Από τον Δημήτρη Δεληγιάννη
Στη Λάρισα της κρίσης τα λόγια περισσεύουν. Και οι προεκλογικές κορώνες για παρεμβάσεις στο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής είναι στην ημερήσια διάταξη. Δεν είναι δύσκολο, βλέπετε, να μιλήσει κανείς για τον φόβο και τον θυμό των πολιτών, για την ανεργία, για την εξαθλίωση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων. Λόγια χιλιοειπωμένα. Ακόμα και απ’ αυτούς που διαχειρίστηκαν τις τύχες της περιοχής από διάφορες θέσεις ευθύνης όλα αυτά τα χρόνια.
Ωστόσο, εδώ μιλάμε για ανθρώπους. Όχι για νούμερα. Για μικρές καθημερινές ιστορίες που δεν θα γίνουν ποτέ πρωτοσέλιδα. Και ο φίλος, ένας πραγματικός αγωνιστής τη ζωής, χρόνια ολόκληρα στο αναπηρικό κίνημα, επίμονος και κατηγορηματικός: «Εντάξει, δεν υπάρχουν χρήματα. Αλλά ας μπουν κάποιες προτεραιότητες. Τουλάχιστον το ταξί... το ταξί να κινηθεί...».
Η ιστορία είναι απλή. Και συνάμα εξοργιστική. Μια ιστορία ντροπής από τις πολλές που εξελίσσονται στη σημερινή Ελλάδα. Εδώ και χρόνια ο «Πανθεσσαλικός Σύλλογος Ατόμων με Αναπηρία» έχει στη διάθεσή του ένα «λευκό ταξί», δωρεά του Υπουργείου Μεταφορών, ειδικά διαμορφωμένο για να διευκολύνει τη μετακίνηση ανθρώπων με κινητικά προβλήματα. Ένα «ταξί» που έρχεται να καλύψει ανάγκες για τη μεταφορά μαθητών με βαριές αναπηρίες στα ειδικά σχολεία της πόλης, αλλά και ατόμων με αναπηρία σε δημόσιες υπηρεσίες, αθλητικές εκδηλώσεις, σε χώρους αναψυχής και διασκέδασης. Δίνοντας νόημα ουσιαστικό σε έννοιες όπως «ποιότητα ζωής» και «συμμετοχή στην κοινωνική ζωή» που κάποιοι εδώ και χρόνια τα έχουν στερηθεί. Και υποκαθιστώντας στην ουσία την υποχρέωση που έχει και η ίδια η Τοπική Αυτοδιοίκηση να παρέχει υπηρεσίες σε ανθρώπους που πληρώνουν δημοτικούς φόρους και τέλη.
Θα πίστευε κανείς πως αυτό το «ταξί» θα ήταν σε κίνηση καθημερινή. Πως δεν θα προλάβαινε να καλύπτει ανάγκες ανθρώπων που στερούνται τα αυτονόητα.
Και όμως... Η λειτουργία του, βλέπετε, έχει ένα κόστος: 16.000 ευρώ τον χρόνο για τα καύσιμα, για τον οδηγό και τον συνοδό. Μέχρι τώρα αυτά τα χρήματα τα έδινε το Υπουργείο Παιδείας για τις ανάγκες των μαθητών. Φέτος σταμάτησε. Το κονδύλι μειώθηκε. Μόλις σε 10.000 ευρώ αποτιμήθηκε το ποσό που μπορεί να δίνει η Ελληνική Πολιτεία για τους ανθρώπους με αναπηρία. Τα υπόλοιπα 6.000 απλά δεν βρέθηκαν! Ο Δήμος δήλωσε αδυναμία. Είναι, όπως δηλώνουν, αναρμόδιοι. Το ίδιο και η Αντιπεριφέρεια.
Οι συνέπειες αυτονόητες. Το «λευκό ταξί» μένει ακίνητο εδώ και μήνες. Ο Σύλλογος αδυνατεί να το συντηρεί ακινητοποιημένο σε κάποιο πάρκινγκ. Και μόλις πριν 15 μέρες παρέδωσε τις πινακίδες του για να μην πληρώνονται τα ασφάλιστρα. Άνθρωποι καταδικάζονται σε έναν άλλου είδους, ιδιότυπο, κοινωνικό αποκλεισμό. Ανάπηροι συμπολίτες μας ψάχνουν να βρουν μέσο να κινηθούν. Ένας, μάλιστα, αναγκάζεται να νοικιάσει ακόμα και λεωφορείο για να πάει σε μια κοινωνική εκδήλωση! Και όλα αυτά για 6.000 ευρώ! Στην πόλη που δόθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να φτιαχτεί στον Πηνειό ένα -μισοβουλιαγμένο σήμερα- λιμανάκι, μνημείο της Ελλάδας του χθες, που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε...
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Αυτή η κοινωνία έχει χάσει πολλές μάχες. Και ταύτισε την κοινωνική πολιτική με τη φιλανθρωπία. Και με φωτογραφίες δημοτικών παραγόντων που μοιράζουν χαμογελαστοί σακούλες με λίγο ρύζι και μακαρόνια στο κοινωνικό παντοπωλείο. Ωστόσο σήμερα ξέρει. Ξέρουμε. Περισσότερο από ποτέ. Δεν είναι απλά θέμα προσώπων. Είναι ζήτημα πολιτικών και προτεραιοτήτων. Γιατί, βλέπετε, δεν είναι πολυτέλεια για την κοινωνία μας ένα «λευκό ταξί» που λειτουργεί. Είναι όρος επιβίωσης. Καθώς η μοίρα του διπλανού μας είναι και η δική μας μοίρα. Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα. Στην εποχή της κρίσης. Στον καιρό της ντροπής.
