Του Γιάννη Λιάπη, συνταξιούχου καθηγητή
Αχ Μάνα μ'! Είναι αυθόρμητη, πηγαία φράση όλων μας σε μια δύσκολη ή ευχάριστη στιγμή της ζωής μας, είτε ζει η Μητέρα μας, είτε έχει λυτρωθεί. Η φράση ως επιφώνημα «ψηλώνει» έντονο συναίσθημα πόνου, λύπης, θαυμασμού, απόλαυσης.
Ταυτόσημη έννοια έχει και η λέξη Μητέρα, εκ της αρχαίας λέξης μήτρα, πηγή της ζωής.
Παγκόσμια η γιορτή της Μητέρας, όπως είναι και η Μορφή της. Για τη γιορτή της δεν χρειάζεται καμιά ξεχωριστή προσπάθεια ή «επιτήδευση» για να τη γιορτάσουμε. Και, όμως, θα έπρεπε ο γιορτασμός της να είναι ανάλογος με το μέγεθος της προσφοράς, γιατί είναι η αρχή, εδώ και διακόσιες (200) χιλιάδες χρόνια (;), και η συνέχεια του ανθρώπινου είδους. Αφού καταγόμαστε από μια μακραίωνη σειρά Μητέρων, που θήλασαν, τάισαν, παρηγόρησαν και υπεράσπισαν τα μικρά τους.
Η ανεκτίμητη προσφορά τους (γεννήσεις) προς το ανθρώπινο γένος έγινε, αρχικά, στην «κλινική» των σπηλαίων και στη συνέχεια στη «κλινική» της καλύβας. Στο πολύ μακρινό μέλλον, ίσως, Μητέρες γεννήσουν σε κάποιο διαστημόπλοιο ή σ' άλλο πλανήτη...
Η Μητέρα ανοίγει αυθόρμητα τη θερμή αγκαλιά της για να σφίξει επάνω της, μ' εκείνη την «απαλωσύνη» και τρυφερότητα, που είναι δύναμη ακατανίκητη, για να προστατεύσει από κάθε κακό αυτό που η ίδια έβγαλε στο φως: Το πλάσμα της, το παιδί της, τα παιδιά της, όλο το θαύμα της ζωής.
Η Μητέρα, η πιο γλυκιά λέξη στη ζωή μας, είναι όνομα θείο. Δένει, σαν ομφάλιος λώρος, το παιδί της στην πιο μυστική και ακατάλυτη αμοιβαιότητα: «Σ' αυτή τη λυτρωτική εξάρτηση του ενός από τον άλλον». Στη συνέχεια μεγαλώνει το παιδί της, τα παιδιά της, στη σκιά της και ζούνε κάτω απ' αυτή, τη σκιά της, είτε η Μητέρα βρίσκεται στη ζωή, είτε έχει καταλήξει. Η κυριαρχία της Μάνας επάνω μας είναι απόλυτη.
Η άδολη, απέραντη και αστείρευτη αγάπη της στο παιδί της, στα παιδιά της «αναβλύζει αέναα από τη μητρική της καρδιά και κατακλείδι τους καρπούς των σπλάχνων της».
Τα παιδιά της μεγαλώνουν σιγά - σιγά και αυτονομούνται, φεύγουν από το σπίτι, γίνονται μετανάστες, ιδίως, τα αγόρια, λόγω της οικονομικής κρίσης, που «μαστίζει» τη χώρα μας. Η Μητέρα ανησυχεί, νιώθει βαθειά πίκρα. Το σπίτι, τώρα, πάλιωσε, γέρασε. «...Ήταν παλιό και το χειμώνα θα έσταζε με τις βροχές...» (Βακαλό).
Η οδύνη της Μάνας είναι δυσβάστακτη, όταν πληροφορείται ότι το παιδί της κατέληξε από φυσικά ή βίαια αίτια, όπως π.χ. ο πόλεμος. Ο γιος της έγινε θύμα της ανθρώπινης βίας. Έως πότε θα εκδηλώνεται η δίψα για ανθρώπινο αίμα, που ικανοποιεί και τα ανθρώπινα ένστικτα και αυξάνει την επιθυμία για κυριαρχία και εξουσία;
Η πολεμική βιομηχανία παραγωγής φονικών προϊόντων διαιωνίζει τον πόλεμο με αποτέλεσμα εκατομμύρια παλικάρια να θυσιάζονται στο θεό
Μολώχ και εκατομμύρια Μανάδες να θρηνούν τον άδικο χαμό τους. «Ο πόλεμος δεν είναι μια ανεξέλεγκτη ορμή. Είναι επιλογή». Ο φόνος έγινε «το σημάδι του Κάιν» της ανθρωπότητας.
Η Μάνα, η κάθε Μάνα, επιθυμεί, πιστεύω, να επιστρέψει ο γιος της από τα απάνθρωπα πεδία των μαχών ζωντανός και όχι νεκρός και ήρωας. Το μέγεθος του πόνου της φαίνεται στους πιο κάτω στίχους ποιήματος: «Εσύ, παιδί μου, εκίνησες να πας στον Κάτου Κόσμο - κι' αφήνεις τη μανούλα σου πικρή, χαροκαμένη... παιδάκι μου τον πόνο σου που να τον απιθώσω;... Κι αν τον ασφαλίσω στην καρδιά, γλήγορα σ' ανταμώνω». Ο πόνος της Μάνας δεν έχει όρια: «Πάει το στερνό παιδί της και πάει το καρδιοχτύπι - μαζί και το στερνό της• τίποτε δεν τη δένει - με τη ζωή του ανθρώπου• την πέτρωσε η λύπη - και πέτρα πάντα μένει». (Παλαμάς).
Τα τελευταία χρόνια, στην υπέροχη χώρα μας, στο «ΕΞΟΧΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», έχουμε χιλιάδες μαυροντυμένες Μάνες λόγω της οικονομικής κρίσης... Τραγική είναι η κατάσταση πολυτέκνων και άνεργων Μητέρων, που δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια ν' αγοράσουν ένα μπουκάλι γάλα για τα πεινασμένα παιδιά της, που λιποθυμούν στο Σχολείο. Ποιες ευχές να πούμε στη γιορτή της Μητέρας; Ας μας υποδείξουν οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι για τα κοινά* Ιδίως οικονομικά θέματα, ποια δώρα θα προσφέρουμε στις εορτάζουσες Μητέρες; «Εγώ, πάντοτε πιστεύω αυτό, ότι δηλαδή όποια είναι η ποιότητα των Πολιτικών Αρχηγών, τέτοια γίνονται και τα πολιτεύματα». (Ξενοφών περί προσόδων).
Η Ιστορία της χώρας μας έχει καταγράψει ανθρώπους με ήθος, αξιοπρέπεια, με αισθήματα αλληλεγγύης, με πνεύμα θυσίας, με ΦΙΛΟΤΙΜΟ για την ελληνική κοινωνία. Έγιναν, έμπρακτα, οι καλοί Σαμαρείτες, οι γνωστοί Ευεργέτες: Σίνας, Ζάππας κ.ά.
Η Ελληνίδα Μάνα ως αγρότισσα έδωσε πάρα πολλά στη χώρα μας• η προσφορά της είναι ανεκτίμητη. Είναι η μαντιλοδεμένη Μάνα, που τα μάτια της έχυσαν μύρια δάκρυα για πόνους και πόνους... Το πρόσωπο της είναι σκαμμένο από τις αμέτρητες έγνοιες και βαριές δουλειές στο σπίτι, στα ζώα, στο χωράφι. Δεν έτυχε από το Κράτος την «αρμόζουσα» προσοχή και βοήθεια, ανάλογη της προσφοράς της προς το Έθνος, κυρίως με τη γέννηση πολλών παιδιών...
Στημένη στο εικονοστάσι του σπιτιού της ζητάει από την Παναγιά βοήθεια για ν' αντέξει στον σκληρό αγώνα της ζωής. «...Και συ κλαμένη, μαυροφορεμένη, - φιλί κι' ορμήνια, ο λόγος σου καμπάνα, - μεσ' στην ψυχή μου Ανάσταση σημαίνει - γλυκιά μου Μάνα». (Θ. Κυριαζής).
Η Μητέρα μεγαλουργεί, αναμορφώνει την κοινωνία, εξωραΐζει τα ήθη, «χαλιναγωγεί και τιθασεύει τον άντρα».
Δικαιούται, συνεπώς, κάθε βοήθεια και από την Πολιτεία για να πραγματοποιήσει την αποστολή της στο περιβάλλον της οικογένειας, της κοινωνίας και του Έθνους. Η υπογεννητικότητα είναι, πάντοτε, «μείζον» εθνικό θέμα. Η Μητέρα είναι «η παροχή χωρίς όρια».
Όσων η Μητέρα ζει, ας περάσουν στο λαιμό της ένα στεφάνι πλεγμένο
από αγριολούλουδα του Μάη.
