλιστές –άσχετα αν έχουν ξεχάσει τι σημαίνει δουλειά– ή κομματικά ανεπάγγελτα στελέχη ή ξένοιαστοι ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές κ.ά. που έχουν αλλεργία στο διάβασμα, μόνο ζημίες μπορούν να προσφέρουν στο ΕΚ και τίποτα άλλο, αν εκλεγούν. Οι προαναφερθέντες όροι μπορεί γι’ αυτούς να είναι απλά κάποιες λέξεις ενός άγνωστου... κινεζικού λεξιλογίου.
Οπότε, όλοι όσοι δεν κατανοούν τι υπάρχει στα έγκατα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, βρίσκουν εύκολες λύσεις παραμονές ευρωεκλογών, είτε επικεντρώνοντας την προσοχή στους στο Μνημόνιο, στην επιστροφή ή μη στη δραχμή, στο πρωτογενές πλεόνασμα κ.λπ., είτε σιωπώντας.
Μέσα λοιπόν από μια τάση εσωστρέφειας, παρακάμπτουν οτιδήποτε ευρωπαϊκό, που είναι ικανό να αναδείξει την άγνοιά τους για τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη.
Και δυστυχώς, το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνο εθνικό, αφού το ΕΚ στελεχώνεται από Ευρωπαίους πολίτες, που αν και αιρετοί, αδυνατούν –πολλοί από αυτούς– να κατανοήσουν συχνά τι καλούνται να ψηφίζουν.
Σε μια εκπαιδευτική επίσκεψη φοιτητών στις Βρυξέλλες, οι εκδρομείς επισκέφθηκαν ένα πρωί την Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) ενώ το απόγευμα της ιδίας ημέρας το ΕΚ. Είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την ίδια εισήγηση, που αφορούσε εργασιακά θέματα, τόσο από ένα άτομο, «κακό» τεχνοκράτη μέλος της ΟΚΕ, όσο από μια αιρετή Ευρωβουλευτή, που είχε προέλθει από τα «σπλάχνα του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας μας». Η έκφραση είναι κλεμμένη από αρχισυνδικαλιστή της ΓΣΕΕ, που έτσι την προσφώνησε σε ξενοδοχείο των Αθηνών κατά την τότε προεκλογική περίοδο.
Με τη λήξη της δεύτερης παρουσίασης, του ιδίου θέματος στο ΕΚ, οι φοιτητές σχεδόν σύσσωμοι, στρεφόμενοι προς τον συνοδό καθηγητή τους διατύπωσαν την ακόλουθη άποψη, με λακωνικό και ωμό τρόπο: «Εδώ χάσαμε το χρόνο μας!», μια θέση που φαίνεται να είναι απόλυτα συμβατή με τον όρο του «διακοσμητικού στοιχείου».
Δεν αντέχει το ΕΚ άλλα τέτοια άτομα, τα οποία δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να περνούν ευχάριστα στις Βρυξέλλες των έξι σχεδόν χιλιάδων εστιατορίων, οδηγώντας με τον τρόπο της δράσης τους στη συσσώρευση ζημιών. Οι τελευταίες, ακολούθως επιμερίζονται στα κράτη-μέλη της ΕΕ, όχι φυσικά ισότιμα, αλλά με ιδιαίτερα δυσανάλογο τρόπο. Και όλως τυχαίως οι αδικημένες χώρες είναι οι φτωχές και εκείνες του Νότου!
