Του Φίλιππου Ζάχαρη
Ποιος ή ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να πείσουν τους πολίτες ότι υπάρχουν λύσεις και ότι αυτές δεν βρίσκονται στις κρυφές ατζέντες που κάθε φορά περνούν κάτω από τα τραπέζια των αποφάσεων, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει η διάθεση αλλά και το σθένος να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να παραπεμφθούν στη Δικαιοσύνη όλοι αυτοί που ξεκίνησαν την τραγωδία εδώ και δεκαετίες, μη λαμβάνοντας καν υπ’ όψιν πως κάποια στιγμή θα αποκαλυπτόταν το μέγεθός της, και ότι αυτοί που θα καλούνταν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά θα ήταν οι ίδιοι πολίτες που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ήταν οι αιμοδότες των κομμάτων;
Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι περίφημοι κομματικοί μηχανισμοί που γνωρίζουν καλύτερα τις λύσεις και σε τελική ανάλυση γιατί δεν τις αποκάλυπταν από νωρίς; Ποιος ή ποιοι θα έπρεπε να στηθούν στα τρία μέτρα για την εμφάνιση των νεοναζιστών στην ελληνική κοινωνία και των νεοφασιστικών ομάδων στις γειτονιές της φτώχειας και την παρακμής; Ποιοι έκαναν τον εθνικισμό – σημαία και δηλητηρίασαν μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού με ιδέες περί ελληνικής καθαρότητας και φυλετικής ανωτερότητας, με όλη αυτή την παράνοια που πλέον έχει πάρει επίσημο χαρακτήρα λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου; Θρηνούν όλοι τεχνηέντως και αναθεματίζουν το μνημόνιο, ακόμη και αυτοί που το ψήφισαν και έβαλαν τη χώρα στη διαδικασία του τυραννικού δανεισμού.
Από κοντά και οι φερέλπιδες των κομμάτων προερχόμενοι από διάφορους επαγγελματικούς χώρους, γιατί πολύ απλά η μπίζνα της πολιτικής είναι από τις πιο ασφαλείς μεθόδους αποκόμισης ρευστού σε λίγο σχετικά χρονικό διάστημα. Οι παρατρεχάμενοι είναι πολλοί, το παζάρι πλούσιο, η προσφορά μεγάλη, η αποκομιδή τεράστια αναλόγως με την κρίση. Όλοι αυτοί που λανσάρονται στα κανάλια και τα έντυπα δεν είναι παρά η νέα ευλογημένη γενιά της αποσιώπησης των πραγματικών αιτίων της κρίσης, οι νέοι κήρυκες των απανταχού υποσχέσεων για μια άλλη Ελλάδα που τάζουν εδώ και δεκαετίες από τα μπαλκόνια, καταδικάζοντας παράλληλα τεχνηέντως την εκάστοτε παλαιά κομματική φρουρά, γιατί έτσι επιτάσσει το καθήκον και οι νέοι υπολογισμοί των ψήφων.
Κοινώς, «ρίχνουμε και από ένα βλέφαρο» στις παλιές αμαρτίες αλλά εμείς δεν είμαστε λερωμένοι ακόμα. Με λίγα λόγια, εξοβελίζουμε τους μέχρι τώρα κήρυκες της «άλλης Ελλάδας» στον βωμό των νέων συμφερόντων από κόμματα – κομήτες της μνημονιακής εποχής, που σπεύδουν να επωφεληθούν από την πίτα του νεοφιλελευθερισμού. Και είναι όχι απλά πολλοί οι επιθυμούντες, που στο σύνολο ξεπερνούν κάθε προσδοκία. Υπάρχει όμως κανείς από αυτούς που θα αποδώσει ευθύνες σε όλους αυτούς που εξέθρεψαν εδώ και καιρό τη δεξιόστροφη πορεία της κοινωνίας; Περισσεύει κάποιος από όλον αυτό τον κομματικό συρφετό που μπορεί να αναλογιστεί τι σημαίνει για την Ελλάδα του 2014 να είναι τρίτο κόμμα η Χρυσή Αυγή και οι όποιες παραφυάδες της και σύνδεσμοί της τύπου Μπαλτάκου και σία;
Η απάντηση θα είναι δυστυχώς και πάλι αρνητική. Αυτοί όλοι που σπεύδουν να υφαρπάξουν την ψήφο δεν έχουν καιρό να σκεφτούν για τις κοινωνικές παρενέργειες, δεν έχουν χρόνο για βαθυστόχαστες κοινωνικές αναλύσεις, γιατί όπως λένε έχουν τις λύσεις στο τσεπάκι. Δεν περισσεύει ούτε μια στιγμή περισυλλογής για όλη αυτή τη δεξιόστροφη πορεία, που για μερικούς από αυτούς είναι και θεμιτή. Έτσι περνούν οι μέρες και οι ώρες βασανιστικά για όλους αυτούς που έτυχε να βρουν το χρόνο και να εκφράσουν όλες αυτές τις απορίες.
Έτσι απλά αναρωτιούνται πολλοί γιατί ενώ υπήρχαν οι λύσεις, έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ, να αποθεώσουμε τον νεοοσυντηρητισμό και να δοξάσουμε το παλιό ολοκληρωτισμό γιατί πολύ απλά τα χρόνια εκείνα φαντάζουν ψεγάδια μπροστά στην νέα παρακμή. Και το φαινόμενο αυτό συγκλονίζει ακόμη, μιας και οι ολοφυρόμενοι για τα συνεχή σκάνδαλα δεν έχουν να προτείνουν παρά έναν νέο ολοκληρωτισμό και η ιστορία τραβά τη δραματική της πορεία. Υπάρχει σημείο όπου κάποιοι θα μπορέσουν να σταματήσουν ετούτη την κατηφόρα; Υπάρχουν, άραγε, εκείνες οι δυνάμεις που θα αντιστρέψουν την πορεία; Σε τελική ανάλυση – για να επιστρέψω στο αρχικό ερώτημα - ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να πείσουν για τις αγαθές τους προθέσεις και τη δημοκρατική τους παιδεία λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου;
Απάντηση: από τα κόμματα, κανείς. Η συνταγή είναι γνωστή και δοκιμασμένη, όσο και αν κάποια νέα κόμματα προσπαθούν να πείσουν πως διαφέρουν. Και πολίτες διαθέσιμοι όμως δεν υπάρχουν πια. Μόνη διέξοδος; Η αυτοοργάνωση των πολιτών, οι αυτόνομες πρωτοβουλίες εξυγίανσης πρώτα των αυτοδιοικητικών – του πυρήνα της κοινωνικής ζωής – και έπειτα η λήψη αποφάσεων σε μεγαλύτερο επίπεδο. Ουτοπία; Μα οι πολίτες έχουν ήδη αυτοοργανωθεί σε πολλά επίπεδα κατά τη διάρκεια της κρίσης. Έχουν συστήσει αμάδες αλληλοβοήθειας, εθελοντισμού στο πλαίσιο της Δημοκρατίας. Γιατί όχι λοιπόν και σε πολιτειακό επίπεδο;
Οι μέρες όμως, θα έλεγε κάποιος, περνούν και οι εκλογές πλησιάζουν – η απόφαση πρέπει να παρθεί. Καλώς. Ας πράξει ο καθένας ό,τι επιθυμεί. Ας επιλέξει όποιον θέλει και ας ρίξει την ψήφο του γιατί κάποιος τον έχει πείσει. Ίσως κάποιοι κατορθώνουν ακόμη και κυβερνούν με τη μειοψηφία. Ίσως κάποια κόμματα πείθουν ακόμη πολίτες, παρά το γεγονός ότι η αποχή θα κυμανθεί και πάλι σε επίπεδα – ρεκόρ. Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι λύσεις υπάρχουν και αποκαλύπτονται στα τραπέζια των αποφάσεων. Στο όνομα της δήθεν εξυγίανσης και πραγματικής κάθαρσης. Πολύ απλά για τον λόγο του ότι σκάνδαλα δεν έπαψαν να υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Και κοντά σε αυτά, η δημιουργία νέων κομμάτων δεν έκανε τίποτε το ουσιαστικό στην κατεύθυνση του κοινωνικού εκδημοκρατισμού.
