Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΘΑ μου επιτρέψετε κάτι προσωπικό: αν κάτι χρωστάω στον πατέρα μου – αυτή είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που μ’ άφησε – είναι ότι δεν επέτρεψε στα δικά του βιώματα να με φανατίσουν... Απολυμένος για πολιτικούς λόγους το 1949 από το Δημόσιο, με έναν αδερφό δολοφονημένο από τους «απέναντι» επί της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου κι έναν δεύτερο αδερφό από εξορία σε εξορία, θα είχε κάθε λόγο να μου καλλιεργήσει το μίσος γι’ αυτούς που δεν του επέτρεψαν ούτε καν άδεια ηλεκτρολόγου να βγάλει... Όμως, φρόντισε να μου μεταδώσει την αξία της ζωής, πέρα απ’ τα ανθρώπινα πάθη... Είχε πραγματικούς φίλους που δεν τους χώριζε σε αριστερούς και δεξιούς... Και φρόντισε να μ’ αφήσει ανεπηρέαστο απ’ τα δικά του βιώματα, ώστε να δημιουργήσω κι εγώ τους δικούς μου φίλους χωρίς να νοιάζομαι για την πολιτική τους καταγωγή – και να διαμορφώσω τα δικά μου πιστεύω χωρίς «διαθήκες» που να θέτουν διαχωριστικές γραμμές και να χωρίζουν τους ανθρώπους σε «καλούς» και «κακούς»...
ΓΙΑΤΙ τα θυμήθηκα ολ’ αυτά ξαφνικά... Γιατί, παρακολουθώντας στην τηλεόραση, τον βουλευτή της «Χρυσής Αυγής» Ευστάθιο Μπούκουρα να κλαίει και να ζητάει στη Βουλή απ’ τους υπουργούς και τους άλλους βουλευτές, να του πουν τι κακό έκανε, ώστε να το πει στα παιδιά του που τον ρωτάνε γιατί είναι στη φυλακή, κατέληξα γι’ άλλη μια φορά στο γνωστό συμπέρασμα: «αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα»... Είναι πράγματι, φοβερό να βλέπει τον πατέρα του σ’ αυτή την κατάσταση ένα παιδί... Να κλαίει ενώπιον μιας χώρας ολόκληρης και να αναρωτιέται τι κακό έκανε και βρίσκεται στη φυλακή... Το πιθανότερο είναι να μισήσει εκείνους που φυλάκισαν τον πατέρα του... Να θελήσει να εκδικηθεί όσους τον αδίκησαν... Τα παιδιά (τα αγόρια ιδίως) μυθοποιούν τον πατέρα τους... Είναι ο ήρωας τους... Κι όσο η πολιτική θα προβάλει ως το μοναδικό εργαλείο για να εξηγήσει την συμπεριφορά τους, οι πιθανότητες να τον απομυθοποιήσουν θα είναι ελάχιστες...
ΑΝ όμως, δινόταν στα παιδιά του Μπούκουρα η δυνατότητα να γνωρίσουν τα παιδιά ενός φτωχού μετανάστη που είδε το εμπόρευμά του στη λαϊκή να καταστρέφεται από τον πατέρα τους... Αν είχαν την ευκαιρία τα παιδιά του Μπούκουρα να μιλήσουν με τα παιδιά ενός μετανάστη που κυνηγήθηκε απ’ τον πατέρα τους την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι απ’ τη δουλειά του και γύρισε δαρμένος και τρομοκρατημένος, πιθανότατα να σχημάτιζαν μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για τον προφυλακισμένο σήμερα ήρωα τους...
ΤΟΤΕ, θα καταλάβαιναν γιατί η πολιτεία είναι τόση σκληρή με τον αγαπημένο τους πατέρα... Τότε, θα καταλάβαιναν ότι η μοίρα τους είναι κοινή με την μοίρα των παιδιών του διωκόμενου (από τον πατέρα τους) μετανάστη... Τότε, θα αντιλαμβάνονταν ότι το μίσος που φωλιάζει στις ψυχές των ανθρώπων είναι καταστροφικό και για εκείνους που το παράγουν και για εκείνους που το πληρώνουν...
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινωνία οφείλει να το λάβει καλά υπ’ όψιν της
αυτό... Γιατί, εδώ και μια τετραετία δεν αφορά μόνο τις δύο κατηγορίες πολιτών που εκπροσωπούν ο Μπούκουρας και τα θύματα της ρατσιστικής του συμπεριφοράς... Το σύνολο σχεδόν του δημοσίου διαλόγου παράγει μίσος τα τελευταία χρόνια... Οι πολίτες στοχοποιούν τους πολιτικούς... Οι Έλληνες τους Γερμανούς... Οι αριστεροί τους δεξιούς... Οι δεξιοί τους αριστερούς... Παιδιά ακούνε τους δασκάλους τους να χαρακτηρίζουν «γερμανοτσολιάδες» αυτούς που μας κυβερνούν επειδή τους ζήτησαν να κόψουν δύο μέρες από τις διακοπές του Πάσχα... Παιδιά, παρακινούνται από τους δασκάλους τους ν’ αγωνιστούν κατά της «κατοχής» που άφησε ανέργους τους γονείς τους... Παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να στρατεύονται στην «Χρυσή Αυγή» και να δέρνουν τους μετανάστες που τους παίρνουν τις δουλειές... Γονείς και καθηγητές ηρωοποιούν μαθητές που μουντζώνουν πολιτικούς... Γονείς και καθηγητές χαρακτηρίζουν «χούντα» ένα καθεστώς που παρέχει προστασία σε Ευρωπαίους αξιωματούχους και δεν τους αφήνει στα χέρια των διαδηλωτών που απειλούν να τους λιντσάρουν... Τα συνθήματα; Διχαστικά κι εμπρηστικά... Ή εμείς ή αυτοί... Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή... Γουδή... Κρεμάλα... Ξύλο..Φυλακή..Ο φραστικός εξτρεμισμός σε έξαρση...
ΤΙ ΠΑΙΔΙΑ αλήθεια μεγαλώνει η κρίση; Τι χαρακτήρες διαμορφώνει το πολιτικό μίσος; Ο εμφύλιος πόλεμος υπάρχει ακόμη - εβδομήντα χρόνια μετά! – στο μυαλό πολλών από εμάς... Οικογένειες ολόκληρες αρνήθηκαν να ξεχάσουν και εμμονικά υπηρετούν ακόμη τον διχασμό... Και πάνω που υποθέταμε ότι ο χρόνος θα «σβήσει» σιγά – σιγά τις πληγές του εμφύλιου, ήρθε η κρίση κι η διαχείρισή της δημιούργησε καινούργιες... Τα παιδιά του Μπούκουρα, τα παιδιά του άνεργου σχολικού φύλακα, τα παιδιά του αριστερού και του δεξιού ακτιβιστή, οι μαθητές του ανεγκέφαλου δάσκαλου που διδάσκει το μίσος, θα ταλαιπωρηθούν πολύ να ξεπεράσουν αυτό που βίωσαν... Ανεξαρτήτως της πορείας της οικονομίας...
