Γλυκύτατε Εσταυρωμένε!
Σταματά ο νους, πονά η ψυχή, πενθεί η καρδιά, δεσμεύεται η γλώσσα, τα μάτια δακρύζουν. Στον τόπο όπου έστησαν οι πόδες Σου, στη βάση του Τιμίου Σταυρού Σου πλησιάζω και ευλαβικά αγκαλιάζω τη σανίδα της σωτηρίας μου.
Είναι η ημέρα Σου, σήμερα, η μεγάλη εορτή Σου. Σε περιβάλλουν όλοι με άγια συναισθήματα.
Βαριά αισθανόμαστε την ευθύνη στους ώμους μας. Το φρικτό και φοβερό θέαμα το οποίο βλέπουμε, δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε. Πάσχουμε, παρακολουθούντες την καταδίκη Σου, του ενός Κυρίου Ιησού Χριστού, του αληθινού Θεού. Συ, ο Κύριος της Δόξης, προβάλλεις σήμερον ενώπιόν μας Εσταυρωμένος. Σε κάρφωσαν στο ξύλο οι αμαρτίες μας, τα ανομήματα όλου του κόσμου. Επάνω στο Σταυρό παραδίδεις το πνεύμα Σου. Βαριά από την καταισχύνη την οποία Σου προξένησε ο δυσεβής λαός, κλίνει προς τα κάτω η κεφαλή Σου – πόσες φορές δεν είχε συγκατανεύσει στις παρακλήσεις των ανθρώπων ! – και από τα πανάγια χείλη Σου ακούγεται η τελευταία Σου επιθυμία ως αιώνια διαθήκη, ως φοβερό «ουαί», η λέξη «Διψώ».
Έχουν μεγάλη αξία οι λόγοι των τελευταίων στιγμών Σου, Χριστέ μου. Πλούτο ζωής έχουν όλα όσα ελάλησε το άγιο στόμα Σου. Όμως οι λόγοι, τους οποίους πρόφερες επάνω στο Σταυρό, είναι ανεξάντλητη δύναμη, πηγή αστείρευτη. Πάντοτε εμβαθύνουμε στις λέξεις ενός ετοιμοθάνατου, και όταν βρισκόμαστε κοντά του τις τελευταίες στιγμές του, προσπαθούμε να τις συγκρατήσουμε στη μνήμη μας,
Αλλά τώρα αποχωριζόμαστε από Σένα, τον φιλόστοργο Πατέρα, τον καλό Αδελφό, τον αφοσιωμένο φίλο. Φεύγεις για τους ουρανούς, προδομένος από την κακία μας και μας κληροδοτείς ως παρηγοριά τους λόγους Σου. Σε προσέχουμε τώρα να προφέρεις με την εξασθενημένη από την αναπνοή της ψυχής Σου φωνή «Διψώ».
Τι ζήτησες, Χριστέ μου, για να ξεδιψάσεις; Δεν είσαι Εσύ «ο στεγάζων εν ύδασι τα υπερώα Σου»; «Ο στερεώσας την γην επί των υδάτων»; «Ο εξαποστέλλων πηγάς εν φάραγξιν»; Δεν είσαι Συ, ο οποίος παραγγέλεις « εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω»;
Γνωρίζω, Χριστέ μου, ότι δεν εδίψασες νερό υλικό. Εδίψασες άλλη δίψα βασανιστική, τη διόρθωσή μας, την επιστροφή μας στο Θεό, την σωτηρία μας. Εδίψασες έναν νέο άνθρωπο, εργάτη της αρετής, φίλο της αλήθειας, οικοδόμημα της ειρήνης, στρατιώτη της αγάπης.
Εδίψασες, Χριστέ μου. Αν και Σου πρόσφεραν τότε ξύδι με χολή, δεν το δέχθηκες για να μας υπενθυμίζεις ότι η δίψα Σου δεν σταμάτησε. Διαρκεί ακόμα και σήμερα. Διψάς και σήμερα Χριστέ μου! Τώρα, αυτή τη στιγμή, ακούμε τη φωνή Σου να ζητά. Διψάς για μένα, για όλους όσοι προσκυνούμε τα Άγια Πάθη Σου και το Σταυρό Σου. Διψάς για μας τους αμαρτωλούς, γιατί και εμείς Σε σταυρώνουμε με τα παράνομα έργα μας.
Ω ναι, Σε πιέζει περισσότερο η δίψα για μας. Δεν ήρθες για τη δικαιοσύνη; Δεν μαρτύρησες γι’ αυτήν; Πόσο λίγοι Σε ακολουθούμε! Αδικία επότισε τη γη μας• «ουκ εξέλιπεν εκ των πλατειών ημών τόκος και δόλος» (ψαλμ. νδ΄12). Ο ένας κοιτάει να κάνει κακό στον άλλον, επιβουλεύεται τη ζωή του άλλου, κατασπηλώνει τη τιμή, αρπάζει την περιουσία του συνανθρώπου του.
Οι πτωχοί αγανακτούν με Σένα, Θεέ μου, φθονούν και επαναστατούν κατά των πλουσίων. Οι πλούσιοι, αναίσθητα, χωρίς ντροπή, βυθίζονται στην απόλαυση των αγαθών και εγκληματικά αδιαφορούν για την αθλιότητα των πτωχών. Οι σοφοί λησμόνησαν την αληθινή Σοφία.
Οι δικαστές πλανώνται στις αποφάσεις τους. Οι δικαζόμενοι ψευδομαρτυρούν, ψευδορκούν και συκοφαντούν. Τα χέρια κλέπτουν, η γλώσσα ψεύδεται και βλασφημεί. Έθνη συγκρούονται, οι πόλεμοι συνεχίζονται, αίμα ανθρώπινο χύνεται, κάθε ίχνος ανθρωπισμού χάθηκε. Στην έρημο της αμαρτίας δεν βρίσκουμε σταγόνα ζωής για να σβήσουμε τη δίψα μας. Και διψάμε. Διψάς και Συ για μας.
Θείε Εσταυρωμένε!
Συ είσαι η πηγή της Ζωής. Δεν είσαι μακριά μας. Ακούμε το κελλάρισμα των κρυστάλλινων νερών Σου. Βλέπουμε το θαύμα, το οποίο συντελείται σ’ όσες ψυχές ποτίζονται με το θείο νάμα Σου, και εν τούτοις δεν αποφασίζουμε να κορέσουμε τη δίψα μας στα αιώνια και ζωήρρυτα αγαθά Σου. Διψούμε. Είσαι η πηγή ύδατος, αλλομένου επί ζωήν αιώνιον. Να μας συγχωρέσεις, Χριστέ μου, για την απροθυμία την οποία δείχνουμε. Μας καλείς να δροσιστούμε στην πηγή Σου, και εμείς αδιαφορούμε, διστάζουμε. Σε παρακαλούμε συγχώρεσε μας, όπως τότε τους Σταυρωτές Σου. Μη μας στερήσεις της ευλογίας Σου. Και από τον ήλιο τον φωτεινό του Σταυρού Σου στείλε τις θείες Σου ακτίνες στις ψυχές μας για να διαλύσουν το πυκνό σκοτάδι της αμαρτίας μας.
Από τον Σταυρό Σου, βρέξε τη ζωογόνο βροχή του Τιμίου Σου Αίματος και κάνε μας να αισθανθούμε την ανάγκη να πίνουμε άξια Αυτό. Στερέωσε την ειρήνη στον κόσμο Σου, ανακούφισε τη δεινοπαθούσα Πατρίδα μας, αξίωσέ μας να σε δούμε Αναστημένο. Μείνε πάντοτε κοντά μας και μη μας εγκαταλείπεις ορφανούς. Τότε θα ικανοποιήσουμε τη δίψα μας και θα σβήσει και η δίψα Σου.
Θείε Εσταυρωμένε! Σε ομολογούμε. «Ανάστα, Κύριε βοήθησον ημίν και λύτρωσαι ημάς, ένεκεν του ονόματός Σου.» (ψαλμ. μγ΄27).
Αρχιμανδρίτης
Διονύσιος Παπαλέξης
Ηγούμενος Ιεράς Μονής Αγίων Ραφαήλ,
Νικολάου και Ειρήνης Πυργετού,
εφημέριος ιερού ναού
Προφήτου Ηλιού Λαρίσης
