Του Χρήστου Τσαντήλα
ΜΟΥ τη δίνουν πάρα πολύ οι διάφοροι καιροσκόποι της πολιτικής. Και ιδιαίτερα εκείνοι, που εντελώς στο πόδι, εποχούμενοι της δυστυχίας του κόσμου, που έφερε η οικονομική κρίση, κατασκευάζουν «πολιτικές παρέες» τις ονοματίζουν όπως τους καπνίσει και συγκροτώντας εντελώς ασύντακτα πολιτικά σχήματα απλώς... συντάσσονται πίσω από την «ιδιαιτερότητα» του εκάστοτε εμπνευστή και αρχηγού από τον οποίο περιμένουν να κατεβάσει η... γκλάβα του (έστω και σε γενικότητες) κάποιες προγραμματικές θέσεις, ένα κυβερνητικό πρόγραμμα τέλος πάντων! Ύστερα το παίζουν πολιτικοί, έτοιμοι να... κυβερνήσουν!
ΣΤΗΝ πραγματικότητα, οι περισσότεροι εξ αυτών δεν διαφέρουν και πολύ από τον «γραφικό» του χωριού, τον μεθύστακα, τον ήρωα που συναντούσαμε στα παιδικά κόμικς, εκείνα αν θυμάστε με τον «Λούκι Λουκ». Τον οποίο, παλαβό, όλοι οι καουμπόηδες στο σαλούν αποφάσισαν κάποτε να διορίσουν... δήμαρχο, αφού αυτοί δεν τα έβρισκαν μεταξύ τους και πλακώνονταν στο ξύλο! Τον έβαλαν λοιπόν στην καρέκλα του δημάρχου και αυτός, ξεκίνησε να κυβερνά! Αρχίζοντας πρώτα να απολύει εκείνους που τον διόρισαν!
ΤΕΤΟΙΟΥΣ «σωτήρες», τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή όσο ακόμα πιο πολύ εδώ στην επαρχία, ανέκαθεν «ανέχονταν» το σύστημα, αλλά και η «κοινωνία των ψηφοφόρων», λες και για πολλούς, η δική τους ψήφος δεν αφορά κάθε φορά το βιοτικό τους επίπεδο, το μέλλον το δικό τους και το μέλλον των παιδιών τους...
ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ την πρωτοφανή συμμετοχή των υποψηφίων και σε τοπικό επίπεδο, τις εκατοντάδες υποψηφιότητες ιδιαίτερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αναρωτήθηκα αν ο κόσμος τρελάθηκε και θέλει τόσο μαζικά πραγματικά να ασχοληθεί με την πολιτική, ή συμβαίνει κάτι άλλο... Είναι κάτι ελπιδοφόρο ή το εντελώς αντίθετο; Μήπως όλοι υπολογίζουν στο... «ο πολιτικός ποτέ δεν χάνεται»;
ΚΑΤΙ συμβαίνει εδώ, δεν μπορεί σε εποχή φοβερής οικονομικής κρίσης, κάποιοι να εκδηλώνουν τόσο εύκολα το ενδιαφέρον τους για «κοινωνική προσφορά» στον τόπο τους, όπως οι περισσότεροι ορκίζονται ότι επιδιώκουν. Και θα ήμουν έτοιμος να πειστώ για τις προθέσεις τους, εάν δεν αντάμωνα στο δρόμο τη γνωστή μου τη Γιάννα, τελειόφοιτο δημοτικού που με ρώτησε αν κάνει καλά που κατεβαίνει υποψήφια σε κάποιον συνδυασμό που διεκδικεί δημαρχείο.
«Γιατί να το κάνεις;» τη ρώτησα.
«Να, μήπως βολέψω κανένα παιδί» μου λέει με ειλικρίνεια, «τι άλλο να κάνω... όλους τους παρακάλεσα, πού να βρεθεί δουλειά...» θα συμπληρώσει με παράπονο και αγωνία για το μέλλον των παιδιών της.
«Και καλά, σου έταξε να βολέψει τα παιδιά σου;» ρωτώ ξανά εγώ...
«Μπα, πού ξέρεις, μπορεί να με κάνει και αντιδήμαρχο αν βγει»!
ΔΕΝ τη λυπήθηκα τη Γιάννα. Είπα να την αφήσω να ζήσει για λίγο τη δική της απόπειρα καταξίωσης στην κοινωνία. Μήπως το ίδιο δεν κάνουν χιλιάδες υποψήφιοι σ΄ ολόκληρη τη χώρα; Χωρίς να τους κοστίζει και τίποτα. Τη δέσμευσα όμως να μου πει περισσότερα πράγματα αμέσως μετά τις εκλογές...
