Γράφει ο Ανδρέας Γιουρμετάκης
«ΚΑΙ με την ανεργία τι θα κάνετε;» Το ερώτημα διατυπώνεται σε κάθε συζήτηση, είτε αφορά τις αυτοδιοικητικές ή τις ευρωπαϊκές εκλογές… Κι οι απαντήσεις δίνονται με απίστευτη ευκολία... Η λύση του ενός είναι οι ιδιωτικές επενδύσεις... Η λύση του άλλου οι δημόσιες επενδύσεις... Ενδιαμέσως ακούγονται προτάσεις για συνεταιριστικές και άλλες πρωτοβουλίες...Σε όσο πιο δραματικό τόνο γίνονται οι διαπιστώσεις, άλλο τόσο υπερβολικά εύκολες φαίνονται οι απαντήσεις... Λες και πρόκειται για το πιο εύκολο πρόβλημα του κόσμου!... Αλλά, έτσι γίνεται πολιτική στην Ελλάδα: αυτός που διογκώνει το πρόβλημα ( για να δημιουργεί εντυπώσεις εις βάρος εκείνου που το δημιούργησε) είναι και ο πλέον πρόθυμος να το αντιμετωπίσει!... In theory όλα είναι πολύ εύκολα ως γνωστόν... Και στο κάτω- κάτω , κανείς σ’ αυτό τον τόπο δεν ψηφίζει προτάσεις... Οι περισσότεροι «τιμωρούν» με την ψήφο τους, άρα οι διαπιστώσεις έχουν μεγαλύτερη αξία από τις προτάσεις...
ΑΣ δούμε καταρχήν το πρόβλημα: Στα δέκα περίπου εκατομμύρια που ζουν σήμερα στην Ελλάδα (10.944.906 βάσει της έρευνας Εργατικού Δυναμικού), σε εργάσιμη ηλικία είναι τα πέντε (4.982.609 άνθρωποι). Απ’ αυτά τα πέντε, οι εργαζόμενοι είναι περίπου τριάμισι εκατομμύρια (3.632.184 άτομα). Ο αριθμός των ανέργων είναι λίγο κάτω από 1.5 εκατομμύριο άνθρωποι. Πόσες θέσεις εργασίας τον χρόνο λοιπόν, πρέπει να δημιουργούνται για να αντιμετωπιστεί αυτό το τεράστιο πρόβλημα;
ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ λένε ότι για να ρίξει η χώρα το ποσοστό ανεργίας από το 28% στα προ της κρίσης επίπεδα θα πρέπει να «τρέχει» με ρυθμούς ανάπτυξης 4% κάθε χρόνο, για μια δεκαετία τουλάχιστον! Τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης και τέτοιο «οργασμό παραγωγικότητας», η Ελλάδα είχε «πιάσει» μόνο κατά τη διάρκεια προετοιμασίας της Ολυμπιάδας του 2004, όταν η ανάγκη κατασκευής των έργων (κτιρίων και έργων υποδομής) δημιούργησε χιλιάδες θέσεις εργασίας... Ο εκ των επιτελών του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιάννης Μηλιός συζητώντας μαζί μας προχθές, στο πλαίσιο μιας τηλεοπτικής εκπομπής, υπολόγισε ότι θα χρειαστούν τέσσερις δεκαετίες, αν δεν αναληφθούν συνεταιριστικές και άλλες πρωτοβουλίες...
ΕΙΝΑΙ δυνατόν, να αισιοδοξεί κανείς, ότι, οι συνεταιριστικές πρωτοβουλίες θα λύσουν το πρόβλημα; Όχι βέβαια... Οι δημόσιες επενδύσεις; Με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα, σε καμία περίπτωση... Τι μένει λοιπόν; Οι ιδιωτικές επενδύσεις... Πόσες αλήθεια ιδιωτικές επενδύσεις; Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι θα χρειαστούν πενήντα τουλάχιστον επενδύσεις του μεγέθους της Cosco και για μεγάλο χρονικό διάστημα για να υπάρξει αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας! Σενάριο, εξωπραγματικά υπεραισιόδοξο, αν ληφθεί υπ’ όψιν, ότι, χρειάζεται αύξηση 134% του όγκου των έως τώρα επενδύσεων για να συμβεί!
ΣΥΝΕΠΩΣ; Άπιαστο όνειρο η μείωση του ποσοστού της ανεργίας; Ναι, με βάση τις αοριστολογίες των κομμάτων, άπιαστο όνειρο... Έκτος κι αν... Εκτός κι αν δοθεί τέλος στην εσκεμμένη μεγέθυνση του προβλήματος και αμβλυνθούν οι εντυπώσεις που δημιουργεί...
ΜΟΥ έλεγε πρόσφατα, στο πλαίσιο μιας ιδιωτικής συνομιλίας
( δημόσια αυτά τα πράγματα δεν λέγονται!) ένας πολιτικός: αν το κράτος ήθελε να ελέγξει τους συνταξιούχους που εργάζονται παράνομα, αυτομάτως οι άνεργοι θα μειωνόταν κατά 300.000 άτομα! Το γεγονός αυτό, από μόνο του πείθει ότι υπάρχουν πολλές αναγνώσεις του υψηλού ποσοστού της ανεργίας. Παραδείγματος χάριν, ανταποκρίνεται στα στερεότυπα της συμπεριφοράς της ελληνικής κοινωνίας, η στατιστική αποτύπωση της ανεργίας των νέων (56,9%) όταν αφορά τις ηλικίες 15-24 ετών; Πόσων οικογενειών τα παιδιά ηλικίας 15, 16, 17 και 18 ετών αναζητούν δουλειά και δεν βρίσκουν; Και πόσες οικογένειες σπρώχνουν στην αγορά εργασίας εικοσάρηδες και εικοσιδυάρηδες;
ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ λένε, ότι, για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να το εντοπίσεις και να το αναγνωρίσεις στις πραγματικές διαστάσεις, γιατί η λάθος διάγνωση οδηγεί σε λανθασμένη αντιμετώπιση... Το πρόβλημα της ανεργίας είναι από μόνο του τεράστιο τα τελευταία χρόνια... Δεν χρειάζεται λοιπόν, να το μεγεθύνουμε περισσότερο για να το νιώσουμε... Στις πραγματικές του διαστάσεις, σε βάθος χρόνου μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί... Με πρακτικές λύσεις και λογικές μεθόδους... Ο ρεαλισμός ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ χαρακτηριστικό του ελληνικού τρόπου σκέψης...
